Ο Κώστας Παπασπηλίου αποχαιρετά τον αγαπημένο του φίλο Στάθη Ψάλτη.

Ο ξεχωριστός φίλος Στάθης Ψάλτης
Τον γνώρισα το 2001,όταν έγραφα την ''Πινακοθήκη Γέλιου''.Στην πρώτη συνάντησή μας,μετά από παράσταση στο ΔΕΛΦΙΝΑΡΙΟ,καθίσαμε σ' ένα γραφικό καφενεδάκι του Πειραιά.Μιλώντας μέχρι τα χαράματα,ξετυλίξαμε μνήμες από το θέατρο, τον κινηματογράφο και την τόσο ενδιαφέρουσα ζωή του.Η πιο συγκλονιστική στιγμή της διήγησής του, αφορούσε το συμβάν με τον πατέρα του ,όταν ετοιμαζόταν να ξαναμπαρκάρει,μόλις 13 ετών.Πατώντας το πρώτο σκαλί του λεωφορείου,ένιωσε το χέρι του πατέρα του στον ώμο και την ικετευτική φωνή του:''Μην φεύγεις Στάθη μου.Μείνε να τρώμε μαζί την ελιά.Εσύ την ελιά και γω το κουκούτσι...''. Τότε ο Στάθης ξέσπασε σε λυγμούς και γω πραγματικά δεν ήξερα πως να τον συνεφέρω...
Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της κωμωδίας μας, πάνω απ' όλα,ήταν ένας άνθρωπος με βαθιά αισθήματα και ανεκτίμητες εμπειρίες.
Έκτοτε παραμείναμε φίλοι και πολλές φορές είχαμε την ευκαιρία να ανταλλάξουμε απόψεις σε θέατρα,σε μαγαζιά και εκδηλώσεις.Βρεθήκαμε για τελευταία φορά στο θέατρο ΧΑΤΖΗΧΡΗΣΤΟΥ, πριν από λίγο καιρό, που πρωταγωνιστούσε.Του έδωσα το βιβλίο '' Θα ζήσω ελεύθερο πουλί'', βιογραφία του φίλου και συνεργάτη του, Ζακ Ιακωβίδη.Ξεφυλλίζοντας ο Στάθης το βιβλίο,μετά τον πρόλογο του κορυφαίου Κώστα Γεωργουσόπουλου,αντίκρυσε και το δικό του εκπληκτικό σημείωμα.Συγκινημένος,χάιδεψε το βιβλίο.Είχε εμπνευστεί το κείμενο ένα βράδυ στο θέατρο ΠΕΡΟΚΕ, καθώς συζητούσε μαζί μου.
ΑΝΤΙΟ Αγαπημένε Φίλε Στάθη.