Η ζωή ενός σύγχρονου Αγίου της εκκλησίας μας
Του Μάριου Λευθεριώτη
Ενα προσωπικό αφιέρωμα μιας ταινίας και μερικών αναμνήσεων, από την ζωή 25 ετών κοντά στον μακαριστό π. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΣΤΡΑΤΗΓΟΠΟΥΛΟ.
Το κινούμενο κείμενο είναι από τον Ύμνο της Αγάπης του Αποστόλου Παύλου (13ο Κεφάλαιο της Προς Κορινθίους Α' Επιστολής), ενσάρκωση της οποίας ήταν, σ’ όλη του τη ζωή, ο πατέρας Κωνσταντίνος. Αγάπη, πίστη, ελπίδα, μακροθυμία, ανεκτικότητα ..!
Ο Χριστός είναι γλέντι, έλεγε, ακόμη και ο θάνατος ! Εδώ που μπαίνετε, στην εκκλησία, φώναζε στους παραστρατημένους και καμιά φορά επικίνδυνους ανθρώπους, έχετε δύο μόνο επιλογές : Να μας βάλετε βόμβα και να μας τινάξετε όλους στον αέρα ή, να γίνετε Άγιοι, τίποτε λιγότερο. Και έμεναν μαζύ του όλοι, κάνοντας τον προσωπικό τους αγώνα ..
Αποκαλούσε τον εαυτό του «σκουπιδιάρη» γιατί σ’ αυτόν αδειάζαμε όλοι μας τα βαρίδια της ψυχής μας και μηδενίζαμε το κοντέρ των αμαρτιών.. Οργιζόταν όταν του μιλούσαν για ψυχιάτρους. Πως είναι δυνατόν, έλεγε, να θεραπεύσουν την ψυχή, αφού τους είναι τελείως άγνωστη. Μόνο ο Θεός την θεραπεύει με το Μυστήριο της Εξομολόγησης και την ειλικρινή συμμετοχή του πιστού. Πλήθος οι ώρες εξομολόγησης κάθε εβδομάδα σε παιδιά, φοιτητές, μεγαλύτερους σαν εμάς, ανεξαρτήτως προέλευσης και εθνικότητας.
Χιλιάδες τα πνευματικά του παιδιά και όλους, μας θυμόταν και μας αποκαλούσε με το μικρό μας όνομα, γιατί έλεγε και το πίστευε, ότι είμαστε μοναδικοί .. Ατέλειωτες οι ομιλίες του, Πέμπτες, Σάββατα, το «ράδιο παράγκα» στο σταθμό της Εκκλησίας της Ελλάδος, κι’ εκείνες οι αξέχαστες καλοκαιριάτικες βραδιές, ξαπλωμένοι στο γρασίδι, εκατοντάδες διψασμένοι για την αλήθεια, αμφιθεατρικά μπροστά του, να ακούμε αναλύσεις από τα γεροντικά, που πάντα έφταναν σε προσωπικό επίπεδο και πέρναμε απαντήσεις για τα προβλήματά μας ..
Μαθήματα βυζαντινής μουσικής, αγιογραφίας, τραγούδι με τα παιδιά, ακόμη και στα νήπια δίδασκε, εκδρομές, ταξίδια, σεμινάρια Αρχαίων Ελληνικών, παραδοσιακών χορών, ομαδικών αθλημάτων, ξένων γλωσσών, χρυσοκεντητικής, παραδοσιακών οργάνων (κανονάκι), κλασικής μουσικής (βιολί), καθημερινό αρχονταρίκι και βέβαια κάθε ημέρα όλες οι Ακολουθίες, Μεσονυκτικό, Όρθρος, Θεία Λειτουργία, Ώρες, Εσπερινός και Απόδειπνο με Χαιρετισμούς, από τα χαράματα μέχρι αργά το βράδυ ..! Πως τα προλάβαινε όλα αυτά και έκανε και την προετοιμασία για τις ομιλίες και τις εκπομπές στο ραδιόφωνο, πότε και πόσο κοιμόταν ; μόνο αυτός το γνώριζε και η πρεσβυτέρα του η κ. Βούλα, η ακούραστη σύντροφος της ζωής του !
Κοινωνικό έργο, συσσίτια, έργα στην Εκκλησία της Παναγίτσας της Γλυφάδας. Διακόσια εκατομμύρια Δραχμές, μου είχε πει ο ίδιος ότι θα στοίχιζαν μόνο τα έργα περιβάλλοντος χώρου, με τις παιδικές χαρές, το γήπεδο βόλεϋ και το κτίσμα για την τελετή των Φώτων, εκτός από τα έργα της πλευρικής και υπόγειας επέκτασης του Ναού μαζύ με το κωδονοστάσιο που δεν υπήρχε. Δεν είχε πάντα όλα τα χρήματα, αλλά αυτά του ερχόταν, όταν τα χρειαζόταν, με την πρόνοια του Θεού .. Κάποτε, μου είχε πει, ότι χρειαζόταν 72 εκατομμύρια Δραχμές για να πληρώσει τον εργολάβο και δεν τα είχε και την ίδια ημέρα του παρουσιάστηκε μιά κυρία και του είπε «πατέρα πούλησα χθες ένα διαμέρισμα που είχα και πήρα 72 εκατομμύρια, πάρε τα εσύ για τα έργα σου, εγώ δεν τα χρειάζομαι !!!»
Εξ άλλου, σε μιά επικίνδυνη εποχή αντιδράσεων, διαμαρτυριών και επαναστάσεων που ζούσαμε, μας καλούσε όλους να κάνουμε την μεγαλύτερη επανάσταση που υπάρχει, να γίνουμε ΑΓΙΟΙ !
Έτσι απλά.
Έλεγε, η ζωή και ο θάνατος είναι ένα γλέντι, γλεντείστε το, σηκωθείτε από τον καναπέ, θυσιαστείτε για τους άλλους και γίνετε ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ, γίνετε ΑΓΙΟΙ !!!
Ήταν ο παπά-Κώστας μας, ο γλεντζές ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΗΣ !!!
«Κι αν κάθε γλώσσα ανθρώπου ή αγγέλου μιλάω αλλά αγάπη δεν έχω, σαν τον χαλκό τον κούφιο αντηχώ και σαν το κύμβαλο κρότους βγάζω ...
...Η αγάπη συγχωρεί, προσφέρει, η αγάπη δεν ζηλεύει, η αγάπη δεν μεγαλοπιάνεται, δεν καυχιέται, δεν κάνει τίποτε άσχημο, τίποτε δικό της δεν λογαριάζει, δεν θυμώνει, δεν θέλει το κακό, με το άδικο δεν χαίρεται, χαίρεται με το αληθινό∙ όλα τα αγκαλιάζει, όλα τα πιστεύει, σε όλα ελπίζει, όλα τα αντέχει .....»
Η μουσική της ταινίας είναι το πασίγνωστο Μινόρε της Αυγής που εξυμνεί την Αγάπη και την Αφοσίωση. Ευαίσθητο ρεμπέτικο τραγούδι της παράγκας και των απλών και καμιά φορά περιθωριακών ανθρώπων του λαού, που ήταν δίπλα τους ο πατέρας σ’ όλη του τη ζωή ..!
Ξύπνα, μικρό μου, κι άκουσε
κάποιο μινόρε της αυγής,
για σένανε είναι γραμμένο
από το κλάμα κάποιας ψυχής.
Το παραθύρι σου άνοιξε
ρίξε μου μια γλυκιά ματιά
Κι ας σβήσω πια τότε, μικρό μου,
μπροστά στο σπίτι σου σε μια γωνιά.
Πρέσβευε υπερ ημών πατέρα Κωνσταντίνε στον Χριστό, από τους Ουρανούς που βρίσκεσαι τώρα !
Μάριος Λευθεριώτης
https://marlef.blogspot.com
