ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ: "Ο Γυμνός Άνεμος".
Τέτοιος που ήταν ο άνεμος
Τέτοια κι η ζωή μας
Σβήσαν ξεφυσώντας.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ
Να μη σκέπτομαι πια.
Αν ορμούσαν οι θάλασσες,
Θα ' πλεναν τους λάκκους της μνήμης,
θ' αφάνιζαν τις δαιδαλώδεις φωλιές της, όπου σκορπιοί απομυζούνε το αίμα μου.
Χρόνια περπάτησα σε πετρωμένες ερημιές.
Αυτά πως να τα πεις; Ποιός να τ' ακούσει;
Ένας γυμνός άνεμος, που σφυρίζει,
σε κατάγυμνες κάμαρες, η ζωή μου.
Τόση τρυφερότητα,
τόση αγάπη,
πεταμένα στο τίποτε.
Αν ορμούσαν...Θάλασσες. Άνθρωποι.
Όμως, στην ακρώρεια της μοναξιάς,
δε με φτάνει κανένας.
Θε μου, να μπορούσα να μη σκέπτομαι πια.
Ένα κλαδί κερασιάς φύτεψε στο νου μου, κατάφορτο απο τ' αηδόνια της νιότης μου.
Πριν μ' εκτοξεύσει το ρεύμα της νύχτας.
ΠΙΝΑΚΑΣ:Childe Hassam, Η σονάτα. 1893.
