Λος Άντζελες 1992 - Αθήνα 2008
Άρθρο της Γεωργίας Γιαννουλίδου
Λος Άντζελες 1992 - Μετά τη δολοφονία ενός μαύρου Αμερικανού πολίτη που αρνήθηκε να σταματήσει σε μπλόκο αστυνομικών, ένα τεράστιο κύμα Αμερικανών κατά βάση μαύρων εξεγείρονται κατά της ωμής βίας που χρησιμοποίησε για άλλη μια φορά η αμερικανική εξουσία με το προσωπείο των αμείλικτων αστυνομικών. Το τι ακολούθησε το θυμόμαστε όλοι, φωτιά, πλιάτσικο καταστημάτων και σπιτιών, καταστροφές δημόσιων κτιρίων ……
Όλοι τότε θεώρησαν ότι ήταν αποτέλεσμα των καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων μαύρων του νότου της Αμερικής. Η επίσημη πολιτεία υποσχέθηκε να λάβει μέτρα οικονομικής στήριξης των φτωχών Αμερικανών. Οι υποσχέσεις συνεχίστηκαν για χρόνια μετά. Ακόμη και σήμερα πολλοί αναμένουν μια αντίστοιχη εξέγερση διότι η εξαθλίωση λόγω της οικονομικής κρίσης είναι ακόμη μεγαλύτερη. Τώρα στους εξαθλιωμένους Αφρο-αμερικανούς έχουν προστεθεί και ορδές νοικοκυραίων που κάθε μέρα χάνουν περιουσίες, σπίτια και υπόληψη λόγω της πολιτικής της συντεταγμένης πολιτείας υπέρ της ολιγαρχίας των λίγων. Αυτήν την επόμενη μέρα περιμένουν με αγωνία όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Αθήνα 2008 – Εκεί που όλοι βρισκόμαστε σε μια νιρβάνα απόλαυσης του καναπέ, με αγωνίες καθημερινές όπως το τι θα φορεθεί στις επερχόμενες γιορτές των Χριστουγέννων, ποιο καλλιτεχνικό σχήμα θα είναι το πιο επιτυχημένο και άλλα τέτοια καθημερινά προβλήματα, παντελώς φαίνεται να αγνοούμε τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο, να μην μας αγγίζει η διεθνής οικονομική κρίση (η παγκοσμιοποίηση έννοια άγνωστη), οι απολύσεις που μαστίζουν τον γείτονα, το φίλο, το συνάδελφο. Είμαστε ασφαλείς στη ζεστασιά του σαλονιού και του μικρόκοσμου μας.
Σάββατο απόγευμα, ημέρα του Αγ. Νικολάου, κανένας δε μπορεί να αντιληφθεί τι θα ακολουθήσει. Μια ομάδα παιδιών γίνεται στόχος αστυνομικών που δυστυχώς η Πολιτεία δεν είχε το χρόνο ή τα χρήματα να εκπαιδεύσει ή καλύτερα που ήθελε με συνοπτικές διαδικασίες να αποκαταστήσει τα δικά της παιδιά.
Ένα παιδί γίνεται μάρτυρας και ήρωας αυτής της κοινωνίας που μέχρι πριν λίγες ώρες φαινότανε απαθής σε ότι διαδραματιζότανε στην χώρα και το εξωτερικό.
Το έγκλημα αυτό έρχεται να ολοκληρώσει η αναπηρία του συνόλου της πολιτειακής ηγεσίας και αυτών που έχουν προσληφθεί να τηρήσουν τη δημόσια τάξη. Όλοι εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους αλλά αδυνατούν να πάρουν μέτρα. Αφήνουν τη χώρα να διασύρεται στα διεθνή ΜΜΕ με το χειρότερο τρόπο, να καταστρέφονται περιουσίες και να διακυβεύονται θέσεις απασχόλησης που τόσο έχει ανάγκη ο πληθυσμός.
Για πάνω από 20 χρόνια είχαμε αποστηθίσει το παραμύθι των λίγων γνωστών αγνώστων νεαρών που εκφράζουν βίαια την αντικαθεστωτική τους μανία και που τελικά καλό κάνει να εξεγείρονται και να εκτονώνονται. Τους έχουμε … αποδεχθεί. Αυτό εξυπηρετεί τόσο την πολιτεία όσο και τον κάθε ένα από μας που βολεμένος μπορεί να έχει ένα θέμα συζήτησης μέσα στην ανίερη καθημερινότητα μας. Αυτό όμως που ζήσαμε τα τελευταία εικοσιτετράωρο ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, αυτή η εξέγερση έδειχνε ανθρώπους με ψυχραιμία να προβαίνουν στοχευμένα σε πλιάτσικο και καταστροφή. Ήταν σα να εκτελούσαν κάποιο εξειδικευμένο επάγγελμα.
Βέβαια στη διάρκεια της μέρας έχουμε την αθώα εξέγερση νεαρών που βλέπουν την αδιέξοδη πολιτική που τους οδηγεί στην ανεργία, στην παραπαιδεία, στο έλλειμμα δικαιοσύνης, στην οικονομική ανέχεια και όλα τα συνεπακόλουθα. Είναι η οργή που ξεχείλισε από το ποτήρι, είναι η αγανάκτηση, είναι τα αναπάντητα ερωτηματικά που για χρόνια μας ταλανίζουν. Σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται η γενιά αυτή της σκεπτόμενης νεολαίας με τους λίγους .. κακοποιούς, που σκόρπισαν τον όλεθρο και την καταστροφή στο κέντρο της Αθήνας.
Οι επαγγελματίες, συνδικαλιστές, αμειβόμενοι αστυνομικοί απλά παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, τόσο στη διάρκεια της μέρας όσο και κατά τη διάρκεια της νύκτας, θεωρώντας ότι δεν αποτελούν αντικείμενο του δικού τους επιτηδεύματος. Είναι σαν βρίσκονται σε απεργία ή κομπάρσοι σε ταινίες και ομολογουμένως εκτελούν το έργο τους με απόλυτη επιτυχία.
Ενώ οι μεγαλύτερες πόλεις της χώρας καίγονται οι πολιτειακοί παράγοντες αγανακτούν και παρακολουθούν τα γεγονότα με αποτροπιασμό, χωρίς καμιά πρωτοβουλία χωρίς συναίσθηση της ευθύνης που έχουν απέναντι σ’ αυτούς που τους έδωσαν το δικαίωμα να μας κυβερνούν. Ίσως συναισθάνονται ότι βρίσκονται στο τέλος της διακυβέρνησης αναλογιζόμενοι όλα τα σκάνδαλα που αμέσως ή εμμέσως διέπραξαν σε βάρος του λαού και για τα οποία πάντα είχαν μια δικαιολογία πάντα με την υποστήριξη των δικαστικών αρχών (δικών τους επιλογών).
Αυτός ο λαός πάντα είχε ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό το φιλότιμο, λέξη χωρίς μετάφραση σε άλλη γλώσσα. Που είναι λοιπόν το φιλότιμο της συντεταγμένης πολιτείας, ούτε μια αληθινή συγνώμη, ούτε μια παραίτηση για ανάληψη ευθυνών. Η κυβέρνηση φαντάζει ως ένα γκρουπ ανθρώπων με χαρακτηριστικά την έλλειψη ικανοτήτων, την έλλειψη ευθυνών και με πλεόνασμα θράσους, ανικανότητας, αναλγησίας, ψευδών μαρτυριών, καιροσκοπισμού, πλουτισμού.
Ας φύγουν έστω νύκτα εάν δεν μπορούν να το κάνουν μέρα και να αντιμετωπίσουν κατάματα αυτό τον πληγωμένο λαό από τα κατορθώματα τους.
Αθήνα – Λος Άντζελες : Υπάρχει διαφορά ;; Η αναλγησία αλλά και ανικανότητα του κράτους είναι η ίδια, ανέχεια και φτώχεια η ίδια αν και μεσολάβησαν 15 χρόνια, η πάλη για ιδεώδη, δικαιοσύνη και γιατί όχι ισότητα η ίδια.
Άρθρο της Γεωργίας Γιαννουλίδου
Λος Άντζελες 1992 - Μετά τη δολοφονία ενός μαύρου Αμερικανού πολίτη που αρνήθηκε να σταματήσει σε μπλόκο αστυνομικών, ένα τεράστιο κύμα Αμερικανών κατά βάση μαύρων εξεγείρονται κατά της ωμής βίας που χρησιμοποίησε για άλλη μια φορά η αμερικανική εξουσία με το προσωπείο των αμείλικτων αστυνομικών. Το τι ακολούθησε το θυμόμαστε όλοι, φωτιά, πλιάτσικο καταστημάτων και σπιτιών, καταστροφές δημόσιων κτιρίων ……
Όλοι τότε θεώρησαν ότι ήταν αποτέλεσμα των καταπιεσμένων και εξαθλιωμένων μαύρων του νότου της Αμερικής. Η επίσημη πολιτεία υποσχέθηκε να λάβει μέτρα οικονομικής στήριξης των φτωχών Αμερικανών. Οι υποσχέσεις συνεχίστηκαν για χρόνια μετά. Ακόμη και σήμερα πολλοί αναμένουν μια αντίστοιχη εξέγερση διότι η εξαθλίωση λόγω της οικονομικής κρίσης είναι ακόμη μεγαλύτερη. Τώρα στους εξαθλιωμένους Αφρο-αμερικανούς έχουν προστεθεί και ορδές νοικοκυραίων που κάθε μέρα χάνουν περιουσίες, σπίτια και υπόληψη λόγω της πολιτικής της συντεταγμένης πολιτείας υπέρ της ολιγαρχίας των λίγων. Αυτήν την επόμενη μέρα περιμένουν με αγωνία όχι μόνο στην Αμερική αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Αθήνα 2008 – Εκεί που όλοι βρισκόμαστε σε μια νιρβάνα απόλαυσης του καναπέ, με αγωνίες καθημερινές όπως το τι θα φορεθεί στις επερχόμενες γιορτές των Χριστουγέννων, ποιο καλλιτεχνικό σχήμα θα είναι το πιο επιτυχημένο και άλλα τέτοια καθημερινά προβλήματα, παντελώς φαίνεται να αγνοούμε τι γίνεται στον υπόλοιπο κόσμο, να μην μας αγγίζει η διεθνής οικονομική κρίση (η παγκοσμιοποίηση έννοια άγνωστη), οι απολύσεις που μαστίζουν τον γείτονα, το φίλο, το συνάδελφο. Είμαστε ασφαλείς στη ζεστασιά του σαλονιού και του μικρόκοσμου μας.
Σάββατο απόγευμα, ημέρα του Αγ. Νικολάου, κανένας δε μπορεί να αντιληφθεί τι θα ακολουθήσει. Μια ομάδα παιδιών γίνεται στόχος αστυνομικών που δυστυχώς η Πολιτεία δεν είχε το χρόνο ή τα χρήματα να εκπαιδεύσει ή καλύτερα που ήθελε με συνοπτικές διαδικασίες να αποκαταστήσει τα δικά της παιδιά.
Ένα παιδί γίνεται μάρτυρας και ήρωας αυτής της κοινωνίας που μέχρι πριν λίγες ώρες φαινότανε απαθής σε ότι διαδραματιζότανε στην χώρα και το εξωτερικό.
Το έγκλημα αυτό έρχεται να ολοκληρώσει η αναπηρία του συνόλου της πολιτειακής ηγεσίας και αυτών που έχουν προσληφθεί να τηρήσουν τη δημόσια τάξη. Όλοι εκφράζουν τον αποτροπιασμό τους αλλά αδυνατούν να πάρουν μέτρα. Αφήνουν τη χώρα να διασύρεται στα διεθνή ΜΜΕ με το χειρότερο τρόπο, να καταστρέφονται περιουσίες και να διακυβεύονται θέσεις απασχόλησης που τόσο έχει ανάγκη ο πληθυσμός.
Για πάνω από 20 χρόνια είχαμε αποστηθίσει το παραμύθι των λίγων γνωστών αγνώστων νεαρών που εκφράζουν βίαια την αντικαθεστωτική τους μανία και που τελικά καλό κάνει να εξεγείρονται και να εκτονώνονται. Τους έχουμε … αποδεχθεί. Αυτό εξυπηρετεί τόσο την πολιτεία όσο και τον κάθε ένα από μας που βολεμένος μπορεί να έχει ένα θέμα συζήτησης μέσα στην ανίερη καθημερινότητα μας. Αυτό όμως που ζήσαμε τα τελευταία εικοσιτετράωρο ήταν κάτι εντελώς διαφορετικό, αυτή η εξέγερση έδειχνε ανθρώπους με ψυχραιμία να προβαίνουν στοχευμένα σε πλιάτσικο και καταστροφή. Ήταν σα να εκτελούσαν κάποιο εξειδικευμένο επάγγελμα.
Βέβαια στη διάρκεια της μέρας έχουμε την αθώα εξέγερση νεαρών που βλέπουν την αδιέξοδη πολιτική που τους οδηγεί στην ανεργία, στην παραπαιδεία, στο έλλειμμα δικαιοσύνης, στην οικονομική ανέχεια και όλα τα συνεπακόλουθα. Είναι η οργή που ξεχείλισε από το ποτήρι, είναι η αγανάκτηση, είναι τα αναπάντητα ερωτηματικά που για χρόνια μας ταλανίζουν. Σε καμία περίπτωση δεν ταυτίζεται η γενιά αυτή της σκεπτόμενης νεολαίας με τους λίγους .. κακοποιούς, που σκόρπισαν τον όλεθρο και την καταστροφή στο κέντρο της Αθήνας.
Οι επαγγελματίες, συνδικαλιστές, αμειβόμενοι αστυνομικοί απλά παρακολουθούν τα τεκταινόμενα, τόσο στη διάρκεια της μέρας όσο και κατά τη διάρκεια της νύκτας, θεωρώντας ότι δεν αποτελούν αντικείμενο του δικού τους επιτηδεύματος. Είναι σαν βρίσκονται σε απεργία ή κομπάρσοι σε ταινίες και ομολογουμένως εκτελούν το έργο τους με απόλυτη επιτυχία.
Ενώ οι μεγαλύτερες πόλεις της χώρας καίγονται οι πολιτειακοί παράγοντες αγανακτούν και παρακολουθούν τα γεγονότα με αποτροπιασμό, χωρίς καμιά πρωτοβουλία χωρίς συναίσθηση της ευθύνης που έχουν απέναντι σ’ αυτούς που τους έδωσαν το δικαίωμα να μας κυβερνούν. Ίσως συναισθάνονται ότι βρίσκονται στο τέλος της διακυβέρνησης αναλογιζόμενοι όλα τα σκάνδαλα που αμέσως ή εμμέσως διέπραξαν σε βάρος του λαού και για τα οποία πάντα είχαν μια δικαιολογία πάντα με την υποστήριξη των δικαστικών αρχών (δικών τους επιλογών).
Αυτός ο λαός πάντα είχε ένα ξεχωριστό χαρακτηριστικό το φιλότιμο, λέξη χωρίς μετάφραση σε άλλη γλώσσα. Που είναι λοιπόν το φιλότιμο της συντεταγμένης πολιτείας, ούτε μια αληθινή συγνώμη, ούτε μια παραίτηση για ανάληψη ευθυνών. Η κυβέρνηση φαντάζει ως ένα γκρουπ ανθρώπων με χαρακτηριστικά την έλλειψη ικανοτήτων, την έλλειψη ευθυνών και με πλεόνασμα θράσους, ανικανότητας, αναλγησίας, ψευδών μαρτυριών, καιροσκοπισμού, πλουτισμού.
Ας φύγουν έστω νύκτα εάν δεν μπορούν να το κάνουν μέρα και να αντιμετωπίσουν κατάματα αυτό τον πληγωμένο λαό από τα κατορθώματα τους.
Αθήνα – Λος Άντζελες : Υπάρχει διαφορά ;; Η αναλγησία αλλά και ανικανότητα του κράτους είναι η ίδια, ανέχεια και φτώχεια η ίδια αν και μεσολάβησαν 15 χρόνια, η πάλη για ιδεώδη, δικαιοσύνη και γιατί όχι ισότητα η ίδια.
.jpg)
