ΧΡΟΝΟΓΡΑΦΗΜΑ
Πάμε σαν άλλοτε
ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ
Λειτoυργούν ήδη έξι Δημοτικά Σχολεία σ' αυτήν την πανέμορφη πόλη. Που τώρα πια αριθμεί πάνω από 35.000 ψυχές αν δεν κάνω λάθος. Τα έξι αυτά δημοτικά σχολεία έρχονται σίγουρα να καλύψουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες των παιδιών μας. Που μαζί με τα τρία γυμνάσια και τα δύο λύκεια αλλά και τα νηπιαγωγεία μας δίνουν σαφώς την πραγματικότη-τα μιας σύγχρονης και ανθρώπινης πόλης. Ιδίως όταν εμείς εδώ έχουμε μόνο πρωινές βάρδιες, μικρούς σχετικά αριθμούς μαθητών ανά τάξη, καθώς και ολοήμερα σχολεία. Πολλοί συμπολίτες μας που ασχολήθηκαν με τα κοινά έχουν δουλέψει σκληρά για αυτήν την εξέλιξη και τους ανήκουν τα εύσημα. Ωστόσο, αντικρύζοντας αυτήν την σύγχρονη πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να μην ανατρέξουμε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Σε μια αλλοτινή εποχή που τα μικρά Βριλήσσια είχαν ένα και μοναδικό Δημοτικό Σχολειό, κανένα νηπιαγωγείο, κανένα Γυμνάσιο και κανένα Λύκειο. Το μοναδικό Δημοτικό μας Σχολείο εποχής 1970 είναι αυτό που και σήμερα βρίσκεται επί των οδών Φλωρίνης και Κύπρου. Με πολύ λιγότερες αίθουσες απ’ ότι σήμερα, πριν καν γίνει η πρώτη επέκτασή του. Με λίγους δασκάλους που όμως έδιναν και τότε όπως και σήμερα και την ψυχή τους ακόμα όχι τόσο για να μορφώσουν αλλά για να κάνουν ανθρώπους. Για να δημιουργήσουν στους μαθητές τους ήθος. Με πολύ λιγότερα μέσα, ανέσεις και εφόδια αλλά με μεγάλη αγάπη, διάθεση, φιλοτιμία και εργατικότητα. Ώρα τους καλή όπου κι αν είναι. Οι μαθητές τους δεν τους ξεχνούν ποτέ και πάντοτε θα είναι ευγνώμονες για όσα τους προσέφεραν με περίσσευμα ψυχής. Όλα τα Βριλησ-σιωτόπουλα όπου κι εάν έμεναν εκεί έχουν μαθητεύσει στα πρώτα τους πολύ σημαντικά χρόνια οπότε διαπλάθονται χαρακτήρες και άνθρωποι. Περπάταγαν πολύ τότε οι μαθητές για την κατάκτηση της γνώσης. Κουράζονταν πολύ χωρίς καμία ιδιαίτερη βοήθεια που άλλωστε τότε δεν υπήρχε όπως υπάρχει σήμερα. Τότε οι περισσότεροι ήταν φτωχοί, οι ανάγκες της επιβίωσης τεράστιες κι όμως βρε παιδί μου το ίδιο τεράστια ήταν στην ψυχή των παιδιών και η ανάγκη για προκοπή, να γίνουν κάτι. Και βλέπεις ότι από εκείνη την εποχή τα περισσότερα παιδιά πρόκοψαν και προσωπικά και οικογενειακά. Αυτές βέβαια είναι παλιές ιστορίες που όμως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε καθώς έρχονται στη θύμησή μας μέσα από παλιές, δύσκολες αλλά σινάμα και καλές ημέρες, γεμάτες αθωότητα. Μπορεί όμως να’ ναι κι ο χρόνος που μας κάνει να τις ατενίζουμε νοσταλγικά…
Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
ΤΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ ΜΑΣ
Λειτoυργούν ήδη έξι Δημοτικά Σχολεία σ' αυτήν την πανέμορφη πόλη. Που τώρα πια αριθμεί πάνω από 35.000 ψυχές αν δεν κάνω λάθος. Τα έξι αυτά δημοτικά σχολεία έρχονται σίγουρα να καλύψουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες των παιδιών μας. Που μαζί με τα τρία γυμνάσια και τα δύο λύκεια αλλά και τα νηπιαγωγεία μας δίνουν σαφώς την πραγματικότη-τα μιας σύγχρονης και ανθρώπινης πόλης. Ιδίως όταν εμείς εδώ έχουμε μόνο πρωινές βάρδιες, μικρούς σχετικά αριθμούς μαθητών ανά τάξη, καθώς και ολοήμερα σχολεία. Πολλοί συμπολίτες μας που ασχολήθηκαν με τα κοινά έχουν δουλέψει σκληρά για αυτήν την εξέλιξη και τους ανήκουν τα εύσημα. Ωστόσο, αντικρύζοντας αυτήν την σύγχρονη πραγματικότητα δεν είναι δυνατόν να μην ανατρέξουμε στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν. Σε μια αλλοτινή εποχή που τα μικρά Βριλήσσια είχαν ένα και μοναδικό Δημοτικό Σχολειό, κανένα νηπιαγωγείο, κανένα Γυμνάσιο και κανένα Λύκειο. Το μοναδικό Δημοτικό μας Σχολείο εποχής 1970 είναι αυτό που και σήμερα βρίσκεται επί των οδών Φλωρίνης και Κύπρου. Με πολύ λιγότερες αίθουσες απ’ ότι σήμερα, πριν καν γίνει η πρώτη επέκτασή του. Με λίγους δασκάλους που όμως έδιναν και τότε όπως και σήμερα και την ψυχή τους ακόμα όχι τόσο για να μορφώσουν αλλά για να κάνουν ανθρώπους. Για να δημιουργήσουν στους μαθητές τους ήθος. Με πολύ λιγότερα μέσα, ανέσεις και εφόδια αλλά με μεγάλη αγάπη, διάθεση, φιλοτιμία και εργατικότητα. Ώρα τους καλή όπου κι αν είναι. Οι μαθητές τους δεν τους ξεχνούν ποτέ και πάντοτε θα είναι ευγνώμονες για όσα τους προσέφεραν με περίσσευμα ψυχής. Όλα τα Βριλησ-σιωτόπουλα όπου κι εάν έμεναν εκεί έχουν μαθητεύσει στα πρώτα τους πολύ σημαντικά χρόνια οπότε διαπλάθονται χαρακτήρες και άνθρωποι. Περπάταγαν πολύ τότε οι μαθητές για την κατάκτηση της γνώσης. Κουράζονταν πολύ χωρίς καμία ιδιαίτερη βοήθεια που άλλωστε τότε δεν υπήρχε όπως υπάρχει σήμερα. Τότε οι περισσότεροι ήταν φτωχοί, οι ανάγκες της επιβίωσης τεράστιες κι όμως βρε παιδί μου το ίδιο τεράστια ήταν στην ψυχή των παιδιών και η ανάγκη για προκοπή, να γίνουν κάτι. Και βλέπεις ότι από εκείνη την εποχή τα περισσότερα παιδιά πρόκοψαν και προσωπικά και οικογενειακά. Αυτές βέβαια είναι παλιές ιστορίες που όμως δεν μπορούμε να ξεχάσουμε καθώς έρχονται στη θύμησή μας μέσα από παλιές, δύσκολες αλλά σινάμα και καλές ημέρες, γεμάτες αθωότητα. Μπορεί όμως να’ ναι κι ο χρόνος που μας κάνει να τις ατενίζουμε νοσταλγικά…
Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ
.jpg)
