ΒΛΕΠΟΥΜΕ, ΣΥΖΗΤΑΜΕ, ΜΑΘΑΙΝΟΥΜΕ από και για το ΣΙΝΕΜΑ.

Τρίτη 2/4/2019, 8:30μμ, Πίνδου 30 και Μαραθώνος. «Αμερικανικός Κινηματογράφος».

20η   συνάντηση «Martin Scorsese, Brian de Palma – Blaxploitation» Η συνέχεια,
Η χαρακτηριστική  αισθητική του Μπράιαν Ντε Πάλμα (Bryan de Palma)
Ο Μπράιαν ντε Πάλμα είναι ένας σκηνοθέτης σαφώς επηρεασμένος από τον κινηματογράφο του Χίτσκοκ. Είναι γνωστός για τα ψυχολογικά θρίλερ και  κυρίως τις ταινίες εγκλημάτων όπως η μεταφυσική ταινία τρόμου «Κάρι», η «Έκρηξη Οργής», το ερωτικό θρίλερ «Προετοιμασία για έγκλημα», το θρίλερ «Ο δολοφόνος του μεσονυκτίου», τα δράματα-ταινίες εγκλημάτων «Ο Σημαδεμένος», «Οι Αδιάφθοροι» και «Υπόθεση Καρλίτο» και την κατασκοπευτική ταινία δράσης «Επικίνδυνη αποστολή». Εξαιτίας της θεματολογίας και της γραφικής βίας που περιέχουν, κάποιες από τις ταινίες του αποτέλεσαν επίκεντρο κριτικής και διαφωνιών.   Στην ουσία πρόκειται για έναν βιρτουόζο του κινηματογράφου με πολύ δικό του, μοναδικό στυλ κινηματογράφησης.
Μάρτιν Σκορσέζε (Martin Scorsese)
 Ο  Μάρτιν Σκορσέζε γεννήθηκε στις 17 Νοεμβρίου του 1942 στο Κουίνς της Νέας Υόρκης. Με ασυγκράτητη ενέργεια, αγάπη για την κάμερα, σταθερές συνεργασίες και λατρεία για την ανάδειξη της γκανγκστερικής πλευράς της Νέας Υόρκης και των ιδανικών της οικογένειας, της πίστης και των ηθικών διλημμάτων, ο τελευταίος των μεγάλων έκλεισε τα 76 του χρόνια στις 17 Νοεμβρίου του 2018, ετοιμάζοντας δύο νέες ταινίες (The Irishman & Joker) που θα κυκλοφορήσουν το 2019. Η καλλιτεχνική διαδρομή του Σκορσέζε, αν και ανοδική, υπήρξε δύσβατη και μοναχική. Είναι γιος Ιταλών μεταναστών και μεγάλωσε σε μια ιταλοαμερικανική συνοικία του Μανχάταν. Από μικρός έπασχε από χρόνιες κρίσεις άσθματος, κάτι που τον ανάγκαζε να μένει αμέτρητες ώρες σπίτι, τον οδήγησε να παρακολουθεί αμέτρητα φιλμ και θεμελίωσε την αγάπη του για τον κινηματογράφο.  Πολύ νωρίς εγκατέλειψε την ιδέα να γίνει ιερέας και γράφτηκε στη σχολή Κινηματογράφου της Νέας Υόρκης.
Η πρώτη του ταινία μεγάλου μήκους οι «Κακόφημοι Δρόμοι» με πρωταγωνιστή τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο γυρίστηκε το 1973 και εκτός από το ξεκίνημα μιας νέας κινηματογραφικής εποχής σηματοδότησε και την αρχή μιας δυνατής φιλίας μεταξύ των δύο καλλιτεχνών. Ακολουθεί το φιλμ «Η Αλίκη δε μένει πια εδώ», και το 1976 ετοιμάζει το εξαιρετικό «Ο ταξιτζής» με Ντε Νίρο και τη Τζόντι Φόστερ, που  απέσπασε το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ Καννών. Τον αμέσως επόμενο χρόνο, κινηματογραφεί μια κάπως πιο προσωπική δουλειά, το μιούζικαλ  «New York, New York»,  με πρωταγωνιστές


την Λίζα Μινέλι και τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Το φιλμ έντυσε μουσικά ο Φρανκ Σινάτρα. Το γεγονός ότι η ταινία  δεν  πήγε καλά έβαλε τον 25χρονο σκηνοθέτη σε μια άστατη περίοδο της ζωής του που συμπεριλάμβανε υπερβολική χρήση κοκαΐνης και αλκοόλ, φάση την οποία ξεπέρασε με την  βοήθεια του Ντε Νίρο, που στάθηκε στο πλευρό του, βοηθώντας τον να απεξαρτηθεί. Λέγεται ότι σε αυτή τη δύσκολη περίοδο ο Ντε Νίρο του χάρισε τη βιογραφία του πυγμάχου Τζέικ Λα Μότα, η οποία και ενέπνευσε τον Σκορσέζε να γυρίσει το  «Οργισμένο Είδωλο». Ακολούθησαν τα φιλμ «Βασιλιάς της Κωμωδίας» και «Χρώμα του χρήματος», ενώ το 1988 σκηνοθέτησε τον «Τελευταίο Πειρασμό», φιλμ  βασισμένο στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη. Το 1990 σκηνοθετεί το αστυνομικό αριστούργημα   «Τα Καλά Παιδιά»,  το 1991 το «Ακρωτήρι του Φόβου», το 1995 το «Καζίνο». Το 2002  γυρίζει την ταινία «Οι συμμορίες της Νέας Υόρκης», το 2004 το φιλμ «Ο Ιπτάμενος Κροίσος» και το 2006 τον «Πληροφοριοδότη» όλες με πρωταγωνιστή τον  Λεονάρντο Ντι Κάπριο. Η συνεργασία με τον Ντι Κάπριο συνεχίστηκε με το ψυχολογικό  θρίλερ «Το Νησί των Καταραμένων» (2010) και τον  «Λύκο της Γουόλ Στριτ» (2013). Το 2011 σκηνοθέτησε την 3D ταινία φαντασίας «Hugo» και το 2016 το αριστουργηματικό θρησκευτικό/ ιστορικό δράμα «Σιωπή» με τον Λίαμ Νίσον.
Ο Σκορσέζε σε όλη τη διάρκεια της καριέρας του συνέχισε να πειραματίζεται, σκηνοθετώντας ντοκιμαντέρ, βιντεοκλίπ, σειρές και ταινίες μικρού μήκους. Στη δουλειά του είναι ψυχαναγκαστικός τελειομανής. Στην ταινία «Goodfellas» έδενε ο ίδιος κάθε μέρα των γυρισμάτων τη γραβάτα του Ρέι Λιότα, για να σιγουρευτεί ότι είναι δεμένη ακριβώς όπως τη φανταζόταν. Όταν ένας από τους ηθοποιούς του αρρώστησε αποφάσισε να παίξει ο ίδιος τον ρόλο του ενοχλημένου πελάτη στο ταξί του Ντε Νίρο στην ταινία «Taxi Driver» του 1976. Γενικά του αρέσει πολύ να κάνει cameo στα φιλμ του και να επιλέγει ο ίδιος τη μουσική τους. Οι  ταινίες του έχουν συγκεντρώσει  συνολικά 20 Όσκαρ. Το  «Aviator» και το «Hugo» πήραν από 5 Βραβεία Όσκαρ το καθένα. Αλλά ο ίδιος παρότι είχε προταθεί 8 φορές, έχει πάρει το Όσκαρ  μόνο μια φορά, για την ταινία «Departed» το 2007.