Οι Πασχαλιές στα παλαιά Βριλήσσια.

Του Γιώργου Παναγόπουλου.
Πολλά πράγματα, σχεδόν όλα, έχουν αλλάξει στα Βριλήσσια, με το πέρασμα του "πανδαμάτωρος χρόνου", αλλά η ΛΑΜΠΡΗ παραμένει ακλόνητη στην ουσία της. Η παράδοση είναι τόσο ισχυρή που δεν μπορεί να ξεπεραστεί έως και σήμερα. Αυτό αποδεικνύει ότι είναι συνυφασμένη με τις επιθυμίες των συντριπιτικά περισσότερων, αν όχι όλων των Ελλήνων. Θυμάμαι στα Βριλήσσια του μακρινού παρελθόντος, δηλαδή πριν 45 χρόνια, τις εκκλησίες μας της Ανάληψης, της Μεταμόρφωσης στα Άνω Βριλήσσια και του Αγίου Αντωνίου.
Ο ναός των Αγίων Αποστόλων κατασκευάστηκε στη "σύγχρονη εποχή" επί Χριστόδουλου.
Ήταν φτωχικές οικονομικά αλλά και πιο πλούσιες ταυτόχρονα σε θρησκευτικό συναίσθημα και πίστη του μικρού τότε πληθυσμού των Βριλησσίων. Που περίπου χωριό θα το έλεγες, ή εν πάση περιπτώσει μία μικρή κοινότητα, καθώς είχε μόλις δημιουργηθεί το 1950.
Όμως, όπως προαναφέραμε, η ΛΑΜΠΡΗ έμοιαζε με του σημερινού καιρού. Μετά το "Χριστός Ανέστη" το Μεγάλο Σάββατο από τις εξέδρες των ναών, μέσα σε λίγα βεγγαλικά και κροτίδες, η πατροπαράδοτη μαγειρίτσα και το τσούγκρισμα των κόκκινων αυγών.
Το πρωϊνό ανήμερα η σούβλα με τα κάρβουνα, τον οβελία και το κοκορέτσι. Η μάζωξη των οικογενειών, η επίσκεψη των Αθηναίων εις τας εξοχάς μας (οι περισσότεροι έρχονταν με το λεωφορείο αφού τα αυτοκίνητα ήταν λίγα), το Πασχαλινό γλέντι, οι χοροί και τα τραγούδια.
Εκτός κι όταν πηγαίναμε στο χωριό στην επαρχία για Πάσχα κι αφήναμε τα Βριλήσσια. Όπου στην πραγματικότητα δεν άλλαζε και τίποτα ιδιαίτερο.
Η νοσταλγία για τις Πασχαλιές των παιδικών μας χρόνων αφαιρεί τις δυσκολίες εκείνης της εποχής και είναι λογικό. Η απόσταση του χρόνου βοηθά στην διαφορετική (νοσταλγική) θεώρηση, ωστόσο τότε οι δυσκολίες και η φτώχεια αναμφισβήτητα ήταν καταλυτικές.
Σήμερα έχουμε πολλές ευλογίες αλλά και πάλι μιζεριάζουμε. Γιατί άραγε; Διότι ο άνθρωπος ποτέ δεν είναι ευχαριστημένος, δεν εκτιμά αυτά που έχει και είναι άπληστος.