Οι δικοί μου φίλοι - Λήδα Παπαγωργίου.

Ελάτε φίλοι μου, κοπιάστε.
Σ' αυτό το φτωχό τραπέζι
του πιο πλούσιου χρόνου.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ
Οι δικοί μου φίλοι - Λήδα Παπαγωργίου
Έχω φύγει έτη φωτός μακριά απ,όλα.
Κρατώντας στα χέρια μου
τα κουρελιασμένα μου φτερά
πετάω με αηδία
εκείνο το ψεύτικο χαμόγελο
που είχα αγοράσει με τα τελευταία μου ψιλά
από ένα πλανόδιο.
Χωρίς τη μάσκα του κλόουν είναι καλύτερα.
Τώρα δε θα,χω θέση
στις γιορτές σας
και στις αφόρητες συνάξεις σας.
Κανένα χέρι δε θα μου χτυπά
συγκαταβατικά τον ώμο.
Δε θα κρύβω τις πληγές μου
όλη μέρα
για να τις φροντίζω μόνη μου τα βράδια.
Ένα αγρίμι γεννήθηκα.
Με διαλυμένη ψυχή
και αλλοπαρμένο βλέμμα.
Και αν τα σκοτάδια μου
ποτέ κανείς δεν αγάπησε,
τώρα που πέταξα
το ψεύτικο χαμόγελο
είμαι πάλι
αυτό που ήμουν πάντα.
Σκοτεινή
με μια ψυχή
σαν την πιο άγρια θάλασσα.

Το τρένο ξεκίνησε.
Με το πρόσωπο κολλημένο στο τζάμι
πάω να βρώ
τους δικούς μου φίλους.
Αυτούς που το όνομά τους
είναι ένας χαρακτηρισμός.
Που κάθε βράδυ
προσπαθούν να μαζέψουν
της ζωής τους τα σπασμένα τα κομμάτια
και δεν το καταφέρνουν.
ΠΙΝΑΚΑΣ: V. Kandinsky, Το μπλε βουνό. 1908-1909

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο