Κεντρικός Σταθμός

Την Πέμπτη 15 Ιουλίου στο B’ Γυμνάσιο Βριλησσίων από το Cine Δράση

Κεντρικός Σταθμός/ Central do Brasil

Την Πέμπτη 15 Ιουλίου στο B’ Γυμνάσιο Βριλησσίων (Ταϋγέτου και Ξάνθης) από το Cine Δράση

Βραζιλία, Δραματική, 1998. Διάρκεια: 110’. Σκηνοθεσία: Walter Salles. Πρωταγωνιστούν: Fernanda Montenegro, Vinícius de Oliveira, Marília Pêra

Πολυβραβευμένο αριστούργημα του Walter Salles που γυρίστηκε το 1998 με επίκεντρο τον Κεντρικό σιδηροδρομικό σταθμό του Pίο Ντε Τζανέιρο. Τα κοινωνικά ζητήματα της βίας, της εσωτερικής μετανάστευσης, του αναλφαβητισμού, της θρησκείας και της φτώχειας παρουσιάζονται σε μια αποφασιστική, σκληρή, ξεκάθαρη και άκρως συγκινητική αφήγηση  που  συλλαμβάνει  με ευαισθησία και τρυφερότητα το πνεύμα της εποχής.

Από τις πρώτες κιόλας σκηνές της ταινίας αποτυπώνεται ο ρυθμός ζωής στο Ρίο.  Καθώς ένα τρένο σέρνεται αργά στην αποβάθρα, κάποιοι επιβάτες μπαίνουν στα βαγόνια από τα παράθυρα για να πιάσουν θέσεις πριν από  αυτούς που μπαίνουν από τις  πόρτες. Οι άνθρωποι βιάζονται να φτάσουν στους προορισμούς τους δραπετεύοντας από την κόλαση του πολύβουου σταθμού και της μεγαλούπολης, αδιαφορώντας για την δυστυχία των διπλανών τους. Σε αυτόν τον άναρχο και ανθρωποφαγικό κόσμο και σε  αυτό το σταθμό, η Ντόρα  μια γυναίκα προχωρημένης ηλικίας, έχει ένα μικρό αυτοσχέδιο στασίδι όπου έναντι πληρωμής γράφει γράμματα για λογαριασμό αναλφάβητων ατόμων. Σκληρή  και εγωκεντρική εξαπατά τους πελάτες της, καταστρέφει τα περισσότερα γράμματα, κάποια άλλα τα φυλάει σε ένα συρτάρι. Κάποτε μια μητέρα με το μικρό γιο της, της υπαγορεύουν μια ακόμη ανεπίδοτη επιστολή στον αγνοούμενο σύζυγο της γυναίκας. Λίγο αργότερα, η μητέρα σκοτώνεται σε   δυστύχημα και το παιδί που δεν έχει φίλους ή συγγενείς ζητά τη βοήθεια της Ντόρα, του μόνου προσώπου που γνωρίζει  στο Ρίο, για να  εισπράξει επανειλημμένα την αρνητική σύντομη απάντησή της: «Φύγε γρήγορα!». Μετά από διάφορες προσπάθειες να απαλλαγεί από τον νεαρό, τον εγκαταλείπει, αποσπώντας αμοιβή, σε ένα γραφείο υιοθεσίας. Αλλά όταν πληροφορηθεί ότι κάτι ύποπτο συμβαίνει με το συγκεκριμένο γραφείο,  θα κλέψει τον μικρό και στη συνέχεια, χωρίς να το θέλει και εν μέρει χωρίς να κατανοεί τη στάση της, θα ξεκινήσει μαζί του ένα μακρύ ταξίδι  στην ενδοχώρα για να βρουν τον πατέρα του. Το αν τον βρίσκουν ή όχι δεν έχει σημασία.  Ούτε το ταξίδι μετριέται με χιλιόμετρα, καθώς ο προορισμός τους είναι εσωτερικός, ο ίδιος τους ο εαυτός και ό,τι ζουν μαζί, οι πολλές αστείες ή δραματικές εμπειρίες  και η από κοινού ανακάλυψη  της ομορφιάς και των δικαιωμάτων της ζωής.  

  Ο Walter Salles μεγαλουργεί. Μέσα από την απλότητα της ιστορίας, φτιάχνει μια προσωπική, ανθρώπινη ταινία.  Γνωρίζοντας σε βάθος το θέμα του και την δυναμική του, δημιουργεί εικόνες αφηγηματικού ρεαλισμού, δράματος και αυθεντικότητας. Παράλληλα με τους βασικούς ήρωες τους και το μακρύ ταξίδι δυο αταίριαστων ανθρώπων, με τεραστία διαφορά ηλικίας, διαφορετικές αφετηρίες και στόχους ζωής αιχμαλωτίζει τη ζωή στη σύγχρονη Βραζιλία. Την βίαιη εκβιομηχάνιση της χώρας, την εκτεταμένη ανοικοδόμηση, τα πρόσωπα, τα τοπία κάθε περιοχής, τα εμπορικά φορτηγά μακρινών αποστάσεων, τις παράξενες θρησκευτικές τελετές, την ανάμειξη παλαιών ηθών και εθίμων με αυτά του 20ου αιώνα.  Κυρίως όμως παρατηρεί  τα γεγονότα εκείνα, που επιδρούν στους ήρωες του, αλλάζουν τους χαρακτήρες και τις σχέσεις τους  και  σταδιακά τους οδηγούν στην επικοινωνία,  την αλληλοκατανόηση, την αλληλεγγύη. Στο κέντρο της προσοχής τους είναι πάντα η γυναίκα, η σταδιακή αφύπνισή της  και η μεταμόρφωση της από ένα σκληρό και κυνικό άτομο, σε άνθρωπο  απαλλαγμένο από την  εσωτερική του πίκρα, οικείο, στοργικό, τρυφερό.  

Η διεύθυνση φωτογραφίας είναι θαυμάσια, ο φακός ακουμπάει στα πρόσωπα των ηρώων, χαρτογραφώντας τους χαρακτήρες τους και τις συναισθηματικές τους διαδρομές. Η Fernanda Montenegro δίνει μια μεστή, εσωστρεφή  ερμηνεία, λιτή και ανθρωποκεντρική, πλούσια σε εκφράσεις που αποσυνθέτουν τον κυνισμό του ρόλου της και τον  μετουσιώνουν  σε ζεστασιά και ανθρωπιά. Από τις ερμηνείες εκείνες, που δεν ξεχνάς εύκολα, η ταινία οφείλει πολλά σε αυτή την καλλιτέχνη που μέχρι τότε θεωρούνταν η βασίλισσα της Βραζιλιάνικης σαπουνόπερας. Υπέροχος και ο 10χρονος Vincius de Oliveira. Ο σκηνοθέτης τον ανακάλυψε σε μια αίθουσα αεροδρομίου όπου γυάλιζε παπούτσια.  

Η ταινία τιμήθηκε με 43 Βραβεία σε σύνολο 69 υποψηφιοτήτων. Ξεχωρίζουν η Χρυσή Άρκτος Καλύτερης Ταινίας, η Aργυρή Άρκτος Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας για την Fernanda Montenegro  στο Φεστιβάλ του Βερολίνου (1998), το Βραβείο BAFTA και η Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.

Εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=RK0K3l-R-9w το trailer.