ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

«ΔΕΝ ΠΡΟΛΑΒΑΙΝΟΥΜΕ ΚΑΝ ΝΑ ΚΟΙΤΑΧΤΟΥΜΕ»

Του Γιώργου Παναγόπουλου
Δικηγόρου

Ζούμε σε μια εποχή άμβλυνσης των πανανθρώπινων ηθικών αξιών. Αλλά και έκπτωσης των ιδεολογιών και της διανόησης. Η κρατούσα αντίληψη περιθωριοποιεί την πνευματική εργασία, τον κόπο και τα επιτεύγματα της σκέψης, καθιστά δε κυρίαρχο τον υλισμό. Η εποχή μας θεοποίησε το χρήμα και τον υπερκαταναλωτισμό, κυρίως γιατί πάνω σ’ αυτόν, ας μην ξεχνάμε, στηρίζονται οι κραταιές βιομηχανίες ολόκληρης της παγκοσμιοποίησης.
Πρέπει αναμφίβολα να δεχτούμε ότι οι στρατηγοί του πλανήτη χτύπησαν καίρια. Σε ιδιαίτερα ευαίσθητες ανθρώπινες χορδές. Εξέλιξη, ανάπτυξη, τεχνολογία, άνοδο του βιοτικού επιπέδου. Ο καθένας μας κρύβει μέσα του ένα υπερκατα-ναλωτικό ον. Το κατάλαβαν νωρίς, χάραξαν γραμμή και πέτυχαν αξιοθαύμαστα αποτελέσματα. Διότι ο καταναλωτισμός από μόνος του δεν είναι κακός ούτε μπαμπούλας. Όταν όμως μετατρέπεται σε υπερβολικό και ακραίο φαινόμενο, όταν θεοποιείται, όπως συμβαίνει στην εποχή μας, τότε γίνεται επικίνδυνος.
Σ’ αυτούς λοιπόν τους χαλεπούς καιρούς, που το πνεύμα υποχωρεί στον καλπασμό του καταναλωτισμού, αλλά και στην επέλαση της οικονομικής δύναμης και της εξουσίας, πρέπει να προβληματιστούμε έντονα. Μια εποχή χωρίς κυρίαρχο έρεισμα σε αρχές, αξίες, ιδέες, ηθικές αντιλήψεις, τι ελπίδα μπορεί να φέρνει για την νέα γενιά, για τα ίδια τα παιδιά μας;
Μήπως δεν βλέπουμε ήδη τα αποτελέσματα; Μήπως τα πάντα πλέον δεν κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου; Ας μην κρυβόμαστε πια πίσω από το δάχτυλό μας και ας πάψουμε να εθελοτυφλούμε.
Όλοι μας γνωρίζουμε για το … έγκλημα. Και με τη στάση μας το επιβραβεύουμε. Ίσως γιατί μας βολεύει. Ίσως γιατί η εποχή μας με τους ανεξέλεγκτους και εξοντωτικούς ρυθμούς της, μας έχει κουράσει, γιατί βλέπετε πρέπει να καλύπτουμε όχι μόνο τις πραγματικές αλλά και τις πλασματικές ανάγκες. Στο βωμό αυτό, ωστόσο, θυσιάζουμε τη ζωή μας την ίδια.
Έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε, αλλά μου έχει μείνει άσβεστη μια συνταρακτική σκηνή από το θεατρικό έργο «Η μικρή μας πόλη» του Θόρντον Γουάϊλντερ που είχε ανέβει στο Λαμπέτη με Τσακίρογλου, Λιβυκού, Βαλτινό, Ζούνη και Τζώρτζογλου: Η ηρωίδα έχει πεθάνει και ο Θεός της επιτρέπει για μια μέρα μόνο να γυρίσει και να δει τη ζωή. Μια ειδική ημέρα, αυτή των γεννεθλίων της. Επιστρέφει, μιλά σε όλους και κανείς δεν προλαβαίνει να της μιλήσει, τους κοιτάζει όλους και κανείς δεν προφταίνει να την κοιτάξει. Τότε σπαρακτικά λέει: «Δεν θέλω να μείνω άλλο… Η ζωή μας τρέχει και εμείς δεν προλαβαίνουμε να την δούμε. Δεν προλαβαίνουμε καν να κοιταχτούμε…».