Γιάννης Ρίτσος: "Αυτά τα κόκκινα σημάδια".

Φτάνει πια! Μην φλυαρείτε.

Δώστε τον λόγο στις παπαρούνες

στο κέντρο της φωτιάς.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΧΡΗΣΤΟΣ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΣ

Αυτα τα κοκκινα σημαδια στους τοιχους,μπορει ναναι κι απο αιμα.

ολο το κοκκινο στις μερες μας ειναι αιμα,

μπορει ναναι κι απ' το λιογερμα, που χτυπαει στον απεναντι τοιχο.

Καθε δειλι τα πραγματα κοκκινιζουν πριν σβησουν

και ο θανατος ειναι πιο κοντα. Εξω απ' τα καγκελα,

ειναι οι φωνες των παιδιων, και το σφυριγμα του τραινου.

Τοτε τα κελλια γινονται πιο στενα,

και πρεπει να σκεφτεις το φως σ' εναν καμπο με σταχυα,

και το ψωμι στο τραπεζι των φτωχων,

και τις μητερες να χαμογελανε στα παραθυρα,

για να βρεις λιγο χωρο να απλωσεις τα ποδια σου.

Κεινες τις ωρες, σφιγγεις το χερι του συντροφου σου,

γινεται μια σιωπη γεματη δεντρα,

το τσιγαρο κομμενο στη μεση, γυριζει απο στομα σε στομα,

οπως ενα φαναρι που ψαχνει το δασος,- βρισκουμε τη φλεβα

που φτανει στην καρδια της ανοιξης, Χαμογελαμε.

ΠΙΝΑΚΑΣ: Γιώργος Ιακωβίδης (1853-1932), Ο μικρός σαλπιγκτής.

Βριλησσιώτικα Νέα