ΤΑ ΣΤΑΧΥΑ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ Ι. ΒΑΤΟΥΣΙΟΥ

Τραβάγαμε νότια 

ώρες και ώρες 

πάνω στην καυτή πεδιάδα

Μήτε ένας λόφος

Μήτε ένα δεντρί 

ν’ ακουμπήσει το μάτι 

να σταθεί να περιχαρακώσει 

Κάποτε σαν φάνηκε 

ένα στήθος της γης 

πήραμε να γελούμε 

κι αντρειώσαμε τις φτέρνες μας 

πάνω στο χρυσό χώμα

Έτσι και παντρεύτηκε

Ήθελε ν’ ακουμπήσει 

κάπου το μυαλό του 

να μην ανεμίζει

Τον κράτησε ένα χρόνο η απανεμιά

Κι αλήθεια είναι πως το ‘θελε

Μα ένα βράδυ – ποιος διάβολος τον τύλιξε – 

πήδηξε το φράχτη 

και χάθηκε μέσα στα στάχυα 

ΠΙΝΑΚΑΣ: Vincent Van Gogh, O σπορέας. 1888.