Το σινεμά της Λατινικής Αμερικής

Διαδικτυακή συνάντηση σήμερα στις 20.00 μ.μ.

Θέμα:  «Το σινεμά της Αργεντινής (Fernando 'Pino' Solanas, Fabián Bielinsky, Juan José Campanella, Pablo Trapero)»

 ΑΠΟ ΤΟ ΣΙΝΕ ΔΡΑΣΗ

Η συνάντηση είναι διαδικτυακή και μπορείτε να την παρακολουθήσετε στη διεύθυνση 

 Join Zoom Meeting

https://us02web.zoom.us/j/86989079267?pwd=RmRnS3V5NGg4ck9rRGEzVGJVeDQzUT09

Meeting ID: 869 8907 9267

Passcode: 986330

Στις αρχές της δεκαετίας του 1930, ο κινηματογράφος της Αργεντινής μπήκε σε μια νέα περίοδο έντονης εκβιομηχάνισης και ανάπτυξης. Το Tango του José Luis Moglia Barth (1933) ήταν η πρώτη κινηματογραφική παραγωγή που χρησιμοποίησε ήχο σε ένα βιομηχανικό σινεμά που βασιζόταν σε πολύ διακριτά είδη, ένα φημισμένο τοπικό star system και  παραγωγή για μια διαρκώς διευρυνόμενη αγορά. Η εμπορική επιτυχία εξασφαλίστηκε τόσο σε τοπικό επίπεδο όσο και στο εξωτερικό και έτσι οι παραγωγοί είχαν ως στόχο φιλόδοξες ταινίες. Σύντομα, μερικά από τα μεγάλα ονόματα της Αργεντινής καθιερώθηκαν και διεθνώς.

 Στις αρχές της δεκαετίας του 1950, το μοντέλο αυτό είχε φθαρεί. Ο αυστηρός έλεγχος του προέδρου Περόν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, η μαύρη λίστα των καλλιτεχνών αντιφρονούντων και μια κρατική πολιτική  υπερβολικά προστατευτική έφεραν το τέλος της εποχής. Αλλά κάποιες εξαιρέσεις άφησαν μια πολύτιμη κληρονομιά.  Ο Φερνάντο Μπίρι, βασική μορφή του Νέου Λατινοαμερικανικού Κινηματογράφου, άλλαξε το πρόσωπο του κοινωνικού ντοκιμαντέρ με τo Tire dié (1958). Κάτω από την επιρροή της Νouvelle Vague, των κινηματογραφικών λεσχών, της θεωρητικής γνώσης της γλώσσας του κινηματογράφου, οι δημιουργοί αυτοί στα τέλη της δεκαετίας του 1960 μετέφεραν στην οθόνη βασικά κοινωνικά, πολιτικά και υπαρξιακά ζητήματα που συχνά    συντάρασσαν την αργεντίνικη κοινωνία. Πάνω από όλα, αμφισβητούσαν την κυριαρχούσα συμβατική κινηματογραφική αισθητική όπως αποδεικνύεται στα φιλμ : Prisioneros de la noche (1960) του David Kohon,  Pajarito Gómez (1964) του Rodolfo Kuhn, La cifro impar (1961)του Manuel Antín,AliasGardelito (1964) του Lautaro Murúa και Dar la cara του José Martínez Suárez (1961). 

O Νέος Αργεντίνικος Κινηματογράφος είναι ένα από τα πιο δημιουργικά, σύνθετα και σημαντικά πολιτιστικά φαινόμενα της σύγχρονης Αργεντινής. Μέσα σε μόλις είκοσι χρόνια, δύο γενιές κινηματογραφιστών επαναπροσδιόρισαν ριζικά τις κινηματογραφικές συμβάσεις της χώρας, δημιουργώντας μοναδικές σύγχρονες παραγωγές. Δημιούργησαν εξαιρετικό κινηματογράφο χαμηλού προϋπολογισμού που αναπτύχθηκε από τα ερείπια μιας χώρας που μόλις είχε βγει από σκληρή δικτατορία και βάδιζε ολοταχώς στην οικονομική κατάρρευση και την αγκαλιά του ΔΝΤ. Οι ταινίες του κινηματογραφικού αυτού κινήματος είναι   καρποί των δύσκολων καιρών που χαρακτηρίζονται από την αύξηση της φτώχειας και του συστηματικού αποκλεισμού. Θέματα τους:  η αστική βία και η παρακμή, η κοινωνική κατάρρευση, η περιθωριοποίηση, η επισφαλής εργασία, η διαρθρωτική διάλυση κοινωνικών τάξεων και οικογενειών, η νέα μετανάστευση. Ανακαλύπτουν άγνωστα ή παραγνωρισμένα πρόσωπα και γλώσσες, αποκαλύπτουν μυστικούς χαρακτήρες, εντάσεις και τοπία,  αμφισβητούν τη σχέση ανάμεσα στη μνήμη και το παρόν, το κέντρο και την περιφέρεια.    

Ταινίες που ξεχωρίζουν είναι:

Camila (1984)- María Luisa Bemberg, La historia oficial (1985)- Luis Puenzo El exilio de Gardel (1986) and Sur (1987) του Φερνάντο Σολάνας Χρόνια αργότερα, το Gatica el mono του Leonardo Favio (1993), μια λαμπερή απεικόνιση της ζωής ενός ειδώλου πυγμαχίας και μια μεταφορά για την άνοδο και πτώση του Περονισμού. Πιο πρόσφατες: El secreto de sus ojos (To μυστικό στα μάτια της, 2009) του Χ.Χ. Καμπανέλα, το Μedianeras (Mεσοτοιχίες, 2011) του Γκουστάβο Ταρέτο, το Relatos Salvajes (Iστορίες για αγρίους, 2014), μια ωδή στο θέατρο του παραλόγου, με τη συμμετοχή του Pedro Almodovar στην παραγωγή της.