ΕΙΚΟΝΑ Ή ΠΡΟΣΩΠΟ;
ΤΗΣ ΙΟΥΛΙΑΣ ΕΞΑΡΧΑΚΟΥ
Κάποιος είπε: «Η εικόνα είναι το πιο παραχαραγμένο πράγμα», άρα και το πιο ψεύτικο, ίσως γιατί ο καθένας έχει τη δυνατότητα και αναλόγως βέβαια των ικανοτήτων του να δημιουργήσει την εικόνα που ο ίδιος επιθυμεί, η οποία τις περισσότερες φορές πόρρω απέχει της πραγματικής. Ιδίως στις ημέρες μας όπου τα επικοινωνιακά μέσα με τις άπειρες δυνατότητές τους και σε απόλυτη συνάρτηση του ήθους και του ύφους όσων τα διαχειρίζονται κατορθώνουν να στήνουν εν μια νυκτί εικόνες, όπως το ίδιο εύκολα και να τις καταστρέφουν. Το ζητούμενο λοιπόν σήμερα αποτελεί η δημιουργία «εικόνας», όμορφης, εύπεπτης, χαρούμενης, έξυπνης, δυναμικής και το μόνο σίγουρο, στις περισσότερες περιπτώσεις, εντελώς πλασματικής. Γιατί πόσοι είναι αυτοί που έρχονται σε χαλεπούς καιρούς και στον αντίποδα της εικόνας να υπηρετήσουν συνειδητά, με θάρρος και αξιοπρέπεια «το πρόσωπο», δηλαδή τη μοναδικότητα και αυθεντικότητα. Τότε κατορθώνει αυτός που τα βιώνει να νιώθει τον εαυτό του μέρος του κόσμου γύρω του. Γιατί αποτελεί πράξη θάρρους να εκθέτει κάποιος τον εαυτό του, ακόμα και με τις αδυναμίες του – με γνώμονα πάντοτε τον απέραντο σεβασμό στους άλλους – ακόμα και όταν αυτοί οι άλλοι αποτελούν τους «αντιπάλους» του. Και αλίμονο σ’ αυτούς που βλέπουν γύρω τους ή στη χειρότερη των περιπτώσεων εφευρίσκουν «αντιπάλους». Πρέπει να είναι πραγματικά δυστυχείς. Ιδίως όταν αυτή η ανακάλυψη τους οδηγεί στην αντιπαράθεση, τη συκοφαντία, την καχυποψία, την εμπάθεια και εν τέλει σε μία νοσηρότητα. Ίδιο χαρακτηριστικό ανθρώπων που ξέρουν να φτιάχνουν την εικόνα τους όχι όμως και τη μορφή τους, που φοβούνται να βουτήξουν στα κατάβαθα της ψυχής τους, να αντιμετωπίσουν το μοναδικό «αντίπαλο» που είναι ο ίδιος ο εαυτός τους. Να μάθουν να τον σέβονται. Και τότε πραγματικά θα βιώσουν κάτι σχεδόν αξιωματικό: θα νιώσουν τον εαυτό τους ν’ ανοίγεται στον κόσμο γύρω τους και οι άλλοι να μετατρέπονται από εικόνες αντιπάλων, σε ανθρώπινα - πρόσωπα.
ΙΟΥΛΙΑ ΕΞΑΡΧΑΚΟΥ – ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
Κάποιος είπε: «Η εικόνα είναι το πιο παραχαραγμένο πράγμα», άρα και το πιο ψεύτικο, ίσως γιατί ο καθένας έχει τη δυνατότητα και αναλόγως βέβαια των ικανοτήτων του να δημιουργήσει την εικόνα που ο ίδιος επιθυμεί, η οποία τις περισσότερες φορές πόρρω απέχει της πραγματικής. Ιδίως στις ημέρες μας όπου τα επικοινωνιακά μέσα με τις άπειρες δυνατότητές τους και σε απόλυτη συνάρτηση του ήθους και του ύφους όσων τα διαχειρίζονται κατορθώνουν να στήνουν εν μια νυκτί εικόνες, όπως το ίδιο εύκολα και να τις καταστρέφουν. Το ζητούμενο λοιπόν σήμερα αποτελεί η δημιουργία «εικόνας», όμορφης, εύπεπτης, χαρούμενης, έξυπνης, δυναμικής και το μόνο σίγουρο, στις περισσότερες περιπτώσεις, εντελώς πλασματικής. Γιατί πόσοι είναι αυτοί που έρχονται σε χαλεπούς καιρούς και στον αντίποδα της εικόνας να υπηρετήσουν συνειδητά, με θάρρος και αξιοπρέπεια «το πρόσωπο», δηλαδή τη μοναδικότητα και αυθεντικότητα. Τότε κατορθώνει αυτός που τα βιώνει να νιώθει τον εαυτό του μέρος του κόσμου γύρω του. Γιατί αποτελεί πράξη θάρρους να εκθέτει κάποιος τον εαυτό του, ακόμα και με τις αδυναμίες του – με γνώμονα πάντοτε τον απέραντο σεβασμό στους άλλους – ακόμα και όταν αυτοί οι άλλοι αποτελούν τους «αντιπάλους» του. Και αλίμονο σ’ αυτούς που βλέπουν γύρω τους ή στη χειρότερη των περιπτώσεων εφευρίσκουν «αντιπάλους». Πρέπει να είναι πραγματικά δυστυχείς. Ιδίως όταν αυτή η ανακάλυψη τους οδηγεί στην αντιπαράθεση, τη συκοφαντία, την καχυποψία, την εμπάθεια και εν τέλει σε μία νοσηρότητα. Ίδιο χαρακτηριστικό ανθρώπων που ξέρουν να φτιάχνουν την εικόνα τους όχι όμως και τη μορφή τους, που φοβούνται να βουτήξουν στα κατάβαθα της ψυχής τους, να αντιμετωπίσουν το μοναδικό «αντίπαλο» που είναι ο ίδιος ο εαυτός τους. Να μάθουν να τον σέβονται. Και τότε πραγματικά θα βιώσουν κάτι σχεδόν αξιωματικό: θα νιώσουν τον εαυτό τους ν’ ανοίγεται στον κόσμο γύρω τους και οι άλλοι να μετατρέπονται από εικόνες αντιπάλων, σε ανθρώπινα - πρόσωπα.
ΙΟΥΛΙΑ ΕΞΑΡΧΑΚΟΥ – ΠΑΝΑΓΟΠΟΥΛΟΥ
.jpg)
