Δεν συμμετέχουμε στο αποτρόπαιο έγκλημα της σιωπής.

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2023, 8:15μμ, στο ΤΥΠΕΤ, από το Cine Δράση.

Δεν Συμμετέχουμε στο Αποτρόπαιο Έγκλημα της Σιωπής

Πέμπτη 23 Νοεμβρίου 2023, 8:15μμ, στο ΤΥΠΕΤ (Υμηττού  & Πλαταιών  από το Cine Δράση

Η Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine Δράση και οι εκδόσεις Καστανιώτη με την ευκαιρία της 25ης Νοεμβρίου Παγκόσμιας Ημέρας Εξάλειψης της Βίας κατά των Γυναικών και με αφορμή τα διαρκώς αυξανόμενα  κρούσματα περιστατικών κάθε είδους βίας εργασιακής, ενδοοικογενειακής, αστυνομικής  σε βάρος του γυναικείου φύλου   σε όλο τον κόσμο και την χώρα μας οργανώνουν εκδήλωση-συζήτηση την Πέμπτη 23 Νοεμβρίου στις 8:15μμ, στο ΤΥΠΕΤ.

Στην εκδήλωση θα προβληθεί το ντοκιμαντέρ «Εν Ομονοία» της Όλγας Μπακομάρου και θα γίνει συζήτηση για τον συλλογικό τόμο «Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ» το οποίο συνέγραψαν 53 Ελληνίδες συγγραφείς μέλη του Δικτύου γυναικών συγγραφέων κατά της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών «η φωνή της». 

Στη συζήτηση θα συμμετέχουν οι συγγραφείς Σίσσυ Δουτσίου, Κατερίνα Παπαντωνίου και Ελένη Πριόβολου και η σκηνοθέτης Όλγα Μπακομάρου.

Η ΦΩΝΗ ΤΗΣ (Καστανιώτης, 2023)

Πενήντα τρεις γυναίκες συγγραφείς της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας ενώνουν τις φωνές τους σε μία Φωνή, θέλοντας να μιλήσουν για την πραγματικότητα της έμφυλης βίας, ορατής και αόρατης, για τις δομές της έμφυλης κυριαρχίας στην πολυπλοκότητά τους, για τα βιώματα της καταπίεσης αλλά και του αγώνα για ενδυνάμωση, χειραφέτηση, αληθινή συντροφικότητα και αλληλεγγύη.

Τα διηγήματά τους συγκλονίζουν, καθώς αφηγούνται ιστορίες βίας και αντίστασης ταξιδεύοντας από τα πιο απόμακρα χωριά ως τις μεγαλουπόλεις, από την Ευρώπη ως τα βάθη της Αφρικής και τη Λατινική Αμερική. Με τον νου πάντοτε στις πρωτοπόρες Ελληνίδες συγγραφείς που ξεχάστηκαν από την επίσημη Ιστορία, οι συγγραφείς του βιβλίου, ζώντας κι αυτές την πραγματικότητα της έμφυλης βίας με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, στο ένα ή στο άλλο πεδίο της καθημερινής ζωής, θέλησαν να δυναμώσουν τη φωνή των γυναικών και να ακουστεί η αλήθεια τους. Οι συμμετέχουσες στον τόμο   επιχειρούν με τα κείμενά τους να συμβάλλουν στην ευαισθητοποίηση του αναγνωστικού κοινού: κάποιες συγγραφείς περιγράφουν ρεαλιστικά, ωμά, με τρόπο που κόβει την ανάσα, τα δεινά των γυναικών στα χέρια βίαιων αντρών. Κάποιες άλλες επιλέγουν να φωτίσουν με τη γραφή τους τις αθέατες όψεις της έμφυλης βίας όπως την εσωτερίκευση και αναπαραγωγή των στερεοτύπων από τις ίδιες τις γυναίκες και τον υφέρποντα μισογυνισμό που στιγματίζει τις σχέσεις τους.

Τα περιστατικά της έμφυλης βίας και οι γυναικοκτονίες αυξήθηκαν θεαματικά στη χώρα μας κατά τη διάρκεια της υγειονομικής κρίσης. Ωστόσο, το να αποδίδουμε τα πάντα στη καραντίνα, είναι μια εύκολη τακτική που δεν παίρνει υπόψη της όλες τις διαστάσεις ενός πολύπλευρου φαινομένου. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας τα θύματα της χρόνιας κακοποίησης έμειναν «φυλακισμένα» με τους θύτες τους και δεν κατάφεραν δυστυχώς να αποφύγουν την οργή τους. Μιλάμε, λοιπόν, Απλά εκείνη την περίοδο ενεργοποιήθηκαν προβλήματα  και  καταστάσεις που προϋπήρχαν της πανδημίας και πιθανώς λόγω του κοινωνικού στίγματος, ή των πιέσεων από οικεία πρόσωπα, δεν αναφέρθηκαν ποτέ από τα θύματα. Στα περισσότερα περιστατικά σαφώς έχουμε να κάνουμε με δολοφονίες για μισογυνικούς λόγους, δηλαδή γυναικοκτονίες. Οι συνηθέστερες αιτίες διεθνώς πίσω από τους φόνους γυναικών είναι η προσβολή της τιμής της οικογένειας της γυναίκας, το τράφικινγκ, ο θρησκευτικός φανατισμός, οι οικονομικοί λόγοι, και ο ρατσισμός. Αν και συχνά γυναίκες δολοφονούνται από συμμορίες, άγνωστους άντρες, ή άλλα μέλη της οικογένειάς τους, το 35% των δολοφονημένων γυναικών παγκοσμίως πεθαίνουν από το χέρι του ερωτικού τους συντρόφου.

Ο όρος «γυναικοκτονία» (femicide) δεν επινοήθηκε πρόσφατα. Από τις  αρχές του 19ου  αιώνα χρησιμοποιείται ευρέως   αιώνα στη Βρετανία, για να περιγράψει γενικά τις δολοφονίες γυναικών. Κατά τη δεκαετία του 1970, ο όρος εξελίχθηκε στην σύγχρονη εκδοχή του, κυρίως από την ακαδημαϊκό Νταϊάνα Ράσελ που μελέτησε τη βία κατά των γυναικών επί σειρά ετών. Η Ράσελ έκανε τον όρο δημοφιλή στο ευρύ κοινό, αν και αρκετοί ακόμα αποφεύγουν να τον χρησιμοποιήσουν στα κείμενά τους γιατί σε αντίθεση με τη λέξη ανθρωποκτονία (homicide) που είναι περιγραφικά ουδέτερη, η λέξη γυναικοκτονία είναι συναισθηματικά φορτισμένη.

  

Οι συγγραφείς του τόμου είναι μέλη του Δικτύου γυναικών συγγραφέων κατά της έμφυλης βίας και των γυναικοκτονιών «η φωνή της». Τα έσοδα από τα δικαιώματα του βιβλίου θα δοθούν στο Ευρωπαϊκό Δίκτυο κατά της Βίας και είναι οι:

Ελένη Αράπη, Γεωργία Βεληβασάκη, Τζούλια Γκανάσου, Αγγελική Δαρλάση, Σίσσυ Δουτσίου, Βασιλική Δραγούνη, Σόνια Ζαχαράτου, Ελευθερία Θάνογλου, Τζένη Θεοφανοπούλου, Δέσποινα Καϊτατζή-Χουλιούμη, Ελένη Καρασαββίδου, Κατερίνα Καριζώνη, Λίλα Κονομάρα, Κώστια Κοντολέων, Δήμητρα Κουβάτα, Ελένη Λιντζαροπούλου, Εύα Μαθιουδάκη, Κωστούλα Μάκη, Κατερίνα Μαλακατέ, Αργυρώ Μαντόγλου, Σοφία Μαντουβάλου, Πέννυ Μηλιά, Αλεξάνδρα Μητσιάλη, Τέσυ Μπάιλα, Όλγα Μπακοπούλου, Ελένη Μπιρμπίλη, Ελένη Μπουκαούρη, Ιωάννα Μπουραζοπούλου, Σοφία Μπραϊμάκου, Χαρά Νικολακοπούλου, Μαριάννα Νικολάου, Κατερίνα Ι. Παπαδημητρίου, Χίλντα Παπαδημητρίου, Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη, Κατερίνα Ι. Παπαντωνίου, Ελευθερία Παραγιουδάκη, Χάρις Παρασκευοπούλου, Ισμήνη Παφίτη, Αλέκα Πλακονούρη, Ελένη Πριοβόλου, Νατάσα Ρεμούνδου, Φλώρα Σαρτζετάκη, Μαριαλένα Σεμιτέκολου, Ιφιγένεια Σιαφάκα, Μαρία Σκιαδαρέση, Πέλα Σουλτάτου, Ροζίτα Σπινάσα, Εύα Στάμου, Ελένη Στελλάτου, Ιφιγένεια Τέκου, Πασχαλία Τραυλού, Λίλια Τσούβα, Χρύσα Φάντη.