ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΓΙΑ ΤΟΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΠΝΕΥΜΟΝΑ ΠΡΑΣΙΝΟΥ ΠΟΥ ΜΑΣ ΕΧΕΙ ΑΠΟΜΕΙΝΕΙ
Περιαστικό Άλσος Βριλησσίων
Σταμάτης Λώλας
Τεράστιες οι ευθύνες των διοικήσεων της τελευταίας 5ετίας για τη δυσμενή εξέλιξη
Εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια η αντιπολίτευση του Δήμου, τόσο με τις θέσεις που διατύπωνε μέσα στο Δημοτικό μας Συμβούλιο, όσο και δημοσίως με εκτενή δημοσεύματα, προειδοποιούσε την προηγούμενη και την σημερινή διοίκηση του Δήμου, για τον επαπειλούμενο κίνδυνο να χάσουμε εκτάσεις του περιαστικού άλσους του Δήμου Βριλησσίων δια τη δικαστικής οδού.
Το 2005 εκδόθηκε η πρωτόδικη απόφαση η οποία αναγνώριζε ιδιώτη ως ιδιοκτήτη έκτασης μέσα στο άλσος. Αμέσως από τότε ο πρώην Δήμαρχος Σταμάτης Λώλας ζήτησε από την τότε Διοίκηση να λάβει τα μέτρα της για την δικαστική προστασία των συμφερόντων του Δήμου.
Τόνιζε συγκεκριμένα ο πρώην Δήμαρχος Σταμάτης Λώλας στην εφημερίδα του «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ» στα φύλλα Απριλίου 2007 και Ιουλίου 2006:«Ώρες ευθύνης για το περιαστικό άλσος. 88 ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ ΔΑΣΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ. Ερωτηματικά για την αδράνεια της Δημοτικής Αρχής. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια δημόσια πευκόφυτη δασική έκταση στο βορεινό τμήμα του Δήμου μας, 88 στρεμμάτων, που αποτελεί και το μοναδικό πνεύμονα πρασίνου που μας έχει απομείνει και είναι μια ζωογόνος ανάσα για την πόλη μας. Στην περιοχή εμφανίζονται μέλη του Οικοδομικού Συνεταιρισμού «Άγιος Θεόκλητος» ως ιδιοκτήτες της έκτασης με το αιτιολογικό ότι ο συνεταιρισμός τους την αγόρασε το έτος 1965 από την Ιερά Μονή Πεντέλης. Όμως το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την 3537/2001 απόφασή του έχει δεχτεί ότι το Ελληνικό Δημόσιο είναι κύριος της επίδικης έκτασης, γιατί η αρχική πωλήτρια Ιερά Μονή Πεντέλης δεν είχε γίνει κυρία της έκτασης των 88.542 τ.μ. που πούλησε στον Συνεταιρισμό «Άγιος Θεόκλητος». Δυστυχώς όμως, για μια άλλη διεκδίκηση από ιδιώτη έκτασης 9.713 τ.μ. στην ίδια γεωγραφική περιοχή, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την 7319/2005 απόφασή του δέχτηκε ότι ο ιδιώτης αγόρασε την επίδικη έκταση σε πλειοδοτικό διαγωνισμό (20.12.1971) από την Ιερά Μονή Πεντέλης αντί τιμήματος 2.980.000 δραχμών. Στο δικαστήριο επικράτησε η σκέψη ότι η ευρύτερη περιοχή κτήμα «Γεροτσακούλι» περιήλθε στην Ιερά Μονή Πεντέλης από της ιδρύσεώς της το έτος 1578 υπό του Αγίου Τιμοθέου, Επισκόπου Ευρίπου από δωρεές ευσεβών Χριστιανών κατά ένα μέρος και το υπόλοιπο από αγορά που έγινε το έτος 1600 από έναν Οθωμανό από την Κάρυστο Ευβοίας ονομαζόμενο Καγκάδη με τίτλους που καταστράφηκαν κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης από τον στρατό του Ομέρ Βρυώνη. Δυστυχώς για την πόλη μας, οι έγγραφες προτάσεις του Ελληνικού Δημοσίου ότι η επίδικη έκταση ήταν δάσος από το έτος 1836 και ότι η επίδικη έκταση αποτελεί τμήμα μιας μεγαλύτερης έκτασης που περιήλθε σε αυτό δυνάμει της Συνθήκης της Κωνσταντινουπόλεως «περί οριστικού διακανονισμού των ορίων της Ελλάδος» και των από του έτους 1830 πρωτοκόλλων του Λονδίνου, ως διαδόχου του Τουρκικού κράτους δεν έγιναν δεκτές. Αντίθετα θεωρήθηκε ότι η Ιερά Μονή Πεντέλης από το έτος 1600 μέχρι το έτος 1955 νεμήθηκε με καλή πίστη τα τμήματα αυτά (μαζί με το υπόλοιπο τμήμα) και έγινε κυρία και αυτών (δημοσίων κτημάτων) με έκτακτη χρησικτησία, δεδομένου ότι και επί δημοσίων κτημάτων ήταν δυνατή η κτήση κυριότητας με έκτακτη χρησικτησία, εφόσον η επί αυτών 30 ετής συνεχής νομή με καλή πίστη είχε συμπληρωθεί μέχρι τις 11.9.1915 κλπ».
Ωστόσο μόλις τον Ιούλιο 2007 εκδόθηκε και η εφετειακή απόφαση για την ίδια υπόθεση η οποία δικαίωσε εκ νέου τον ιδιώτη με το ίδιο σκεπτικό και μάλιστα δεν δέχθηκε ούτε διαδικαστικά την παρέμβαση του Δήμου μας.
Η τελευταία αυτή συνιστά εξαιρετικά κρίσιμη απόφαση ως προς την οριστική εξέταση της ουσίας της υπόθεσης διότι ακόμα και η άσκηση αναίρεσης θα αναφέρεται σε νομικούς μόνο λόγους. Σε κάθε περίπτωση όμως το Ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να προσφύγει σε ένδικα μέσα. Αλλά και ο Δήμος μας θα πρέπει να εξετάσει τις όποιες νομικές δυνατότητες του έχουν απομείνει και βεβαίως να τις ασκήσει.
Τα ερωτηματικά που τίθενται αφορούν τις ευθύνες της Διοίκησης για την ουσιαστική και όχι τυπική νομική διαχείριση της εν λόγω υπόθεσης στο σύνολό της. Σε κάθε περίπτωση οφείλει και υποχρεούται να ενημερώσει το Δημοτικό μας Συμβούλιο επί της ουσίας για το πώς η ίδια υπεράσπισε τα συμφέροντά μας. Περαιτέρω σχετίζονται με τις προθέσεις της από εδώ και πέρα δεδομένου ότι τα πράγματα νομικά έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ.Αλλά πέρα από τις όποιες ευθύνες των διοικήσεων το μείζον είναι ο κίνδυνος να χάσει η πόλη μας τον τελευταίο μοναδικό πνεύμονα πρασίνου που της έχει απομείνει.
Τεράστιες οι ευθύνες των διοικήσεων της τελευταίας 5ετίας για τη δυσμενή εξέλιξη
Εδώ και δύο ολόκληρα χρόνια η αντιπολίτευση του Δήμου, τόσο με τις θέσεις που διατύπωνε μέσα στο Δημοτικό μας Συμβούλιο, όσο και δημοσίως με εκτενή δημοσεύματα, προειδοποιούσε την προηγούμενη και την σημερινή διοίκηση του Δήμου, για τον επαπειλούμενο κίνδυνο να χάσουμε εκτάσεις του περιαστικού άλσους του Δήμου Βριλησσίων δια τη δικαστικής οδού.
Το 2005 εκδόθηκε η πρωτόδικη απόφαση η οποία αναγνώριζε ιδιώτη ως ιδιοκτήτη έκτασης μέσα στο άλσος. Αμέσως από τότε ο πρώην Δήμαρχος Σταμάτης Λώλας ζήτησε από την τότε Διοίκηση να λάβει τα μέτρα της για την δικαστική προστασία των συμφερόντων του Δήμου.
Τόνιζε συγκεκριμένα ο πρώην Δήμαρχος Σταμάτης Λώλας στην εφημερίδα του «ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΝ» στα φύλλα Απριλίου 2007 και Ιουλίου 2006:«Ώρες ευθύνης για το περιαστικό άλσος. 88 ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ ΔΑΣΟΥΣ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΝ ΑΠΟ ΙΔΙΩΤΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ. Ερωτηματικά για την αδράνεια της Δημοτικής Αρχής. Οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι υπάρχει μια δημόσια πευκόφυτη δασική έκταση στο βορεινό τμήμα του Δήμου μας, 88 στρεμμάτων, που αποτελεί και το μοναδικό πνεύμονα πρασίνου που μας έχει απομείνει και είναι μια ζωογόνος ανάσα για την πόλη μας. Στην περιοχή εμφανίζονται μέλη του Οικοδομικού Συνεταιρισμού «Άγιος Θεόκλητος» ως ιδιοκτήτες της έκτασης με το αιτιολογικό ότι ο συνεταιρισμός τους την αγόρασε το έτος 1965 από την Ιερά Μονή Πεντέλης. Όμως το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την 3537/2001 απόφασή του έχει δεχτεί ότι το Ελληνικό Δημόσιο είναι κύριος της επίδικης έκτασης, γιατί η αρχική πωλήτρια Ιερά Μονή Πεντέλης δεν είχε γίνει κυρία της έκτασης των 88.542 τ.μ. που πούλησε στον Συνεταιρισμό «Άγιος Θεόκλητος». Δυστυχώς όμως, για μια άλλη διεκδίκηση από ιδιώτη έκτασης 9.713 τ.μ. στην ίδια γεωγραφική περιοχή, το Πολυμελές Πρωτοδικείο Αθηνών με την 7319/2005 απόφασή του δέχτηκε ότι ο ιδιώτης αγόρασε την επίδικη έκταση σε πλειοδοτικό διαγωνισμό (20.12.1971) από την Ιερά Μονή Πεντέλης αντί τιμήματος 2.980.000 δραχμών. Στο δικαστήριο επικράτησε η σκέψη ότι η ευρύτερη περιοχή κτήμα «Γεροτσακούλι» περιήλθε στην Ιερά Μονή Πεντέλης από της ιδρύσεώς της το έτος 1578 υπό του Αγίου Τιμοθέου, Επισκόπου Ευρίπου από δωρεές ευσεβών Χριστιανών κατά ένα μέρος και το υπόλοιπο από αγορά που έγινε το έτος 1600 από έναν Οθωμανό από την Κάρυστο Ευβοίας ονομαζόμενο Καγκάδη με τίτλους που καταστράφηκαν κατά την διάρκεια της Ελληνικής Επανάστασης από τον στρατό του Ομέρ Βρυώνη. Δυστυχώς για την πόλη μας, οι έγγραφες προτάσεις του Ελληνικού Δημοσίου ότι η επίδικη έκταση ήταν δάσος από το έτος 1836 και ότι η επίδικη έκταση αποτελεί τμήμα μιας μεγαλύτερης έκτασης που περιήλθε σε αυτό δυνάμει της Συνθήκης της Κωνσταντινουπόλεως «περί οριστικού διακανονισμού των ορίων της Ελλάδος» και των από του έτους 1830 πρωτοκόλλων του Λονδίνου, ως διαδόχου του Τουρκικού κράτους δεν έγιναν δεκτές. Αντίθετα θεωρήθηκε ότι η Ιερά Μονή Πεντέλης από το έτος 1600 μέχρι το έτος 1955 νεμήθηκε με καλή πίστη τα τμήματα αυτά (μαζί με το υπόλοιπο τμήμα) και έγινε κυρία και αυτών (δημοσίων κτημάτων) με έκτακτη χρησικτησία, δεδομένου ότι και επί δημοσίων κτημάτων ήταν δυνατή η κτήση κυριότητας με έκτακτη χρησικτησία, εφόσον η επί αυτών 30 ετής συνεχής νομή με καλή πίστη είχε συμπληρωθεί μέχρι τις 11.9.1915 κλπ».
Ωστόσο μόλις τον Ιούλιο 2007 εκδόθηκε και η εφετειακή απόφαση για την ίδια υπόθεση η οποία δικαίωσε εκ νέου τον ιδιώτη με το ίδιο σκεπτικό και μάλιστα δεν δέχθηκε ούτε διαδικαστικά την παρέμβαση του Δήμου μας.
Η τελευταία αυτή συνιστά εξαιρετικά κρίσιμη απόφαση ως προς την οριστική εξέταση της ουσίας της υπόθεσης διότι ακόμα και η άσκηση αναίρεσης θα αναφέρεται σε νομικούς μόνο λόγους. Σε κάθε περίπτωση όμως το Ελληνικό Δημόσιο θα πρέπει να προσφύγει σε ένδικα μέσα. Αλλά και ο Δήμος μας θα πρέπει να εξετάσει τις όποιες νομικές δυνατότητες του έχουν απομείνει και βεβαίως να τις ασκήσει.
Τα ερωτηματικά που τίθενται αφορούν τις ευθύνες της Διοίκησης για την ουσιαστική και όχι τυπική νομική διαχείριση της εν λόγω υπόθεσης στο σύνολό της. Σε κάθε περίπτωση οφείλει και υποχρεούται να ενημερώσει το Δημοτικό μας Συμβούλιο επί της ουσίας για το πώς η ίδια υπεράσπισε τα συμφέροντά μας. Περαιτέρω σχετίζονται με τις προθέσεις της από εδώ και πέρα δεδομένου ότι τα πράγματα νομικά έχουν δυσκολέψει πάρα πολύ.Αλλά πέρα από τις όποιες ευθύνες των διοικήσεων το μείζον είναι ο κίνδυνος να χάσει η πόλη μας τον τελευταίο μοναδικό πνεύμονα πρασίνου που της έχει απομείνει.
