Μαρκέλλα Χρυσοπούλου

Πολυαγαπημένη σύζυγος, μητέρα και γιαγιά 

Η Μαρκέλλα Χρυσοπούλου-Γανιάρη, Λίνα για τους κοντινούς της ανθρώπους, Μαρσέλ για τους φίλους και συναδέλφους, γεννήθηκε τον Αύγουστο του 1944 στο Σουέζ της Αιγύπτου. Αμέσως μετά τη γέννηση, η οικογένεια του Δημήτρη και της Καίτης Γανιάρη μετακόμισε στο «μικρό Παρίσι» της χώρας, την Ισμαηλία, στην Ελληνική παροικία, όπου η Λίνα μεγάλωσε και πήγε στο Ελληνικό σχολείο. Από όσα ακούγαμε από τη μαμά, τη γιαγιά και τον παππού, πρέπει να ήταν χαρούμενα τα χρόνια της Ισμαηλίας. Μία παροικία δεμένη, με τη Λέσχη της, την τήρηση των ηθών και των εθιμών της Ελλάδας, ακόμη κι αν ήταν μακριά από την μητέρα πατρίδα. Με την Εκκλησία της, τον Άγιο Μηνά, την χορωδία της, τον κινηματογράφο της. Όταν αποφοίτησε από το σχολείο ήθελε να σπουδάσει στην Νομική και να μπει στο Διπλωματικό σώμα. Τότε πραγματοποιείται και η πρώτη επίσκεψη στην Ελλάδα, την Αθήνα. Όμως τη χρονιά εκείνη ο Νάσερ έκοψε τη μεταφορά εμβασμάτων και αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Ισμαηλία. Φοίτησε σε κολλέγιο της Αιγύπτου. Μετά την αποφοίτησή της, εντάσσεται στο προσωπικό της UNRWA – ο παππούς ήταν ήδη στο πολιτικό προσωπικό της UNEF – και έτσι όλη η οικογένεια μετακομίζει στην Γάζα, στην Παλαιστίνη. Έζησε σε μία εποχή και σε μία περιοχή όπου είδε πολέμους και ξεριζωμούς. Το 1966, ο «ακατανόμαστος» - έτσι έλεγε τον Νάσερ – διώχνει τους Ευρωπαίους από την Αίγυπτο. Έτσι έφυγε και η οικογένεια. Ήρθε στην Ελλάδα γιατί ο παππούς ήθελε πάντα να γυρίσει. Επέστρεψαν όμως με ένα μπαούλο μόνο. Δεν τους επέτρεψαν να πάρουν όλα τα υπάρχοντά τους. Τα υπόλοιπα τα κράτησαν στο πορτ Σουέζ. Τότε ο Ελληνισμός βίωσε έναν ακόμη ξεριζωμό, ένα κομμάτι του πιο άγνωστο για εμάς…

Πρώτη στάση η Καλλιθέα. Μία περιοχή όπου έμεναν και έμειναν οι Αιγυπτιώτες. [Εκεί ψήφιζε έως τα τέλη της δεκαετίας του 80]. Οκτώβριο του 1966 φτάνουν στην Ελλάδα, όπου έφυγαν από ένα καθεστώς δικτατορίας. Απρίλιο 1967 ξαναζούν την δικτατορία στην Ελλάδα.
Το 1969 γνωρίζει τον πατέρα μου. Τον Φεβρουάριο του 1971 παντρεύονται.

Δεύτερη στάση τα Πατήσια. Πρώτη έρχομαι εγώ, λίγο αργότερα η Άντυ.

Τρίτη στάση, το σπίτι μας στα Βριλήσσια. Οι γονείς μου αγόρασαν τη δεκαετία του 70 ένα οικόπεδο, όπου στέγασαν την οικογένειά τους. Και μέχρι σήμερα είμαστε όλοι εδώ. Πιο πολλοί. Με τον γαμπρό τους και τα εγγόνια τους. Μέχρι σήμερα, γιατί η Λίνα, έφυγε.

Η Λίνα όταν έφτασε στην Ελλάδα δε μιλούσε πολύ καλά την Ελληνική γλώσσα. Δεν διέθετε ακόμα το πλούσιο ελληνικό λεξιλόγιο. Όμως όχι μόνο το απέκτησε, αλλά έφτασε να γίνει Creative Director από κειμενογράφος.
Το 1969 η Μαρσέλ πιάνει δουλειά στην ΑΔΕΛ COMPTON. Την Ανώνυμη Διαφημιστική Εταιρία Ελλάδος, του Χρυσόστομου Παπαδόπουλου. Ξεκινάει από το Account Management. Φτάνει στην θέση του Group Account Director. Διακόπτει στη δεκαετία του 80, γιατί οι απαιτήσεις των κοριτσιών της που είχαν μπει στην εφηβεία είναι αυξημένες. Όμως, αποφασίζει να συνεχίζει να εργάζεται από το σπίτι κάνοντας μεταφράσεις για έναν παλιό της πελάτη. Επιστρέφει με τα χρόνια ως part time στη Διαφήμιση, στην ΑΔΕΛ, ως κειμενογράφος. Λίγο μετά εντάσσεται ξανά στην ΑΔΕΛ / Saatchi & Saatchi πια, φτάνοντας στη θέση του Creative Director. Μια ολοκληρωμένη διαφημίστρια. Το επάγγελμά της το αγάπησε πολύ. Μου έλεγε ότι όσο και να γκρίνιαζα εγώ, το επάγγελμά μας είναι ωραίο.
Συμμετείχε σε εκστρατείες επικοινωνίας που άφησαν εποχή. Και ως Account Director και ως Creative Director. Σταμάτησε από τη Διαφήμιση το 2000.

Η μαμά μας ήταν μια γυναίκα αγωνίστρια, δυνατή. Από μικρό κορίτσι που αγωνιζόταν απέναντι στα αγόρια, στο σχολείο. Ως κοπέλα που έζησε τον ξεριζωμό, ως κόρη που έπρεπε να ζήσει και να βοηθήσει την οικογένειά της όταν ήρθαν στην Ελλάδα, ως μητέρα που αγωνίστηκε για την οικογένειά της και τα παιδιά της. Ως γιαγιά για τα εγγόνια της.
Κατάφερε όμως και έφτιαξε μαζί με τον πατέρα μου μία όμορφη και δεμένη οικογένεια. Μαζί στις χαρές, μαζί στις λύπες.
Ετοίμαζε τα πράγματά της τις τελευταίες ημέρες, γιατί θα ξεκινούσαν με τον πατέρα μου τις διακοπές τους. Στο αγαπημένο μας Μαλάκι, Πηλίου. Ήθελε πάντα ένα σπίτι πάνω στη θάλασσα. Άλλος ένας στόχος που είχε επιτευχθεί.

Δυστυχώς, όμως, δεν τα κατάφερε τη Δευτέρα. Την αποχαιρετάμε την Πέμπτη 11 Ιουλίου στις 17:00 από τον Ι.Ν. Αναλήψεως Βριλησσίων.
Μαρκέλλα Χρυσοπούλου, Πολυαγαπημένη σύζυγος, μητέρα και γιαγιά.
Το γράψαμε με την Άντυ, γιατί σκεφτόταν πάντα με βάση τις εμπειρίες της να γράψει ένα βιβλίο. (Ελπίζω να της αρέσει το κείμενο).
ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΥ