ΠΟΙΟΣ "ΦΑΡΟΣ";

Θα τα γράψω όπως ακριβώς τα ένιωσα και τα είπα και στους φίλους μου. Απορώ γιατί οι θεατές χειροκροτούσαν με αλλαλαγμούς χαράς κι επιδοκιμασίας τους συντελεστές στο τέλος της παράστασης "Ο ΦΑΡΟΣ" που ανέβασε ο Κων/νος Μαρκουλάκης στο θέατρο Αθηνών με πρωταγωνιστές τον ίδιο, τον Παπασπηλιόπουλο, τον Χειλάκη, τον Ψαρά και τον Αλειφερόπουλο; Πάω θέατρο από 18 χρονών και ήταν η μόνη παράσταση που δεν χειροκρότησα. Ενδέχεται βέβαια να ήταν "η κακή μου μέρα και να μην κατάλαβα τίποτα απ' όσα ήθελε να πει ο ποιητής" - συγγραφέας Κόνορ Μακφέρσον.

Προσωπικά δεν νομίζω ότι επρόκειτο για κανονική θεατρική παράσταση. Μιλάμε για ένα ουσιαστικά ανύπαρκτο θεατρικό έργο δηλαδή χάλια κείμενο, χάλια σκηνοθεσία (μπες - βγες, θόρυβοι άνευ ουσίας, ανερμάτιστη πλοκή του όποιου μύθου), ερμηνείες εξαιρετικών ΟΛΩΝ των πρωταγωνιστών χαμένες όμως σ' ένα πηγάδι χωρίς πάτο, ριγμένες στο απόλυτο κενό, στο ανυπόστατο. Δεν είναι καθόλου το κλίμα της παρακμής που τάχα ήθελε να "περάσει" ο Μακφέρσον, είναι η έλλειψη θεατρικού κειμένου στ' αλήθεια. Αυτή είναι η τεράστια, η παταγώδης αποτυχία της εφετινής θεατρικής Αθήνας την οποία θέλουν να μας περάσουν και για ... επιτυχία. Εισπαρακτική ασφαλώς, ποιοτική όμως όχι.
Το ερώτημα ωστόσο παραμένει; Τι στο καλό χειροκροτούσαν όλο τον χειμώνα οι Αθηναίοι;