Συγκριτική αξιολόγηση της Ανταγωνιστικότητας.
(Μέρος 4)
Αριθ. άρθρου 394
ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ 18/08/2023
Κωνσταντίνος Γαλιώτος
Οι αριθμοί – εκθέτες ή οι αριθμοί σε παρένθεση παραπέμπουν στις υποσημειώσεις
(ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΠΟ ΜΕΡΟΣ 3)
ΟΛΟΚΛΗΡΩΣΗ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΑΠΟΤΥΧΗΜΕΝΗΣ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ
13. Στα προηγούμενα Μέρη 1,2 και 3 αποκαλύφθηκε με αδιαμφισβήτητα απολογιστικά στοιχεία πεπραγμένων ότι από συνολικής απόψεως η Ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας (με τη βαθμολόγηση 336 κριτηρίων κατά την Μεθοδολογία του IMD) είναι «για γέλια ή/και για κλάματα» ανάλογα με το πώς κανείς χαρακτηρίζει την ανίατη εθνική μειονεξία της μόνιμης και της συνεχώς εντεινόμενης «Μη Κανονικότητας της Διεθνούς Ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας» (σσ.: προς κομματικούς mujahideen: Mε ή χωρίς Επιτελικό Κράτος δεν έχει σημασία. Ούτε έχει σπουδαία σημασία το πιο κόμμα κυβερνά. Ούτε το πιο celebrity είναι πρωθυπουργός. Η παθογένεια είναι «διακομματική» και «mainstream» στη δυστοπική χώρα του χάους και της μεγάλης εντροπίας).
Εξευτελιστική κατάσταση η οποία σίγουρα αποτελεί καθήκον της πλουσιοπάροχα αμειβόμενης Τρόϊκα της Εξουσίας και της εξίσου πλουσιοπάροχα αμειβόμενης (εκάστοτε) Γενικής Κυβέρνησης1 (καθώς και των πολιτικών κομμάτων που χρωστούν μεγάλα ποσά στο κράτος και στην αγορά2) να προσπαθήσουν να πετύχουν κάποτε στο bon vivant βίο τους (ίσως εσχατολογικά έως την Δευτέρα Παρουσία ή τη Δεύτερη Έλευση κατά το δόγμα της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας) την απαιτούμενη κατ΄ ελάχιστον glasnost (διαφάνεια) και την απαιτούμενη κατ΄ ελάχιστον perestroika (ανασυγκρότηση) επί των 336 κριτηρίων τα οποία αποτελούν τα γενεσιουργά αίτια της διατάραξης, της παραμόρφωσης, της στρέβλωσης και της ανήκεστης βλάβης της Διεθνούς Ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας.
Εκείνοι(ες) που έχουν μελετήσει και έχουν κατανοήσει τα «5+2 Μνημόνια», δηλαδή τα ΠΟΠ (Προγράμματα Οικονομικής Προσαρμογής) της χώρας3, γνωρίζουν ότι αυτά είναι το αποτέλεσμα (inter alia) του Διαχρονικού (υπέρ)Ελλείμματος της Διεθνούς Ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας σύμφωνα με όλα τα 336 κριτήρια μέτρησης και βαθμολόγησης της Διεθνούς Ανταγωνιστικότητας της Εθνικής Οικονομίας.
Δεν είναι μόνον οι Εκθέσεις του IMD που αποκαλύπτουν αυτή την grotesque και εξευτελιστική κατάσταση.
Στο ίδιο συμπέρασμα καταλήγουν οι μετρήσεις, οι βαθμολογήσεις και οι συγκριτικές αξιολογήσεις οι οποίες εκπονούνται από πολλούς άλλους έγκυρους και αξιόπιστους διεθνείς φορείς, λ.χ. από τα Διεθνή Think Tank (Δεξαμενές Σκέψης) καθώς και από τις Διεθνείς Οργανώσεις και από τους Διεθνείς Οργανισμούς.
Για παράδειγμα: Εκθέσεις του World Economic Forum (WEF, Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ), της World Bank (WB, Παγκόσμια Τράπεζα), του International Monetary Fund (IMF, Διεθνές Νομισματικό Ταμείο), κ.λπ. που αν μελετηθούν και αν δημοσιοποιηθούν (χωρίς παραποίηση και αλχημείες τύπου «Greek Statistics») είναι a priori σίγουρο ότι θα έχουν ως αποτέλεσμα «να γελάσει κάθε πικραμένος» ενώ πολλοί πολίτες, ψηφοφόροι, κομματικά μέλη και στελέχη θα αισθανθούν ότι διαδραματίζουν το ρόλο του «χρήσιμου θύματος» (σσ.: για να μην χρησιμοποιηθεί ένας άλλος πιο επιθετικός και πιο brutal χαρακτηρισμός της slang και της argot γλώσσας που συνήθως λένε την αλήθεια χωρίς τους μικροαστικούς καθωσπρεπισμούς, τους επαρχιώτικους προκρουστισμούς και τους kitsch μανταμ-σουσουδισμούς των κατά συνθήκη κοινωνικών, οικονομικών και πολιτικών ψευδών που ένεκα μιθριδατισμού έχει κατακυριεύσει την κατακερματισμένη ελληνική κοινωνία).
Εδώ αξίζει να ανοιχθεί μια παρένθεση για επισημανθεί ότι για ευνόητους λόγους εκείνοι οι οποίοι «παριστάνουν τον κινέζο, προσποιούνται τον μουγκοθόδωρο και ποιούνται την νήσσα ή πετούν τη μπάλα στην εξέδρα» για να αποφύγουν να αποφανθούν δημόσια για την κατάντια, το ρεζιλίκι και τον ξεπεσμό της Ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας είναι οι κακόφημοι (με λίαν βεβαρυμένο παρελθόν) Οίκοι Αξιολόγησης4 του Κινδύνου και του Αξιόχρεου της χώρας.
Πρόκειται για τους guru, τους νομπελίστες, τα enfant gâté και την crème de la crème της Διεθνούς Οικονομικής Επιστήμης οι οποίοι αμείβονται πλουσιοπάροχα από τους αξιολογούμενους για να κρίνουν το αν η Ελλάδα θα αποκτήσει τη «βάση» (δηλαδή το κλασικό φοιτητικό πενταράκι, όχι τίποτε σπουδαίο) της Επενδυτικής Βαθμίδας.
Πόσο, δηλαδή, λιγότερο ή περισσότερο «junk bonds (ομόλογα σκουπίδια)» θα είναι τα Ελληνικά Κρατικά Ομόλογα όταν αυτή τούτη η ίδια η Ανταγωνιστικότητα της Ελληνικής Οικονομίας ήταν, είναι και θα είναι «junk competitiveness (σκουπίδια ανταγωνιστικότητα)»;
Μήπως έχει κανείς τη φαντασίωση ότι όταν η χώρα πάρει το φοιτητικό πενταράκι της επενδυτικής βαθμίδας τότε «θα πιάσει τον Προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας από &#%!@?! (αυτολογοκρισία)» σύμφωνα με τη δημοφιλή slang και την argot έκφραση του θυμόσοφου λαού που επισημαίνει το πόσο «φούσκα» είναι η απόκτηση της βάσης της Επενδυτικής Βαθμίδας (σσ.: όσο φούσκα είναι και τα παιχνίδια (όχι πραγματικές επενδύσεις) στα Χρηματιστήρια).
Κλείνοντας την παρένθεση και επανερχόμενοι στο θέμα επισημαίνεται ότι μεταξύ των πολλών Διεθνών Εκθέσεων της Ανταγωνιστικότητας της Εθνικής Οικονομίας των κρατών συμπεριλαμβάνεται και η αντίστοιχη Έκθεση της DG Regio η οποία αναφέρεται στην Ανταγωνιστικότητα της Εθνικής Οικονομίας των 27 κ-μ της ΕΕ (με 68 κριτήρια) στο πλαίσιο της αντίστοιχης Έκθεσης η οποία έχει ως αντικείμενο την Ανταγωνιστικότητα της Οικονομίας των Ευρωπαϊκών Περιφερειών NUTS2 (με τα ίδια 68 κριτήρια) όπως αυτή προκαταρκτικά παρουσιάστηκε στο Μέρος 1 και θα αναλυθεί με Γραφήματα και Πίνακες στα υπόλοιπα Μέρη της hic et nunc (εδώ και τώρα) μονογραφίας ενόψει των επικείμενων αυτοδιοικητικών εκλογών όπου θα συγκριθούν οι επιδόσεις των 13 Ελληνικών Περιφερειών NUTS2 για να τηρηθεί η εντολή του Ιησού Χριστού «… απόδοτε ούν τα Καίσαρος Καίσαρι… (κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο).
Ενέργεια χρήσιμη και ωφέλιμη αφού ο όρος και το περιεχόμενο της Ανταγωνιστικότητας της Περιφερειακής Οικονομίας καθώς και πολλοί άλλοι δείκτες της Περιφερειακής Επιστήμης είναι terra incognita για τη συντριπτική πλειοψηφία της μάζας των κάθε λογής wannabe celebrity, των προσοδοθήρων, των θεσιθήρων, των σπουδαρχών και των αρχολίπαρων των τοπικών κοινωνιών (σσ.: το alter ego των εθνικών εκλογών).
Τα αποτελέσματα της αξιολόγησης της Ανταγωνιστικότητας της Εθνικής Οικονομίας των 27 κ-μ για το 2023 κατά DG Regio παρουσιάζονται στο Γράφημα 9.
Εκεί φαίνεται εναργώς το «Βαλκάνιο Τρίο Στούτζες της Ευρωπαϊκής Ανταγωνιστικότητας (Balkan Three Stooges of European Competitiveness)» όπου παρουσιάζεται η ολοσχερώς αποτυχημένη Ανταγωνιστικότητα των τριών Εθνικών Οικονομιών, ήτοι: της Ελλάδας (βαθμός 73,1, θέση 25/27 κ-μ), της Βουλγαρίας (βαθμός 65,9, θέση 26/27) και της Ρουμανίας βαθμός 56,4, θέση 27/27).
Οι επιδόσεις του αποτυχημένου τρίο βρίσκονται πολύ κάτω του αριθμητικού μέσου και κατατάσσονται στα τρία υπόγεια της Ευρωπαϊκής Πολυκατοικίας σε σχέση με τις υψηλές επιδόσεις των κ-μ των υψηλών ορόφων και ιδιαίτερα με τις επιδόσεις του ρετιρέ στο οποίο βρίσκονται οι Κάτω Χώρες5 (Ολλανδία) που καταλαμβάνουν την 1η θέση με βαθμολογία 136,9.
Σε σχέση με την αντίστοιχη Έκθεση του IMD των 336 κριτηρίων επί 64 κρατών (που παρουσιάστηκαν στα Μέρη 2 και 3), οι διαφορές των δυο αξιολογήσεων δεν ανατρέπουν ποιοτικά την πραγματικότητα εμφανίζοντας αμελητέες διαφοροποιήσεις.
Στην Έκθεση του IMD η πρωταθλήτρια χώρα ήταν η Δανία αντί της Ολλανδίας. Επίσης εξευτελιστικές ήταν οι θέσεις που κατάλαβε το Βαλκάνιο Τρίο Στούτζες της Ευρωπαϊκής Ανταγωνιστικότητας.
Με καλοπροαίρετο πνεύμα ανοχής για τις κακές επιδόσεις της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας θα μπορούσαν να βρεθούν μερικές δικαιολογίες που να ερμηνεύουν σε κάποιο βαθμό λογικής ανεκτικότητας τα αίτια των κακών επιδόσεων των δυο χωρών ενώ αντίθετα για την Ελλάδα ουδεμία ανοχή μπορεί να υπάρξει για τους εξής εν συντομία λόγους:
Πρώτον, η Ελλάδα θεωρείται «παλαιό κ-μ» της ΕΕ ενώ η Βουλγαρία και η Ρουμανία είναι σχετικά «νέα κ-μ» της ΕΕ6.
Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα, ως «καθαρά λήπτρια» χώρα, έχει αποκτήσει «πολύ περισσότερους δωρεάν ευρωπαϊκούς πόρους» απ΄ ότι οι δυο άλλες «καθαρά λήπτριες» χώρες στο «δουναι και λαβείν (quid pro quo)» των Ευρωπαϊκών Πόρων από τον Π/Υ της ΕΕ στο πλαίσιο των χρηματοδοτήσεων από τα Διαρθρωτικά Ταμεία7 (από τα ΜΟΠ και επέκεινα διαμέσου των χρηματοδοτήσεων των 6 Προγραμματικών Περιόδων μέχρι σήμερα)8. Πόροι που προέρχονται από τη «φορολόγηση των ευρωπαίων πολιτών των καθαρά δότριων χωρών της ΕΕ»9.
Δεύτερον, γιατί το ίδιο ισχύει για την Τεχνογνωσία της Ανταγωνιστικότητας της Οικονομίας η οποία μεταβιβάστηκε στις τρείς χώρες μέσω των πόρων της Τεχνικής Βοήθειας ανά Προγραμματική Περίοδο καθώς και διαμέσου άλλων Μη Ανταγωνιστικών Ευρωπαϊκών Προγραμμάτων10 (κυρίως χρηματοδοτούμενων από την ΕΕ άλλοτε 100% και άλλοτε με μικρή συμμετοχή των εθνικών πόρων έως το 20%).
Τρίτον, γιατί η Βουλγαρία και η Ρουμανία είναι «πρώην κομμουνιστικές χώρες»11. Δεν είχαν το προνόμιο να είναι χώρες του Δυτικού Κόσμου, δηλαδή του Καπιταλισμού και της Οικονομίας της Αγοράς, για να διαθέτουν ιστορική εξοικείωση με τα προαπαιτούμενα της Διεθνούς Ανταγωνιστικότητας όπως θεωρητικά είχε την ευκαιρία η Ελλάδα ασχέτως αν το μόνο που πέτυχε είναι «μια τρύπα στο νερό» ως μια χώρα «ανεπίδεκτης μαθήσεως» επί του ζητήματος της Διεθνούς Ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας.
Τέταρτον, γιατί η Βουλγαρία και η Ρουμανία δεν απήλαυσαν «τη γενναιοδωρία των δωρεάν πόρων» των προερχομένων από το Σχέδιο Μάρσαλ όπως συνέβη με την Ελλάδα όπου, δυστυχώς, μεγάλο μέρος αυτών ενθυλακώθηκαν από τους επιτήδειους12 χωρίς να αφήσουν το αναμενόμενο ανταποδοτικό αποτέλεσμα (RoI=Return on Investment, VfM=Value for Money).
Γεγονός παρεμφερές mutatis mutandis με αυτό που συνέβη και συνεχίζεται να συμβαίνει με τα «ποσά που δωρίζονται στη χώρα από τους ευρωπαίους φορολογούμενους πολίτες των δότριων χωρών» εξ ου και ο slang όρος «Πακεταζής» της πιάτσας προερχόμενος από τα λεγόμενα Πακέτα των Ευρωπαϊκών Πόρων (Δώρων).
Αν η Διαχείριση των δωρεάν ευρωπαϊκών πόρων (όπως και των ευνοϊκών ευρωπαϊκών δανείων) ήταν και είναι ορθή και χρηστή, τότε πως και γιατί «δεν πιάνουν τόπο αυτά τα μεγάλα ποσά»;
«Τις πταίει»; (κατά το άρθρο του Χαρίλαου Τρικούπη στην εφημερίδα Οι Καιροί στις 29/6/1874).
«Ιδού η απορία» όπως διερωτάται και ο Hamlet στο θεατρικό έργο The tragedy of Hamlet του William Shakespeare.
Στο σημείο αυτό αξίζει να δοθεί ένα ακόμη παράδειγμα της τραγελαφικής και της κωμικοτραγικής κατάστασης της Πολιτικής, της Θεσμικής και της Διοικητικής Διαχείρισης της Ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας.
Με απύθμενες δαπάνες των ευρωπαίων και των ελλήνων φορολογουμένων πολιτών που αντλήθηκαν διαμέσου των πόρων του Γ΄ ΚΠΣ (2000-2008), το τότε Υπουργείο Ανάπτυξης (σ.σ: ορθότερα Υπουργείο Από-ανάπτυξης) κατάρτισε και δημοσιοποίησε (μέσω εταιρειών συμβούλων) το Ελληνικό Σύστημα Μέτρησης της Ανταγωνιστικότητας και το αντίστοιχο Ελληνικό Σύστημα Μέτρησης της Περιφερειακής Ανταγωνιστικότητας. Και όλα αυτά στο πλαίσιο της σύστασης και της λειτουργίας του Εθνικού Συμβουλίου Ανταγωνιστικότητας και Ανάπτυξης. Μάλιστα, το έτος 2005 ανακηρύχθηκε ως Έτος Ανταγωνιστικότητας. Τι συνέβη έκτοτε;
Απάντηση απλή και συνήθης η οποία άπτεται της νέο-ελληνικής πραγματικότητας, ήτοι: «Ουδέν νεώτερον από το δυτικό μέτωπο» κατά παράφραση του κλασικού μυθιστορήματος (και κινηματογραφικής ταινίας) του Erich Paul Remark.
Γεγονός που επιβεβαιώνει το περιβόητο απόφθεγμα του Νομπελίστα Έλληνα ποιητή Γιώργου Σεφέρη «όπου και να ταξιδέψω η Ελλάδα με πληγώνει».
Ένα ακόμη παράδειγμα επί πραγματικών δεδομένων και στοιχείων που φωτίζει ακόμη περισσότερο το ζήτημα της αποτυχημένης Ανταγωνιστικότητας της Οικονομίας της Χρεοκοπημένης Ελλάδας και λιγότερο της Βουλγαρίας και της Ρουμανίας, φαίνεται στον Πίνακα 2.
Εκεί αποτυπώνεται εναργώς το «στοιχειώδες» όπως θα έλεγε ο ευφυής εκκεντρικός ντετέκτιβ Sherlock Holmes στον συνεργάτη του Dr.Watson όταν εξιχνίαζε κάποια περίπλοκη αστυνομική υπόθεση (στα μυθιστορήματα του Sir Arthur Conan Doyle).
Δηλαδή το τεράστιο και αγεφύρωτο χάσμα των επιδόσεων μεταξύ των Πρωταγωνιστών και των Ουραγών της ΕΕ27 (ιδιαίτερα της Ελλάδας) απ΄ όπου γίνεται σαφές ότι:
(α) Στην Ευρωπαϊκή Πολυκατοικία «Εισί γάρ δή οι περί τάς τελετάς ναρθηκοφόροι μέν πολλοί, βάκχοι δε τε παύροι (Πολλοί έλαβαν μέρος εις τα [ελευσίνια]μυστήρια αλλά λίγοι είναι οι εκλεκτοί), Πλάτων», και
(β) Δίνεται απάντηση στο «πόσα απίδια πιάνει ο σάκος» όπου καταλαβαίνει κανείς αυτόματα σε ποιους αναφέρεται ο Σωκράτης με την εμβληματική φράση «Τους μεν κενούς ασκούς η πνοή διίστησι, τους δ’ ανοήτους, το οίημα (Τα άδεια σακιά τα φουσκώνει ο αέρας και τους ανόητους η έπαρση)».
(συνεχίζεται στο Μέρος 5).
ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
[1] Μετά την έγκριση του Γενικού Κρατικού Προϋπολογισμού του 2024 θα δημοσιευθεί ένα άρθρο στο οποίο θα υπολογιστούν όλες οι Δημόσιες Δαπάνες (άμεσες και έμμεσες) που πληρώνουν ετησίως οι έλληνες φορολογούμενοι πολίτες για την Τροϊκα της Εξουσίας και για όλη τη Γενική Κυβέρνηση της δυστοπικής και μειονεκτικής χώρας.
[2] Από δημοσίευση της εφημερίδας Δημοκρατία (1/8/2023) για τα «κομματικά φέσια» του 2022: ΝΔ= 435.567.175 €. ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ= 405.138.625 €. Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η δημοσίευση των «διαφημιστικών δαπανών» τόσο των κομμάτων όσο και των μεμονωμένων υποψηφίων. Διερωτάται κανείς τα ad hoc αμειβόμενα Θεσμικά Όργανα του Κράτους καθώς και οι κάθε λογής «αυτό-αποκαλούμενοι λειτουργοί (που αμείβονται)» τι πράττουν; Μήπως περί άλλων τυρβάζουν κατά το κλασικό «Μάρθα Μάρθα, μεριμνᾷς καὶ τυρβάζῃ περὶ πολλά (κατά Λουκά Ευαγγέλιο».
[3] (α) Οι όροι, οι προϋποθέσεις, τα προαπαιτούμενα και οι αιρεσιμότητες των ΠΟΠ της Ελλάδας περιλαμβάνουν «μεταρρυθμίσεις (περίπου 800)» οι οποίες ταυτίζονται με τα 336 κριτήρια της Ανταγωνιστικότητας. Οι «μεταρρυθμίσεις» πέρασαν από πολλές φάσεις (θέσπισης και εφαρμογής) και ακόμη δεν έχουν κλείσει γιατί υπάρχουν πολλές εκκρεμότητες και μεγάλες ουρές. Στο πλαίσιο της Προπαγάνδας και της Παραπληροφόρησης (για να μην εκνευρίζεται και να μην ανησυχεί ο λαός), στις δεσμεύσεις τις χώρας που συνυπογράφονται με τους Θεσμούς δίνονται διάφορες ονομασίες που θυμίζουν «bullshit-ο-λογίες (μπουρδολογίες)». Για παράδειγμα από τα τρία πρώτα Μνημόνια η Ελλάδα πέρασε στο 4ο Μνημόνιο που επικοινωνιακά βαπτίστηκε Enhanced Surveillance (Ενισχυμένη Εποπτεία) και μετά στο 5ο Μνημόνιο της τρέχουσας Post - Programme Surveillance (Μετά – Προγραμματική Εποπτεία). Κοινώς «άλλα λόγια ν΄ αγαπιόμαστε, Μακρυγιάννης». Δηλαδή άλλες κουβέντες για να μην τσακωθούμε.
(β) Η Ελλάδα κουβαλά το «ευρωπαϊκό στίγμα» ότι είναι η μια και η μοναδική χώρα της ΕΕ (κοινώς μαύρο πρόβατο) που βρίσκεται ακόμη υπό καθεστώς Εποπτείας επιπρόσθετα του κλασικού καθεστώτος Εποπτείας των άλλων «κανονικών» κ-μ της ΕΕ και της Ευρωζώνης. Κοινώς «στο ένα πόδι το τσαρούχι και στο άλλο το λουστρίνι» κατά το σατιρικό ποίημα του μεγάλου Γιώργου Σουρή (1902) με τίτλο «Ο Ελλάς Ηρώων Χώρα, τι γαϊδάρους βγάζεις τώρα».
(γ) Ενόψει των ευρω-εκλογών αυτά τα θέματα θα δημοσιευθούν σε ad hoc Μονογραφίες και θα διατυπωθούν δημόσια ερωτήσεις προς κάθε wannabe celebrity, υποψήφιο σπουδάρχη και αρχολίπαρο, θεσιθήρα και προσοδοθήρα της πλουσιοπάροχα αμειβόμενης θέσης του μέλους του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (αποτυχημένος θεσμός χωρίς ουσιαστική αποφασιστική ισχύ για το θεαθήναι περί ευρωπαϊκής δημοκρατικότητας).
[4] Η Τεχνογραφειοκρατία των golden boy των Βρυξελών επειδή δεν μπορούσε ή επειδή κανείς δεν την εμπιστεύονταν για να Αξιολογήσει τον Κίνδυνο και το Αξιόχρεο των Κρατών καθώς και των άλλων φορέων (λ.χ. Τράπεζες, Επιχειρήσεις, κ.λπ.) έχει αναθέσει την υπόθεση σε 4 (Αμερικανικούς) Οίκους Αξιολόγησης στους οποίους έχει δώσει την επίσημη «αναγνώριση». Είναι οι Οίκοι: Standard and Poor's, DBRS, Fitch και Moody’s. Τελευταία παρατηρείται μια μεθόδευση ούτως ώστε στο γκρουπ των τεσσάρων να προστεθεί κατόπιν αναγνωρίσεως από την ΕΕ και ο Γερμανικός Οίκος Scope Ratings.
[5] Το σωστό όνομα του κράτους είναι Κάτω Χώρες (Nederland) το οποίο γράφεται στην Αγγλική γλώσσα (Netherlands). Το Holland είναι μια ανεπίσημη ονομασία που αφορά σε δυο Περιφέρειες των Κάτω Χωρών, δηλαδή της δηλαδή της Βόρειας και τη Νότιας Ολλανδίας (Noord-Holland και Zuid-Holland αντίστοιχα).
[6] Η Ελλάδα εντάχθηκε στις τότε Ευρωπαϊκές Κοινότητες (ΕΚ) στις 28 Μαΐου 1979 με ισχύ από την 1η Ιανουαρίου 1981. Ήταν η 2η (Νότια) Διεύρυνση των ΕΚ μετά την 1η (Βόρεια) Διεύρυνση της 1ης Ιανουαρίου 1973 (Ηνωμένο Βασίλειο, Ιρλανδία, Δανία). Η Βουλγαρία και η Ρουμανία προσχώρησαν στην ΕΕ (αφού είχε μεσολαβήσει η Συνθήκη του Maastricht στις 7/2/1992 με ισχύ από 1/11/1993) στις 25/4/2005 με ισχύ από την 1/1/2007 (2η Ανατολική Διεύρυνση αφού είχε προηγηθεί η 1η Ανατολική Διεύρυνση με ισχύ από την 1/1/2004 με την προσχώρηση των τότε 10 νέων κρατών μεταξύ των οποίων ήταν και η Κύπρος).
[7] Τα θέματα αυτά τα έχουμε δημοσιεύσει σε μια μονογραφία 4 άρθρων (362/29-3-2021, 363/1-4-2021, 364/ 5-4-2021 και 365/9-4-2021) που δημοσιεύθηκαν στα Αρκαδικά Νέα με τίτλο «Δημοσιονομικό όφελος και απολαβές της Ελλάδας από τον Προϋπολογισμό της ΕΕ». Η μονογραφία περιλαμβάνει 17 σελίδες και 12 γραφήματα. Εκτείνεται σε όλη την περίοδο του δούναι και λαβείν Ελλάδας-ΕΕ από το 1981 έως το 2018. Ενόψει των επικείμενων ευρω-εκλογών θα δημοσιευθεί νέα επικαιροποιημένη ad hoc μονογραφία με περισσότερα στοιχεία.
Γενικά η Ελλάδα εισπράττει μονίμως μεγαλύτερα ποσά από αυτά που συνεισφέρει στον Π/Υ της ΕΕ. Κατά μέσο όρο τα καθαρά ποσά που εισπράττει η Ελλάδα ανέρχονται σε 4,5 δισ € ετησίως και αντιστοιχούν λογιστικά περίπου στο 4,5% του ετησίου ΑΕΠ της χώρας χωρίς να συνυπολογίζεται το πολύ μεγάλο πολλαπλασιαστικό οικονομικό όφελος των επομένων ετών.
[8] Μετά τα ΜΟΠ (1986-1993) στην ΕΕ ξεκίνησε η εφαρμογή του θεσμού των Πολυετών (7ετών) Προγραμματικών Περιόδων οι οποίες είναι: 1. Α΄ ΚΠΣ (1989-1993) που έτρεξε για ένα διάστημα παράλληλα με τα ΜΟΠ 2. Β΄ ΚΠΣ (1994-1999) 3. Γ΄ ΚΠΣ (2000-2008) 4. ΕΣΠΑ (2007-2013) 5. ΕΣΠΑ (2014-2020) 6. ΕΣΠΑ (2021-2027).
[9] Σύμφωνα με τα προαναφερθέντα στην Υποσημείωση 5, οι 11 δότριες χώρες κατά σειρά είναι: 1. Γερμανία 2. Γαλλία 3. Ηνωμένο Βασίλειο (προ Brexit) 4. Ιταλία 5. Κάτω Χώρες 6. Σουηδία 7. Βέλγιο 8. Αυστρία 9. Δανία 10. Φιλανδία 11. Λουξεμβούργο.
[10] Είναι soft (ελαφρά) Προγράμματα κυρίως για τη μεταφορά Τεχνογνωσίας και την εκτέλεση Επιστημονικομετρικών Ερευνών. Κατά κανόνα δεν αξιοποιούνται. Κλειδώνονται στα συρτάρια των γραφείων των υπηρεσιών. Δείγμα αφόρητου «μπουφονισμού, παχυδερμισμού, αβελτηρίας και ανικανότητας».
[11] Συνέβη μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ (26/12/19912), του Συμφώνου της Βαρσοβίας και γενικότερα του Ανατολικού Μπλόκ των πρώην κομμουνιστικών κρατών τα οποία είτε βρίσκονταν υπό τη σφαίρα επιρροής της ΕΣΣΔ (λ.χ. Βουλγαρία) ή είχαν αποσκιρτήσει, αποσχιστεί και ανεξαρτητοποιηθεί παραμένοντας σε κομμουνιστικό status (λ.χ. Ρουμανία). Μετά τη διάλυση όλων αυτών των καθεστώτων οι πιο πολλές νέες χώρες προσπάθησαν οικειοθελώς και αυτοβούλως να ενταχθούν στο ΝΑΤΟ και να προσχωρήσουν στην ΕΕ.
[12] βλ. άρθρο μας Νο.217, Καθημερινά Νέα Αρκαδίας 10/9/2014 «Έκθεση Paul Porter για το Σχέδιο Μάρσαλ (1947)». Το άρθρο θα επαναληφθεί σύντομα με πρόσθετα στοιχεία.
(συνεχίζεται στο Μέρος 5)
.jpg)
