Μιχάλης Βερριόπουλος: Υποκρισία και ψέμματα...

ΔΗΛΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΔΗΜΟΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΒΕΡΡΙΟΠΟΥΛΟΥ

Την βδομάδα που μας πέρασε στο Δημοτικό Συμβούλιο του Δήμου Βριλησσίων προτάθηκε, εκτός ημερήσιας διάταξης, από συμβούλους της δεξιάς παράταξης (Νέα Πνοή) κείμενο ψηφίσματος με το οποίο αναπαράγονται όλα τα γνωστά από το 1992 σχετικά με την ονομασία της ΠΓΔΜ. Δηλαδή, η Μακεδονία είναι μία, είναι Ελληνική και ότι αρνούμαστε κάθε χρήση του όρου και λοιπά γνωστά...
Ο γράφων έκανε μια απέλπιδα προσπάθεια να θέσει επίσης σε ψηφοφορία ένα απλό κείμενο με το οποίο ζητούνταν από την Κυβέρνηση να διαπραγματευθεί στη βάση της εθνικής θέσης της συνόδου του Βουκουρεστίου (2008) – σύνθετη ονομασία έναντι όλων των χρήσεων- με τη συμπλήρωση ότι η όποια λύση θα έπρεπε να δώσει τέλος σε αλυτρωτισμούς και γελοίους ανιστόρητους ισχυρισμούς από πλευράς Σκοπίων. Φωνή βοώντος. Επρόκειτο για ένα Deja Vu 25 χρόνια μετά, σαν να μην πέρασε μια μέρα. Πλην ολίγων μετρημένων συμβούλων της πλειοψηφίας, και της Ελένης Σακισλή (Ανοιχτή Πόλη) οι υπόλοιποι σύμβουλοι θεώρησαν ότι έπραξαν το πατριωτικό τους καθήκον με το να ψηφίσουν την πρόταση των συμβούλων της δεξιάς και έτσι πάμε παρακάτω… Να σημειώσω ότι τόσο ο Β. Βήτος (Λαϊκή Συσπείρωση) όσο και ο Ορέστης Ηλίας (Δράση) καταψήφισαν όλες τις προτάσεις, υπό την έννοια υποστήριξης της δικής τους τοποθέτησης, που πάντως ήταν κάθετα αντίθετη με την πρόταση των Συμβούλων Ιωαννίδη.
Δεν θέλω μπω στην αντιπαράθεση επιχειρημάτων. Ότι ήταν να ειπωθεί έχει ειπωθεί, από τότε κιόλας. Θέλω να μεταφέρω την προσωπική μου εμπειρία από τη θέση που έχω σήμερα. Ταξιδεύω συχνά στο εξωτερικό για τις ανάγκες εκπροσώπησης της χώρας σε θέματα ενέργειας. Τα ταξίδια αυτά κάποιες φορές αφορούν συμμετοχή σε συνέδρια με συμμετέχουσες διάφορες χώρες ανάλογα το θέμα. Σε τρία από αυτά συμμετείχε και η ΠΓΔΜ. Και στα τρία συνέδρια το άγχος των Ελλήνων Πρεσβευτών ήταν τι θα έγγραφε το ταμπελάκι μπροστά στην αντιπροσωπεία της ΠΓΔΜ. Και λέω άγχος, διότι για τα άλλα θέματα, τα ουσιαστικά, οι πρέσβεις της χώρας μας είναι απόλυτα προετοιμασμένοι. Δύο από τις τρεις φορές με παρέμβαση του Πρέσβη μας άλλαξε το ταμπελάκι από «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στο γνωστό μας ΠΓΔΜ. Σε όλες όμως τις περιπτώσεις ΟΛΟΙ οι άλλοι σύνεδροι, πλην ημών φυσικά, Macedonia αποκαλούσαν του Σκοπιανούς, Macedonia τους προσκαλούσαν. Θλίψη. Τόση διπλωματία, 25 χρόνια τώρα, τόση χαμένη ενέργεια και το αποτέλεσμα Macedonia. Αλλάζει το ταμπελάκι και νοιώθεις καλά. Μόλις όμως ακούς αυτό το Macedonia από όλους, εκτός από ένα σφίξιμο στο στομάχι καταλαβαίνεις ότι κάτι δεν πάει καλά στην εξωτερική πολιτική της χώρας στο θέμα αυτό. Καταλαβαίνεις ότι με κάποιο τρόπο δεν έχουμε καταφέρει να προασπίσουμε αυτά που θέλαμε να προασπίσουμε, ότι τέλος πάντων νομίζαμε ότι θα έπρεπε να προασπίσουμε.
Το τελευταίο «χτύπημα» ήταν κινηματογραφικό. Παρακολουθούσαμε με παρέα την πολύ καλή ταινία του Άκι Καουρισμάκι «Η άλλη όψη της Ελπίδας» συμπαραγωγής Γερμανίας – Φιλανδίας. Μια βαθιά αισιόδοξη και ουμανιστική ταινία που πλέκεται γύρω από μια ανθρώπινη προσφυγική ιστορία. Ώσπου ξάφνου στην διήγηση ενός μετανάστη της διαδρομής της προσφυγιάς του, η ΠΓΔΜ, από όπου πέρασε, αναφέρεται ως Macedonia. Δυστυχώς τόσο στο μοντάζ, όσο και στη συγγραφή του σεναρίου δεν φωνάζουν τους Πρέσβεις μας να κάνουν τις σχετικές διορθώσεις.
Τα λέω όλα αυτά για ένα απλό λόγο, για να επισημάνω ‘ότι αυτές τις βδομάδες και τις επόμενες που θα έρθουν θα παιχτεί για άλλη μια φορά ένα εσωτερικό πολιτικό παιχνίδι, όπως τότε το 1992, τόσο σε επίπεδο κεντρικό, όσο και κυρίως σε επίπεδο αυτοδιοικητικό. Ένα παιχνίδι κτισίματος «πολιτικών καριερών». Πρέπει να είμαστε προσεκτικοί να μην τη ξαναπάθουμε όπως τότε και αυτό ανεξάρτητα από το τι πιστεύουμε ότι είναι σωστό για το λεγόμενο Μακεδονικό. Πονηροί «πολιτευτάδες» παίρνουν θέση με μοναδικό ενδιαφέρον να παίξουν με το συναίσθημα του πολίτη. Το μόνο που ενδιαφέρει είναι η προσδοκώμενη εξαργύρωση στην κάλπη. Δημοτικοί σύμβουλοι ενδύονται τη στολή του Μακεδονομάχου προς υποστήριξη μελλοντικών υποψηφιοτήτων τους, αναβαπτισμένοι «αριστεροί» ανακαλύπτουν τον υγιή πατριωτισμό και τον συγχρωτισμό με τη λαϊκή ψυχή. Υποκρισία και ψέματα…
Λοιπόν να συζητήσουμε ποια πρέπει να είναι η εθνική μας γραμμή, αλλά ειλικρινά και κυρίως με αίσθηση ότι από αυτή την ιστορία συνολικά θα βγούμε υπερήφανοι ή ταπεινωμένοι, ως χώρα.