ΔΕΙΛΙΑ.

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΥ. 

Παράξενο είπε η γιαγιά 

πως αφέθηκε μόλις έμαθε

- φτου να μην το πω -

μόλις έμαθε για την επάρατη νόσο

Κι ήταν τόσο γενναίος

Έπεσε με τα μούτρα στη ζωή

σπούδασε μεγάλωσε τα παιδιά του

δουλευτής καλός 

Τι να πεις...

Κρίμας κι είχε σχέδια πολλά

Το σπίτι στο νησί τ’ αμπελάκι τη βάρκα θυμάσαι;

Κι όλο έλεγε «αχ να μπορούσα... Ίσως του χρόνου»

Τον πρόλαβε ο καταραμένος

Τον πρόλαβε

Κρατήθηκα 

Είπα να σωπάσω μα μ’ έπνιξε

«Από δειλία πεθαίνουμε καθημερινά γιαγιά» 

ΠΊΝΑΚΑΣ:  Ουμβέρτος Αργυρός - Ανεμόμυλοι. Μύκονος.