Κινηματογραφική Γεωγραφία

Λίβανος – Παλαιστίνη: «Σινεμά μέσα από τις στάχτες»

Συνάντηση 8η  Δευτέρα 9 Δεκεμβρίου 8:00μμ, Πάρνηθος 21
Θέμα
Λίβανος – Παλαιστίνη: «Σινεμά μέσα από τις στάχτες» (Ζιάντ Ντουεηρί, Ναντίν Ναμπακί - Ελία Σουλεϊμάν, Σκαντάρ Κοπτί).
 “Ο παλαιστινιακός κινηματογράφος έχει να αντιμετωπίσει τον συντηρητισμό των αραβικών κρατών, αλλά και τα μπλόκα των Ισραηλινών στην παραγωγή των ταινιών. Οι παραγωγοί ταινιών είναι συνήθως ευρωπαϊκά τηλεοπτικά κανάλια και, κυρίως, προβάλλονται σε όλο τον κόσμο και λιγότερο ή καθόλου στην ίδια τη χώρα μας ή είναι απαγορευμένες σε πολλές αραβικές χώρες” αναφέρει χαρακτηριστικά ο πολυβραβευμένος Παλαιστίνιος σκηνοθέτης Μισέλ Κλέιφι που ζει και δημιουργεί στο Παρίσι.
Η πρώτη παλαιστινιακή ταινία είναι ένα ντοκιμαντέρ για την επίσκεψη του βασιλιά Ibn Saud της Σαουδικής Αραβίας το 1935 στην Παλαιστίνη, που έγινε από τον Ibrahim Hassan Sirhan με έδρα τη Jaffa.   Το 1945 ο Sirhan ίδρυσε το στούντιο παραγωγής "Arab Film Company" μαζί με τον Ahmad Hilmi al-Kilani. Η εταιρεία ξεκίνησε την ταινία μεγάλου μήκους Holiday Eve. Επόμενο φιλμ ήταν το  A Storm at Home.  Και τα δύο χάθηκαν το 1948, όταν ο Sirhan έπρεπε να εγκαταλείψει τη Jaffa μετά την βομβαρδισμένη πόλη. [8]
Η παλαιστινιακή έξοδος του 1948 (γνωστή ως Nakba) ανέκοψε την όποια ανάπτυξη της κινηματογραφικής βιομηχανίας. Οι κινηματογραφικές παραγωγές σχεδόν διακόπηκαν για δύο δεκαετίες  περίοδος: Κινηματογράφος στην εξορία, 1968-82
Στην περίοδο 1968-1982 και ενώ ο παλαιστινιακός λαός βρισκόταν στην εξορία η ΟΑΠ, η Fatah και άλλες οργανώσεις υποστήριξαν με διαφόρους τρόπους την κινηματογραφική παραγωγή. Πάνω από 60 ταινίες, κυρίως ντοκιμαντέρ, δημιουργήθηκαν αυτή την περίοδο. Το πρώτο κινηματογραφικό φεστιβάλ αφιερωμένο στις παλαιστινιακές ταινίες πραγματοποιήθηκε στη Βαγδάτη το 1973. Η ίδια πόλη φιλοξένησε και τα δύο επόμενα παλαιστινιακά φεστιβάλ (1976 και 1980).  Το 1982, όταν η ΟΑΠ εξαναγκάστηκε να φύγει από τη Βηρυτό, το αρχείο αποθηκεύτηκε στο νοσοκομείο της Ερυθράς Ημισελήνου, από όπου «εξαφανίστηκε» κάτω από ασαφείς συνθήκες. Πρόσφατα, αρκετές ταινίες από το αρχείο βρέθηκαν στο Αρχείο του Ισραηλινού υπουργείου Άμυνας στο Tel HaShomer από τον μελετητή και επιμελητή Rona Sela. Ο Sela ζήτησε τον αποχαρακτηρισμό και την ελεύθερη προβολή αυτών των ταινιών   που παραμένουν κλειδωμένες στο παραπάνω αρχείο.
Στην δεκαετία του ΄80 και μετά την επιστροφή των Παλαιστινίων στην πατρίδα τους αρχίζει και μια νέα περίοδος για τον κινηματογράφο τους. Το 1996 η δραματική κομεντί «Chronicle of a Disapperation» είχε διεθνή αναγνώριση και έγινε η πρώτη παλαιστινιακή ταινία που προβλήθηκε  στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το 2008, ολοκληρώθηκαν τρεις παλαιστινιακές ταινίες μεγάλου μήκους. Το 2010, η Χαμάς, η αρμόδια αρχή στη Λωρίδα της Γάζας, ανακοίνωσε την ολοκλήρωση μιας νέας ταινίας με τίτλο «Η Μεγάλη Απελευθέρωση». 
 Ο παλαιστινιακός κινηματογράφος «θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ανύπαρκτος ή και ανυπόστατος καθώς οι ταινίες που κάνουμε δεν υποστηρίζονται από κανένα οργανωμένο κράτος και οι ταινίες μας δεν παίζονται καν στην Παλαιστίνη, όπου δεν υπάρχουν κινηματογράφοι», συμπλήρωσε ο Μισέλ Κλέιφι!
Τα τελευταία χρόνια οι σκηνοθέτες Ζιάντ Ντουεϊρί και   Ελία Σουλεϊμάν, Σκαντάρ Κοπτί).