Δεν λείπει
το λάδι, λείπει η προσευχή!
Ανοιχτή
επιστολή προς διοικούντες και όχι μόνον
Το θέτουμε
σε όλους τους τόνους από το 2014: Για να
προχωρήσει οτιδήποτε και να συγκρατηθεί
ένα επίπεδο καθημερινότητας, χρειάζεται
μια κρίσιμη μάζα πολιτών να εμπλέκεται
στα τοπικά ζητήματα. Το εύθραυστο (και
εκρηκτικό) των κοινωνικών σχέσεων, η
απογοήτευση και η απόσυρση των ανθρώπων,
αντιμετωπίζεται μόνον εάν ικανός αριθμός
από αυτούς, ανταποκριθεί στην ανάγκη
να λειτουργεί η πόλη ως πόλη και όχι ως
άθροισμα ιδιωτών.
Το θέτουμε
εκ νέου, όχι αντιπολιτευτικά αλλά ως
συνεπιβάτες: Η διέξοδος παραπέμπει
αλλού, μακριά από το σκηνικό της κρίσης
και τις «συνήθειές» του. Στο άνοιγμα
στην κοινωνία και στην ανόρθωση του
ηθικού της, με ότι αυτό συνεπάγεται σε
επίπεδο θεσμών, πρακτικών και (ιδίως)
συμπεριφορών. Στη στροφή, από το μοντέλο
της «ανάθεσης», σ’ αυτό της δημοκρατικής
λειτουργίας του δήμου, ώστε να περισωθεί
ο χώρος των «κοινών», οι λειτουργίες
και οι άνθρωποί του από τη διαβρωτική
επέλαση των μνημονίων. Ζητείται εγερτήριο
σχέδιο, που όπως κάθε πολιτική, δεν θα
μπορούσε ποτέ να καρποφορήσει σε
αδιαμόρφωτο έδαφος, χωρίς συγκροτημένες
και προετοιμασμένες κοινότητες.
Δεν είναι
λοιπόν τυχαίο, ότι 3 χρόνια μετά τις
εκλογές του 2014, καμία εκκρεμότητα του
δήμου δεν έχει δρομολογηθεί, ούτε άλλη
«έκπληξη» έχει υπάρξει, με εξαίρεση το
ζήτημα της έκτασης της οδού Μητροπούλου,
όπου και εκεί απλώς έληξε η σύμβαση του
ιδιώτη, με σοβαρές μάλιστα συνέπειες
σε βάρος του δήμου. Αν και δεν τοποθετείται
εδώ το επίκεντρο της κριτικής μας, το
έλλειμμα σε υποδομές παραμένει, η
βιβλιοθήκη είναι διασκορπισμένη σε
αποθήκες, το επί 8ετία Γενικό Πολεοδομικό
και Ρυμοτομικό έχει παγώσει, (ερήμην
του δημοτικού συμβουλίου), η συντήρηση
των δημόσιων χώρων καρκινοβατεί, όσο
για τη διόγκωση των δομών αλληλεγγύης,
κι εδώ η κατεύθυνση σηκώνει μεγάλη
συζήτηση...
Σε κάθε
περίπτωση, αντίδοτο στην κοινωνική
ερήμωση δεν είναι μια γκάμα «φιλανθρωπικών»
πρακτικών «ευαίσθητων» διοικούντων,
ούτε οι συνεχείς εκκλήσεις για λάδι,
ούτε η ανταλλαγή επαφών με την Περιφέρεια
και την κυβέρνηση για χρηματοδοτήσεις.
Σημαντικότερο κάθε παρέμβασης, είναι
να νοιώθουν οι πολίτες ότι αυτή τους
αφορά και τους περιλαμβάνει, εξασφαλίζοντας
τη συνέχειά της.
Δεν ισχυριζόμαστε
ότι για όλα φταίει η διοίκηση. Έχει όμως
ευθύνη να αντιστρέψει το κλίμα αντί να
αρκείται στην πεπατημένη. Είναι ενδεικτικό
πως ούτε οι δημοτικές παρατάξεις, ούτε
ακόμη και οι σύμβουλοι της πλειοψηφίας,
στο σύνολό τους, μετέχουν των αποφάσεων.
Παντού το έλλειμμα δημοκρατίας είναι
κραυγαλέο, (διαχειριστική απάθεια;) και
η δημοτική πολιτική έχει καταστεί προϊόν
διεκπεραίωσης λίγων στελεχών, (μέρος
των οποίων μάλιστα θητεύει στην
κυβέρνηση!), ένα επικοινωνιακό παιχνίδι
που εκτυλίσσεται μακριά από τον κοινωνικό
περίγυρο και τις ανάγκες του.
Το φαινόμενο
είναι καθολικό, δεν αφορά μόνο τη
διοίκηση. Ούτε οι άλλες παρατάξεις της
αντιπολίτευσης λειτουργούν συλλογικά:
Η μεν αξιωματική αντιπολίτευση αρκείται
σε περιοδικές αναρτήσεις στελεχών της
στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης, οι δε
μικρότεροι συνδυασμοί, έχουν, σε μικρό
ή μεγάλο βαθμό, απορροφηθεί στο μηχανισμό
της διοίκησης (!) ή τελούν εν αναμονή των
επόμενων εκλογών.
Για «Επιτροπές
Διαβούλευσης» και άλλα ανάλογα, ούτε
λόγος. Και να θελήσει η διοίκηση να τις
ενεργοποιήσει, θα ψάχνει ενδιαφερόμενους.
Γι’ αυτό στα Βριλήσσια η κοινωνική ζωή
εξαντλείται στις βραβεύσεις, τα
τραπεζώματα, τα δελτία τύπου, τις πίτες,
τις ίντριγκες (π.χ. στις εκλογές του
ΚΑΠΗ), τις κοινωνικές εκδηλώσεις και
την αναγόρευση «επιτίμων». Ακόμη και
στις ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης,
ο κορεσμός είναι εμφανής...
Σ’ αυτή τη
γενικευμένη -για όσους το καταλαβαίνουν-
αφασία / απραξία, που αναπαράγει τον
φαύλο κύκλο του περίκλειστου των
αποφάσεων και αναπόδραστα οδηγεί σε
παρακμή, η διοίκηση «απαντά» με ανούσια
βίντεο και αυτοπαρουσιάσεις του δημάρχου,
εκκλήσεις αλληλεγγύης και εκπτωτικά
φυλλάδια για ανακύκλωση, που εξωραΐζουν
την πραγματικότητα και αποπροσανατολίζουν:
«Πάμε καλά, επειδή ο δήμαρχος το
φροντίζει!» Ουδέν ζητείται από τους
πολίτες, ακόμη κι αν αυτοί διατίθενται,
δεν προβλέπεται τρόπος να συμβάλουν!
Και στο
κοντινό παρελθόν έτσι συνέβαινε στη
αυτοδιοίκηση. Μόνο που τότε οι άνθρωποι
διέθεταν αποθέματα χρόνου και διάθεσης,
στο πλαίσιο μιας «κανονικότητας», και
έστω με στρεβλό τρόπο, μετείχαν της
Πόλης. Τώρα η πλειοψηφία των πολιτών
βυθισμένη στην ένδεια και την απογοήτευση,
περιορίζεται στα του οίκου της, έχοντας
διαρρήξει - δικαίως- κάθε σχέση με το
πολιτικό προσωπικό και με οτιδήποτε
συμβαίνει έξω από την πόρτα της. Καχυποψία,
αδιαφορία, οργή, απαισιοδοξία, διάψευση,
έτοιμα τα εύφλεκτα υλικά…
Είναι λοιπόν
συνθήκη επιβίωσης για την Αυτοδιοίκηση
να δώσει νόημα στον τόπο των κοινών,
αντί να στρουθοκαμηλίζει στα γραφεία,
χώρο για συνεννόηση και διεκδίκηση,
εμπνέοντας τους δημότες μ' ένα σχέδιο,
όχι στο όνομα πλειοψηφιών, όχι στο όνομα
παρατάξεων, αλλά στο όνομα της
κοινωνικότητάς μας. Αν αγωνιούμε για
διέξοδο και προοπτική, αν δυσκολευόμαστε
να αναπνεύσουμε, ας αφήνουμε τουλάχιστον
τα παράθυρα ανοιχτά, τους διαύλους
ελεύθερους, για τα «μεγάλα», τα πέρα από
τους περιορισμούς του διαμορφωμένου
μικρόκοσμου.
Μπορεί μια
διοίκηση που έχει αναλώσει το μισό του
εκλογικού της χρόνου αναζητώντας στασίδι
εντός του συστημικού οικοδομήματος, να
συμμεριστεί, έστω, την ανησυχία μας;
Μπορεί να μετατραπεί σε κάτι άλλο από
αυτό που «είναι»;
Το ερώτημα
δεν είναι ρητορικό, γιατί δεν απευθύνεται
μόνο στην ίδια. Όλοι καλούμαστε λίγο-πολύ,
να υπερβούμε αυτό που «είμαστε», με
κριτήριο τη συμβολή μας στα αναγκαία,
τα κρίσιμα, αυτά που «δεν σηκώνουν»
αναβολή!
Αν κάποιοι
δεν είναι σε θέση ούτε αυτό να αντιληφθούν,
σύντομα θα αναγκαστούν να αναθεωρήσουν...
Καλή Ανάσταση!
«Κίνηση
Δημοτών Βριλησσίων Δράση για μια Άλλη
Πόλη»
