ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ

Πάμε σαν άλλοτε

ΤΑ ΒΡΙΛΗΣΣΙΑ ΤΟΥ ΧΙΟΝΙΑ...

Μετά από κάποια χρόνια, τα Βριλήσσια, όπως και όλη η χώρα, έζησαν έναν πραγματικά βαρύ χιονιά εφέτος. Παρόμοιο είχαμε αντιμετωπίσει και πριν 3 – 4 χρόνια. Και που όπως λένε οι παλαιότεροι όμοιο τις ημέρες των αρχών της δεκαετίας του ’60 είχαν δει. Η αλήθεια είναι ότι παρά τα προβλήματα που δημιουργήθηκαν νιώσαμε και μεγάλη χαρά. Ιδιαίτερα τα μικρά παιδιά που ήταν ασυνήθιστα. Διότι δυστυχώς, στους καιρούς μας, ακόμα και το χιόνι κάνει αραιά και που πλέον την εμφάνισή του παρά την εφετινή εξαίρεση. Κάποτε, 20 ή και 30 χρόνια πίσω, κάθε χειμώνα σχεδόν ο έστρωνε, το απολαμβάναμε, το περιμέναμε και αυτό δεν μας χάλαγε το χατήρι. Τι κι αν είχαμε λιγότερες ανέσεις, τι κι αν η θέρμανση δεν έφτανε, αφού με τις ξυλόσομπες αγωνίζονταν οι γονείς μας, ταπεινοί άνθρωποι του μόχθου, να ζεστάνουν τα σώματα και πιότερο τις καρδιές μας.
Πού είναι σήμερα οι ιστορίες που μας έλεγαν οι γονείς μας, αλλά και οι παππούδες και οι γιαγιάδες μας για τους χιονιάδες των παλαιών δικών τους χρόνων. Τέλος πάντων, μια φορά τουλάχιστον, μέσα στο χειμώνα, τα λιγοστά Βριλησσιωτόπουλα θα παίζαμε χιονοπόλεμο. Και μη φανταστείτε ότι τότε επιστρατευόταν η δημοτική μηχανή για αποχιονισμό, όπως σήμερα, διότι απλά δεν υπήρχε δημοτική μηχανή για τέτοιες καταστάσεις. Τότε ήμασταν πιο υπομονετικοί, λιγότερο γκρινιάρηδες και πιο κοντά στη φύση. Η ίδια η πόλη μας ζούσε σε άλλους ρυθμούς, πιο ανθρώπινους, πιο φυσικούς.
Σήμερα, όπως όλα, τα πράγματα άλλαξαν, γίναμε εγωϊστές, απαιτητικοί και φύγαμε από τη φύση. Αρκετοί, εντάξει, όχι όλοι. Οι άνθρωποι που έμαθαν από μικρά παιδιά τα Βριλήσσια των χρόνων της αθωότητας, όπως τότε, έτσι και σήμερα, σταυροκοπιούνται από χαρά και αγαλλίαση όταν αντικρύζουν τις πυκνές νιφάδες του χιονιά ν’ απλώνουν απ’ άκρη σ’ άκρη το λευκό τους πέπλο. Και δεν γκρινιάζουν με τους κάθε φορά υπεύθυνους. Διότι αλλιώς τους έμαθε η ζωή καθώς δεν επιτρέπουν να τους μάθει η τηλεόραση όπως εκείνη θέλει.

Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ ΤΗ Σ ΠΟΛΗΣ