Τα παιδιά των Χριστουγέννων

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΥ

               
Πολίτες, κράτος, οικογένεια, κοινωνία...όμορφες λέξεις για "απαραβίαστες" αρχές. Όμως, τι είναι αυτό που συνιστά και διαφοροποιεί ένα θεσμό, μια εξουσία, ένα όραμα σε σχέση με ένα άλλο;

Φτάνει η εκπαίδευση (η παιδεμένη) από μόνη της; Φτάνει μήπως η συνοχή; Φαίνεται πως όχι, όπως δεν φτάνει από μόνη της η τόλμη, αλλά ούτε η αρετή.

Πέρα και πάνω από τις όποιες θεωρίες, πως να αξιολογήσεις μια κοινωνία, οικογένεια, που αγνοεί, παραπετά και εμπαίζει τα παιδιά της;

(Εδώ, η χρήση του ονόματος-ιδέα Ελλάδα, -άραγε πόση σχέση έχουμε εμείς, οι επονομαζόμενοι Έλληνες- ομοιάζει με την υποκρισία-εμπορική εφαρμογή των Χριστουγέννων που "πρέπει" να αγαπάμε τα παιδιά).

Ποια μπορεί να είναι η υπόσταση ενός κράτους που "στοχεύει" σκοπίμως (χειραγωγήσιμα κουκιά, σταθερά αυξανόμενα) στο τέλος -τρίτη, τέταρτη, πέμπτη ηλικία- και όχι στην αρχή;

Χωρίς βεβαίως, αυτό να σημαίνει, την υποβάθμιση του βιοπορισμού, της αξιοπρέπειας και της σοφίας των ηλικιωμένων ανθρώπων.

Κοιτάζοντας, επενδύοντας, πιστεύοντας στην αρχή, ας αναλογιστούμε με παρρησία, αυτή, την επόμενη, την προηγούμενη θέση-ψήφο-στάση μας, και ας τοποθετηθούμε για τα παιδιά.

Για τα παιδιά των Χριστουγέννων.