"ΤΑ ΜΑΚΆΡΙΑ".

Διήγημα του GENT*
Άνοιξε επιτέλους και στην πόλη μας, ύστερα από πρωτοβουλία του Δημάρχου, η περίφημη διεθνής έκθεση των νεκρώσιμων και πένθιμων ειδών ΤΑ ΜΑΚΆΡΙΑ.
Μετά από μια επιτυχημένη περιοδεία στις σημαντικότερες πρωτεύουσες του εξωτερικού, ήρθε και η σειρά του τόπου μας να φιλοξενήσει μια τέτοια διοργάνωση σημαντική.
Με ενθουσιασμό και χειροκροτήματα, πλήθος κόσμου υποδέχτηκε τον Δήμαρχο στην είσοδο του Εμπορικού Μεγάρου, κατά την προσέλευσή του για τα εγκαίνια. Στην τελετή παρευρέθηκαν, επίσης, ο Μητροπολίτης μας, αξιωματούχοι της κυβέρνησης, εκπρόσωποι των Εμπορικών και Βιοτεχνικών συλλόγων, μέλη των κοινωνικών οργανώσεων, καθώς και άλλοι επιφανείς άνθρωποι του πνεύματος και του πολιτισμού.
Στους χώρους όπου διεξάγεται η έκθεση, όλα ήταν στημένα καταλλήλως για να προσδώσουν την σπουδαιότητα του Θανάτου και την μεγαλειώδης σημασία του. Με μια ανθρωποκεντρική αντίληψη, στη μέση δέσποζαν τα φέρετρα ως αφαιρετικές μορφές της ανθρώπινης φιγούρας. «Κατ’ αυτόν τον τρόπο –μας είπε ο Διευθυντής του Μεγάρου– θελήσαμε να δείξουμε την θέση του Ανθρώπου στο κέντρο των πάντων και το ανθρώπινο μέτρο ως το κριτήριο των πάντων, πράγμα που οι φερετροποιοί το ασκούν με ακρίβεια και αφοσίωση».
Σαν θαυμάσια οχήματα, αντάξια για την αναχώρηση από τον κόσμο ετούτο και την είσοδο στην αιώνια ζωή, οι κάσες, σταθμευμένες σε περιστρεφόμενες βάσεις, προσκαλούν τον παρατηρητή να τις εξετάζει απ’ όλες τις γωνίες. Και βεβαίως, ο κατάλληλος πένθιμος φωτισμός, καθώς διαμορφώνει μια δέουσα νεκρώσιμη ατμόσφαιρα, ταυτόχρονα αναδεικνύει τις υπέροχες επιφάνειες ή τα σκαλίσματα των φέρετρων, προκαλώντας τον θαυμασμό του θεατή.
Οι επισκέπτες είχαν την ευκαιρία να δουν από κοντά τα πρόσφατα μοντέλα, τα οποία, ήταν εμπνευσμένα άλλοτε από την παράδοση, άλλοτε από σύγχρονες τάσεις και άλλοτε συνδυάζοντας και τα δυο με ευρηματικές γραμμές, χρώματα ή υλικά. Το αριστοκρατικό, σκαλιστό ξύλο της καρυδιάς είχε την τιμητική του θέση, μαζί με το επιβλητικό μαύρο του πιάνου, όπως επίσης και το λευκό φέρετρο της γαλήνης, που συνήθως προτιμάται για σπουδαίες κυρίες.
Πέρα όμως από τις κλασικές επιλογές, εντύπωση προκάλεσαν με την παρουσία τους τα έγχρωμα φέρετρα, γνωστής αλυσίδας τελετών, τα οποία, προσφέρονταν για να αναδείξουν τις πτυχές της προσωπικότητας ή τις αξίες του εκάστοτε μακαρίτη. Έτσι, το κόκκινο της φωτιάς, το καναρινί ή το πολύχρωμο ριγέ του ουράνιου τόξου, προτείνονταν για δώσουν μια νότα αισιοδοξίας μέσα στο πένθος, υποδηλώνοντας ότι το πνεύμα του πτώματος ακόμα ζει.
Ωστόσο, πάνω σε αυτό το σκεπτικό της εξατομίκευσης του φέρετρου, υπήρχαν κι άλλες προτάσεις, όπως το βάψιμο στρατιωτικής παραλλαγής, η επένδυση τζιν με στρας ή και η μαύρη, δερμάτινη κάσα με φερμουάρ, για πιο ροκ πεθαμένους.
Εκείνο όμως που σχολιάστηκε ιδιαίτερα από τον κόσμο ήταν το φέρετρο φτιαγμένο από ανακυκλώσιμα υλικά. Πέρα από τον συμβολισμό του για την ενίσχυση της οικολογικής συνείδησης και πέρα από την ταπεινότητα του υλικού που απαξίωνε τις κοινωνικές διαφορές, αυτή η πρόταση είχε επίσης και ένα πολύ χαμηλό κόστος κατασκευής, καθιστώντας το κατάλληλο για ένα πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας. «Έτσι, –όπως είπε και ένας γνωστός καλλιτέχνης, αναφερόμενος στο συγκεκριμένο– αν οι πεθαμένοι ένωναν τις δυνάμεις τους, θα μπορούσαν να προσφέρουν σημαντικά στη διάσωση του πλανήτη και στις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής».


Φαίνεται πως δειλά δειλά, ένα καινούργιο πνεύμα προβάλει στις τελετές ταφής. Οι δυναμικές του μοντερνισμού και του μεταμοντερνισμού δείχνουν να ανοίγουν νέους ορίζοντες και στον χώρο του θρήνους, προβάλλοντας νέες διαστάσεις που θα πάρει στο μέλλον η ανθρώπινη οδύνη. Εμπνευσμένοι σχεδιαστές, με φρεσκάδα και ευφυΐα, έτειναν να σπάσουν στερεότυπα του πένθους. Εγκαταλείποντας την αναχρονιστική έκφραση της θλίψης, πρότειναν μια εναλλακτική αντιμετώπιση του Θανάτου, συνεπώς και της ιδίας της ζωής. «Εμείς –μας είπε ένας νέος σχεδιαστής– παροτρύνουμε στον κόσμο να επενδύσει στην αισιοδοξία. Προσθέτοντας το στοιχείο της πρωτοτυπίας στις κηδείες, τις μετατρέπουμε, από μια ψυχοφθόρα εμπειρία, σε ένα δρώμενο αισιοδοξίας. Με κάποιες έξυπνες πινελιές στην διοργάνωση της τελετής λοιπόν, μπορούμε να κάνουμε τους συγγενείς, αντί να περιορίζονται στον πόνο τους, να ενστερνίζονται την χαρά του πεθαμένου, καθώς εγκαταλείπει αυτόν τον κόσμο ταλαιπωρίας. Εν τέλει –προσέθεσε– όλα είναι θέμα ερμηνείας. Επομένως, αν σταθούμε ικανοί να δώσουμε μια άλλη ερμηνεία στον Θάνατο, θα μπορεί να γίνει και η ζωή μας καλύτερη».


Ομολογουμένως, η έκθεση ήταν πλούσια σε φαντασία και σε ευρηματικότητα. Αν και, σποραδικά υπήρχαν κάποιες προτάσεις αποτυχημένης έμπνευσης, όπως η περίπτωση του γυάλινου φέρετρου. Ενώ εντυπωσίαζε με την κρυστάλλινη ποιότητά του, θεωρήθηκε πως εξυπηρετούσε πιο πολύ την οπτική των ζωντανών παρά εκείνη του νεκρού, διότι απλά, με τη διαφάνειά του, άφηνε τον άμοιρο να βλέπει από τον τάφο του, τα χώματα επάνω να τον θάβουν. «Είναι άχαρο –είπε ένας μετρ των τελετών– η τελευταία εικόνα, πριν εισέλθει κανείς στη μακάρια ζωή, να είναι τόσο μακάβρια».
Στο περίπτερο παιδικών και βρεφικών φέρετρων, επίσης, άσχημες αντιδράσεις προκάλεσε το φέρετρο τυλιγμένο ως συσκευασία δώρου. Παρόλο που οι δημιουργοί του ισχυρίστηκαν ότι αυτό δήλωνε την ευγνωμοσύνη των γονέων προς τον Θεό, επιστρέφοντάς του το δώρο που ο Ίδιος τους είχε κάνει, όταν το είδε ο Μητροπολίτης, το χαρακτήρισε μονολεκτικά: «Επιπόλαιο».
Οι ειδικοί, από πλευράς τους, δεν σχολίασαν το συγκεκριμένο σχέδιο. Επιβράβευσαν όμως, τις υπόλοιπες παιδικές προτάσεις αυτών των δημιουργών, όπως το φέρετρο-διαστημόπλοιο, το φέρετρο-φορτηγάκι πάνω σε ρόδες ή το φέρετρο-πασχαλίτσα.


Εν τούτοις, η γενική εντύπωση ήταν ότι ΤΑ ΜΑΚΆΡΙΑ ήταν μια σοβαρότατη και πληρέστατη έκθεση, η οποία, με τις ιδέες της, άνοιγε νέες προοπτικές στις κηδείες. Οι προσκεκλημένοι που γέμισαν τις αίθουσες, διαρκώς εκπλήσσονταν από τα αντικείμενα διακόσμησης του πένθους. Τα σχέδια μνημάτων, οι ανθοδέσμες, οι σταυροί, τα φέρετρα με αυτόγραφα αγαπημένων διασημοτήτων, τα καλλίγραμμα κορίτσια που σαν αγγελούδια έσκυβαν με χάρη για να δείχνουν τις αναπαυτικές βάσεις των νεκροφόρων, τα ανάσκελα μανεκέν με τα ρούχα ταφής, τα προϊόντα περιποίησης του δέρματος των πτωμάτων, οι κρέμες, τα κραγιόν, τα αρώματα, τα ηρεμιστικά χάπια για τους συγγενείς, τα καντήλια, τα λιβάνια, τα κεριά… ιδίως τα κεριά, τα αμέτρητα κεριά με τις αμέτρητες φλόγες που απελευθέρωναν αρώματα παντού… Ενώ κάπου, σε μια γωνία, ένα κουαρτέτο εγχόρδων έπαιζε μουσική και πουλούσε δίσκους με δικές τους μελωδίες παρηγοριάς. Όλα αυτά μαζί, συνέθεσαν μια πραγματικά ζεστή και πένθιμη ατμόσφαιρα που απόλαυσαν οι επισκέπτες, μικροί και μεγάλοι.


Στον εναρκτήριο λόγο του, ο Δήμαρχος, καλωσορίζοντας τους επίσημους προσκεκλημένους, τον κόσμο και τη ίδια την έκθεση, είπε:
«Αισθάνομαι περήφανος που, επιτέλους, και η πόλη μας, όπως κάθε ανεπτυγμένη πόλη που σέβεται τον εαυτό της, φιλοξενεί τα ΤΑ ΜΑΚΆΡΙΑ.
Σε μια περίοδο βαθύτατης οικονομικής κρίσης και κρίσης αξιών, μπροστά σε μια επιδημία αχαριστίας και απληστίας, αύξησης εγκληματικότητας και ταραχών που θέλουν να μας ωθήσουν σε ένα κοινωνικό κανιβαλισμό, η παρουσία αυτής της έκθεσης πένθους προσφέρεται να μας κάνει πιο σοφούς πολίτες και πιο εγκρατή άτομα.
Με την σημασία του, ο Θάνατος, ως ένας αληθινός διαφωτιστής, έρχεται να διασκεδάσει τη σύγχυσή μας, βοηθώντας να περιφρονήσουμε τα βάσανά μας, να επαναπροσδιορίσουμε τις ανάγκες μας και να εκτιμήσουμε την ζωή. Με γνώμονα την ματαιότητα των πάντων, μας καλεί να αποτάξουμε την αλαζονεία, τον εγωισμό ή τις διαφορές μεταξύ μας και να επιστρέψουμε στον δρόμο της ταπεινότητας και της ουσιαστικής χαράς. Αυτό είναι το μήνυμα που διαδίδει ανά τον κόσμο αυτή η έκθεση, ως μια Απόστολος της ηρεμίας και του σεβασμού των σύγχρονων καιρών.
Ο Θάνατος, –συνέχισε ο Δήμαρχος– ως το κοινό σημείο όλων των ανθρώπων, όλων των λαών και των παραδόσεων, είναι κάτι που μας ενώνει, διότι, απέναντί του είμαστε απόλυτα ίσιοι και εξίσου αδύναμοι. Το δέος του μας φέρνει πιο κοντά. Ο τρόμος του μας κάνει να νιώθουμε μεταξύ μας συγγενείς, ανεξάρτητα από τις πεποιθήσεις ή από το φύλο και πέρα από χώρες προέλευσης ή από προσανατολισμό. Η χαρόντια αναισθησία του κινεί το σύμπλεγμα της παγκόσμιας συνείδησης με την τοπική κοινωνία».
Μετά, ο Δήμαρχος εκμυστηρεύτηκε ότι η επιλογή να γίνει εδώ, στο Εμπορικό Μέγαρο, στην κεντρική πλατεία, δεν ήταν τυχαία αλλά βασίστηκε στο διττό συμβολισμό που παρέχει ο χώρος. Αφενός προβάλει την εθνική μας παράδοση, η οποία, θέλει τους θαμμένους κοντά στους οικισμούς ώστε οι ζωντανοί να τους χαιρετούν κάθε πρωί, αφετέρου να μας πει ότι, και στις σύγχρονες εξελιγμένες κοινωνίες, ο ίδιος αιώνιος κανόνας ισχύει, ότι δηλαδή, όλα περιστρέφονται γύρω από τον Θάνατο, όπως ετούτη η πόλη γύρω από το κέντρο της.
Και λίγο πιο κάτω πρόσθεσε:
«Πέρα όμως από την εννοιολογία και τα ιδεώδη που προανέφερα, η έκθεση αυτή δύναται επίσης να μας ωφελήσει πρακτικά, εισάγοντας μια νέα οικονομική δυναμική στον τόπο μας. Είναι μια σπουδαία ευκαιρία που μας φέρνουν ΤΑ ΜΑΚΆΡΙΑ, ώστε να μετατραπεί η πόλη μας σε ένα σημαντικό κέντρο νεκρώσιμων δραστηριοτήτων της ευρύτερης περιοχής. Σε μια περίοδο όπου η οικονομία μας χαροπαλεύει, ο Θάνατος έρχεται να μας σώσει. Ας αδράξουμε λοιπόν την ευκαιρία που φέρνουν εταιρίες διεθνούς κύρους στον τόπο μας, για να αναπτύξουμε μια ισχυρή βιομηχανία ταφής και υπηρεσιών παρηγοριάς.
Ο λαός μας, με την εργατικότητά του, με την ανθρωπιά που τον χαρακτηρίζει και με την πατροπαράδοτη καλαισθησία του, είμαι βέβαιος ότι μπορεί να φτιάξει αριστουργήματα θλίψης. Άλλωστε ο θρήνος είναι στο πολιτιστικό μας γονίδιο. Ας θυμηθούμε ότι όλη η τέχνη του εξελιγμένου κόσμου προήλθε από τα αρχαία νεκροταφεία μας. Και εμείς καλούμαστε τώρα να αναβιώσουμε την ίδια μας την παράδοση. Καλούμαστε να ξαναζωντανέψουμε από τις ταφόπετρες τον μαρμαρωμένο εαυτό μας και να επωφεληθούμε από αυτόν. Έτσι, σε μια περίοδο που η ύφεση εξαπλώνεται παντού στον κόσμο, σε ένα κοντινό μέλλον όπου οι παραγωγή θα μαραζώνει ενώ οι κηδείες θα αυξάνονται, εμείς θα βρισκόμαστε ήδη σε πλεονεκτική θέση. Θα είμαστε ένα βήμα πιο μπροστά από τους άλλους. Σε συνεργασία με μεγάλους σχεδιαστικούς οίκους, μπορούμε να διακριθούμε στην ποίηση προϊόντων υψηλής οδύνης και να την εξάγουμε σε ανταγωνιστικές τιμές. Ας μετατρέψουμε λοιπόν το πένθος σε μια ευκαιρία να βγούμε από την κρίση. Είμαι βέβαιος για τις δυνατότητές μας. Η χώρα μας ποτέ δεν πεθαίνει. Ας αναγεννηθούμε από τις στάχτες που μας κληροδότησαν οι αρχαίοι ημών πρόγονοι. Ας δώσουμε για άλλη μια φορά τα φώτα στην ανθρωπότητα. Ας γράψουμε ξανά Ιστορία. Είμαι πεπεισμένος. Όλοι μαζί μπορούμε».


Καταχειροκροτούμενος από τον κόσμο ο δήμαρχος ετοιμαζόταν να δώσει τον λόγο στον επόμενο ομιλητή όταν ξαφνικά, το μικρόφωνο άρπαξε η γνώστη ακτιβίστρια και γενική γραμματέας της Μη Κυβερνητικής Οργάνωσης Για Την Προστασία Των Δικαιωμάτων Των Πεθαμένων, με την ονομασία «Νεκροί Χωρίς Σύνορα».
Άνδρες της ασφάλειας κινητοποιήθηκαν αλλά ο Δήμαρχος έκανε ήρεμα νόημα να την αφήνουν.
Με το θράσος που την χαρακτηρίζει, η ακτιβίστρια καταφέρθηκε σχεδόν εναντίον των πάντων. Κατήγγειλε τον δήμαρχο και ΤΑ ΜΑΚΆΡΙΑ ότι προωθούν μια κυνική βιομηχανία που πατάει στον ανθρώπινο πόνο. Στράφηκε κατά των «μισθοφόρων» δημοσιογράφων που εξυπηρετούν τις πολυεθνικές εταιρίες και εκθειάζουν μια θανατοκεντρική οικονομία. Κατηγόρησε την άρχουσα τάξη ότι μέσα από πολυδάπανες κηδείες επιδεικνύει τη δύναμή της. Καταπιάστηκε με την παρακμή μιας κοινωνίας, η οποία, περιτυλίγει ακόμα και το πένθος με τα σύμβολα της εγωπάθειάς της. Επιτέθηκε εναντίον της Εκκλησίας που διαιωνίζει τα κέρδη της, συντηρώντας την παραδοσιακή ταφή. Θεώρησε μάλιστα, ότι τα κοιμητήριά της, πέρα από τον φόβο που μας εκπαιδεύουν με την ανατριχιαστική παρουσία τους, αποτελούν και απειλή για το μέλλον της ανθρωπότητας. «Οι Ηνωμένες Πολιτείες των Νεκρών, –όπως αποκάλεσε τα νεκροταφεία– με τον διαρκή επεκτατισμό τους, καταλαμβάνουν όλο και περισσότερες εκτάσεις από τη γη που θρέφει τους ζωντανούς. Και σε αυτή την μάχη μεταξύ νεκρών και ζωντανών, το κατεστημένο, χάριν του κέρδους, υπηρετεί τα κουφάρια. Αλλά δυστυχώς, στη διατήρηση αυτού του καθεστώτος, συνεισφέρουν ύπουλα και κάποιοι «ομοϊδεάτες» συνάδελφοί μας –είπε, υπαινισσόμενη ευθέως την ομόλογη οργάνωση, «Το Χαμόγελο του Νεκρού». Πίσω απ’ τα χαμόγελά τους, με την πρακτική της συμβατικής ταφής που ακολουθούν, παζαρεύουν με τα γραφεία τελετών, τα κρατικά κονδύλια που προορίζονται για το θάψιμο αστέγων, μεταναστών ή άλλων ανυπεράσπιστων πτωμάτων. Ενώ οι πολίτες, με την απάθειά τους, «κλωσάνε» τον μικροαστισμό τους στους καναπέδες, αφήνοντας όλο το βάρος της αλλαγής της κοινωνίας να το σηκώνουμε στις πλάτες μας εμείς, οι ακτιβιστές».
Ύστερα, στράφηκε εναντίον του ιδίου του τάφου.
«Αυτός φταίει για όλα, –είπε– αυτός είναι η πηγή της δυστυχίας μας. Ο άνθρωπος θα ζούσε ευτυχισμένος αν δεν υπήρχε τάφος. Από μόνος του, ο οριοθετημένος χώρος της ταφής είναι η αρχή του ατομικισμού και της κτητικότητας. Θέτοντας διαχωριστικές γραμμές από τους άλλους πεθαμένους, αρχίζει το καθεστώς ιδιοκτησίας που φέρνει μετά τα σύνορα, τους πολέμους, την ταξική κοινωνία ή τον ρατσισμό.
Η καύση μόνο… –φώναξε– η αποτέφρωση αποτελεί το μόνο άξιο τέλος του ανθρώπου, το οποίο, θα φέρει και την αρχή μιας νέας εποχής χωρίς σύνορα και περιορισμούς. Αν δεν κάνουμε στάχτη τον παλιό κόσμο δεν θα απαλλαγούμε ποτέ από την διαφθορά μιας μολυσμένης κοινωνίας. Το κρεματόρια, μόνο, είναι η τελική λύση που θα απελευθερώσουν οριστικά τους πεθαμένους της από τα δεσμά αυτού του απαίσιου κόσμου, φέρνοντας έναν καθαρό Θάνατο, με σεβασμό στον άνθρωπο και φιλικό προς το περιβάλλον. Οραματιζόμενοι ένα νέο κόσμο, χωρίς τάφους, και πιστοί στις αρχές μας για ένα θάψιμο χωρίς όρια, εμείς, οι «Νεκροί Χωρίς Σύνορα», δε θα παύουμε ποτέ να αγωνιζόμαστε μέχρι να επιτύχουμε τη νέα Κοινωνία, τον νέο Άνθρωπο και τον νέο Θάνατό του.
Γιαυτό ήρθαμε σήμερα εδώ και, ως διεθνές κίνημα, ζητούμε την άμεση νομιμοποίηση τoυ κρεματορίου που αναγκάζεται να λειτουργεί παράνομα στη χώρα αυτή. Ζητούμε να ανοίξουν τώρα οι φούρνοι, για όλους. Ζητούμε να αναγνωριστεί η αποτέφρωση ως επίσημη ταφή του κράτους και τέλος, να σταματήσει η παρεμπόδιση ή ο διωγμός αυτών που θέλουν μόνοι τους να παν να καούν.
Δεν υπάρχει παράνομος Θάνατος, ούτε παράνομοι μελλοθάνατοι». – δήλωσε ολοκληρώνοντας η ακτιβίστρια και, για να δείξει την αποφασιστικότητά της, έσβησε με ένα δυνατό φύσημα ό,τι κεριά βρίσκονταν κοντά της, άναψε με συμβολισμό μια δάδα και απομακρύνθηκε με βηματισμό.


Πέρα όμως από την παρέμβαση των «Νεκρών Χωρίς Σύνορα», τα εγκαίνια της έκθεσης στιγματίστηκαν και από επεισόδια έξω στην κεντρική πλατεία.
Το σωματείο «Εθνική Ένωση Νεκροθαφτών» οργάνωσε συγκέντρωση διαμαρτυρίας καταγγέλλοντας τη προσπάθεια πολυεθνικών αλυσίδων να εισβάλουν στην κηδεία μας.
Ντυμένοι στα μαύρα, «τα κοράκια» –όπως έχουν το παρατσούκλι οι νεκροπομποί– μαζί με νεκροθάφτες που κουνούσαν τα φτυάρια, φώναζαν αντιμακάρια συνθήματα. Από το μεγάφωνο ακουγόταν ο φωνή του προέδρου του σωματείου, ο οποίος, καλούσε τον κόσμο να πάρει ο ίδιος τον Θάνατό του στα χέρια του, γιατί διαφορετικά, οι διεφθαρμένες κυβερνήσεις μαζί με τις πολυεθνικές, θα τους ωθούσαν αλύπητα στην ανεργία και στη μετανάστευση.
«Αδέρφια, –ακούστηκε να λέει– σήμερα είναι μια μέρα πένθους για την χώρα. Δεν φτάνει που καταλήστεψαν τον λαό μας αλλά τώρα θέλουν να μας πάρουν και τους νεκρούς από τα χέρια μας. Το καταλαβαίνετε μωρέ; Τέρμα η κηδεία που ξέραμε. Θα φέρουν αυτούς τους βάρβαρους, τους ξένους, τους κρυόκωλους, για να μας θάψουν χωρίς κανένα συναίσθημα, χωρίς καμία συμπόνια. Τέρμα τα μοιρολόγια μας. Τέρμα η συγκίνηση. Τέρμα η ανθρωπιά. Ούτε να κλάψουμε δεν θα μπορούμε. Τι σκλαβιά είναι αυτή; Δεν μας αφήνουν καν να πεθάνουμε όπως θέλουμε εμείς, αλλά μας υποχρεώνουν όπως θέλουν αυτοί. Ε, όχι. Δεν πάει άλλο. Δεν θα υποταχθούμε. Έξω οι ξένοι. Η χώρα δεν θέλει άλλους. Έχει τους δικούς της νεκροθάφτες. Ξεσηκωθείτε. Να γίνει εξέγερση. Σκουντάτε τα φτυάρια πατριώτες. Αν δεν τους θάψουμε εμείς, θα μας θάψουν αυτοί».
«Κάτω τα χέρια από τον Θάνατό μας» –φώναζαν οι συγκεντρωμένοι–, «Φέρετρο από τον τόπο σου κι ας είναι μπαλωμένο».
Τα πράγματα θα παρέμεναν υπό έλεγχο αν δεν έκαναν την εμφάνισή τους ομάδες νεαρών φτυαροφόρων από το άλλο σωματείο νεκροθαφτών, οι λεγόμενοι «Ριζοσπάστες Σκαπτικοί». Χωρίς προειδοποίηση και χωρίς να διατυπώσουν θέσεις, απλά επιτέθηκαν εναντίον καταστημάτων, αυτοκινήτων και αγαλμάτων της πλατείας και έγραψαν παντού με σπρέι συνθήματα όπως, «Δικός μου ο Θάνατος, ό,τι θέλω τον κάνω» ή «Στρίψε και στον Χάρο ένα βαρύ τσιγάρο». Στη συνέχεια ακολούθησαν άγριες συμπλοκές και διαφτυαρισμοί μεταξύ «Εθνικών» και «Ριζοσπαστών», ώσπου χρειάστηκε η παρέμβαση της αστυνομίας για να εκκενώσει την πλατεία από τον κόσμο, κάνοντας χρήση δακρυγόνων και βολίδων κρότου-λάμψης.


Στην αίθουσα του Μεγάρου όμως όλα διεξήχθησαν ομαλά.
Στο τέλος, ένας από τους ξένους επικεφαλής της έκθεσης, στο λακωνικό αλλά περιεκτικό λόγο του, αφού ευχαρίστησε τον Δήμαρχο, τον Μητροπολίτη και τους προσκεκλημένους, δήλωσε πως ΤΑ ΜΑΚΆΡΙΑ νιώθουν ότι βρίσκονται στο σπίτι τους εδώ. Σε έναν τόπο με τέτοια συγκλονιστική Ιστορία στο πένθος, η έκθεση αυτή αισθάνεται πως ήρθε εκεί που πρέπει, εκεί που ανήκει. Γιαυτό ο ίδιος εξέφρασε την επιθυμία, από δω και πέρα, ΤΑ ΜΑΚΆΡΙΑ να στεγάζονται κάθε χρόνο στην πόλη μας, να ριζώσουν και να γίνουν αναπόσπαστο κομμάτι της νεότερης κουλτούρας της.
Δήλωσε επίσης, πως ήταν η πρώτη φορά που επισκεπτόταν την χώρα μας και πως είχε εκπλαγεί από τις ομορφιές της και την ζεστασιά των ανθρώπων. «Ανυπομονώ, –είπε χαριτωμένα– με την πρώτη ευκαιρία να επιστρέψω, όχι όμως ως επαγγελματίας αλλά ως τουρίστας, για να απολαύσω τον ήλιο, τη θάλασσα και το πεντανόστιμο φαγητό σας».


Μετά την ομιλία αυτή τα εγκαίνια ολοκληρώθηκαν και προς τιμή των επισήμων δόθηκε ένα ελαφρύ δείπνο όπου οι καλεσμένοι, απολαμβάνοντας κόλλυβα και κονιάκ, είχαν την ευκαιρία να γνωριστούν μεταξύ τους, να ανταλλάξουν απόψεις και να σχολιάσουν την επικαιρότητα. Στο τέλος, ακολούθησε πάρτι υπό τους συγκινητικούς ρυθμούς εκκλησιαστικής μουσικής και μνημόσυνων ψαλμών.
Η έκθεση άνοιξε τις πόρτες της και σας περιμένει με τα φέρετρα στη διάθεσή σας, όλη την εβδομάδα, από της 9.00 το πρωί, έως 20.00 το βράδυ.


Gent
Αθήνα 2017

"TA MAKAPIA". 

ΔIHΓHMA TOY ΓKENT, ΣYΓΓPAΦEA TOY BIBΛIOY "H TEΛEIA ΠOΛH"

O ΓKENT ΓENNHΘHKE ΣTA TIPANA THΣ AΛBANIAΣ TO 1972. 
METANAΣTEYΣE ΣTHN EΛΛAΔA TO 1991.
ΣΠOYΔAΣE KAΛEΣ TEXNEΣ ΣTH NEA YOPKH 
KAI AΠO TO 2005 ΔIAMENEI ΣTHN AΘHNA. 

EXEI EKΔOΣEI EΠIΣHΣ TH ΣYΛΛOΓH ΠOIHMATΩN KAI ΔIHΓHMATΩN "Gjak lulesh" (ANΘΩN AIMA) 1992, TIPANA. 

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο