23 χρόνια της Ελλάδας στο ευρώ

Και 43 στην Ευρώπη το 2024 (Μέρος 2)  Του Κωνσταντίνου Γαλιώτου

Ελληνόγλωσσα αρκτικόλεξα  και ακρωνύμια του Μέρους 2:. Α΄ ΠΠ: Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Β΄ ΠΠ: Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος. EE: Ευρωπαϊκή Ένωση. EKAE: Ευρωπαϊκή Κοινότητα Ατομικής Ενεργείας.  ΕΚΑΧ: Ευρωπαϊκή Κοινότητα Άνθρακα και Χάλυβα. ΕΟΚ: Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα. ΕΡΕ: Εθνική Ριζοσπαστική Ένωσις. ΕΣΣΔ: Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών. ΗΒ: Ηνωμένο Βασίλειο της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας. ΗΕ: Ηνωμένα Έθνη. κ-μ: κράτος μέλος. ΗΠΑ: Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. ΟΕΟΣ: Οργανισμός Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας. ΟΗΕ: Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών. ΟΟΣΑ: Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης. ΝΑΤΟ: Οργανισμός Βορειοατλαντικού Συμφώνου. ΠΟΠ: Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής. σσ: Σημείωση συντάκτη. ΣτΕ: Συμβούλιο της Ευρώπης.

Ξενόγλωσσες βραχυγραφίες και ακρωνύμια του Μέρους 2: COE: Council of Europe. NATO: North Atlantic Treaty Organization. OECD: Organisation for Economic Co-operation and Development. OEEC: Organisation for European Economic Co-operation.

Οι αριθμοί εκθέτες παραπέμπουν στις υποσημειώσεις

ΠΡΟΕΙΣΑΓΩΓΙΚΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΗΣΕΙΣ

[7] Το θεματικό αντικείμενο του Μέρους 2 της μονογραφίας έχει ως βάση ιστορικής αναφοράς την «9η Ιουλίου του 1961».

Είναι η ημερομηνία ορόσημο της υπογραφής στην Αθήνα της Συνθήκης1 Σύνδεσης2 της Ελλάδας  με την ΕΟΚ από την τότε κυβέρνηση του προσωποπαγούς και αρχηγικού κόμματος της ΕΡΕ3 με ιδρυτή, πρόεδρο και πρωθυπουργό τον αείμνηστο Κωνσταντίνο Καραμανλή στο πλαίσιο του εθνικού και πολιτικού περιβάλλοντος, των δρώμενων και των τεκταινόμενων που βυσσοδομούσαν εκείνη την εποχή στην «Αγορά της Πολιτικής, των Θεσμών, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, της Εθνικής Κυριαρχίας και της Δημοκρατίας» του Βασιλείου της Ελλάδας με βασιλιά τον Παύλο4.

Με το ακρωνύμιο ΕΟΚ εννοείται η «μικρή, mini, petite» Ευρωπαϊκή5 Οικονομική Κοινότητα ή Κοινοπραξία6 της ομάδας των (μόνον) 6 ιδρυτικών κ-μ του πιλοτικού και πειραματικού εγχειρήματος του  Κοινοτικού ή Κοινοπρακτικού Οικοδομήματος (που επεβλήθη έξωθεν και άνωθεν όπως θα φανεί στα επόμενα)  το οποίο  σταδιακά μετασχηματίστηκε στο in vivo «demi7 Ευρωπαϊκό Οικοδόμημα» των 27 κ-μ και μέχρι πρότινος 28 (σσ: μείωση αριθμού ένεκα Brexit)8.

Τα 6 πρώτα ιδρυτικά κ-μ του petite Κοινοτικού Κατασκευάσματος (Ομάδα των 6) ήταν: Γαλλία, Ιταλία, Βέλγιο, Κάτω Χώρες (Ολλανδία), Λουξεμβούργο και η μετά-Ναζιστική Δυτική Γερμανία9.

Επειδή «η μνήμη όπου και αν την αγγίξεις πονεί» κατά τον μεγάλο Έλληνα ποιητή και Νομπελίστα Γιώργο Σεφέρη, δεν ξεχνά κανείς ότι  η μετα-Ναζιστική Γερμανία ακόμη και μετά την Ένωση των δυο Γερμανιών (υπογραφή συνθήκης 31/8/1990, ισχύς από 3/10/1990)  ως κλασικός «κακοοφειλέτης» όπως θα λέγανε οι  τραπεζίτες και τα funds (εταιρίες διαχείρισης απαιτήσεων) ή «Θου Κύριε, Φυλακήν τω Στοματί μου»,  χρωστά ακόμη στην Ελλάδα τις «Γερμανικές Αποζημιώσεις»10.  

Τα κ-μ της μικρής Ομάδας των 6 και η Ελλάδα, δηλαδή ομάδα των 6+1, ήταν συγχρόνως χώρες μέλη του ΟΗΕ11 καθώς και του ΝΑΤΟ12.

Ειρήσθω εν παρόδω, η Ομάδα των 6+1 ήταν και συνεχίζει να είναι μέλος του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΣτΕ, COE=Council of Europe) και του Οργανισμού Ευρωπαϊκής Οικονομικής Συνεργασίας (ΟΕΟΣ, OEEC= Organisation for European Economic Co-operation) ο οποίος αργότερα μετονομάστηκε  Οργανισμός Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ, OECD = Organisation for Economic Co-operation and Development) (σσ: στα επόμενα θα γίνει ιστορική αναφορά στην κατασκευή και στην εξέλιξη αυτών των Διακυβερνητικών Οργανισμών). 

Η Ομάδα των 6+1 ήταν αποδέκτης της Οικονομικής Βοήθειας των ΗΠΑ μέσω του Σχεδίου Μάρσαλ για την ανασυγκρότηση των «φίλιων» προς τις ΗΠΑ κρατών και συγχρόνως για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων των ΗΠΑ εναντίον αφενός του κομμουνισμού (και των όποιων συναφών ιδεολογικοπολιτικών συνοδοιπόρων αυτού) καθώς και της Σοβιετικής Ένωσης13.

Είναι αυτονόητο ότι η Ομάδα των 6+1 της Εσπερίας (του τμήματος της  Δυτικής Ευρώπης που θα έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες) είχε ως ένα κοινό ιδεολογικοπολιτικό χαρακτηριστικό το Ιδεολόγημα του Ατλαντισμού14 ως μέσου αναφοράς, Δόγματος, Πίστης και Αξιακής Αρχής για την εθελουσία αυτόβουλη και οικειοθελή συστράτευση με τον επονομαζόμενο Δυτικό Κόσμο.

(συνεχίζεται)

ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

{1} Συνθήκη είναι μια συμφωνημένη και γραπτή διμερής ή πολυμερής σύμβαση μεταξύ κρατών (Διεθνής Σύμβαση) υποκείμενη στο Διεθνές Δίκαιο. 

Μπορεί να είναι Διακυβερνητική ή/και Υπερεθνική.

Εάν η Σύμβαση κυρωθεί από το Εθνικό Κοινοβούλιο ή από οποιοδήποτε άλλη αναγνωρισμένη αρχή που διοικεί και εκπροσωπεί τη χώρα (λ.χ. ότι συνέβη επί 7ετίας όπου η Δικτατορία παρήγε Δίκαιο, εκπροσωπούσε επισήμως την Ελλάδα στον κόσμο και είχε συνάψει πολυάριθμες Διεθνείς Συμφωνίες), τότε η Συνθήκη είναι δεσμευτική για τα μέρη που τη συνομολογούν σύμφωνα με τη λογική του λατινικού όρου pacta sunt servanda (οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται). 

Σε ειδικές περιπτώσεις και αν συντρέχει λόγος υπάρχει η δυνατότητα για ένα κράτος που θίγεται από κάποια διεθνή σύμβαση να εφαρμόσει την αρχή του Διεθνούς Δικαίου «…rebus sic stantibus» που σημαίνει οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται «εφόσον εξακολουθούν τα πράγματα να είναι ίδια»  για να τεκμηριώσει ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει οπότε να ακυρώσει ή/και να τροποποιήσει ή/και να αναθεωρήσει την προϋφισταμένη σύμβαση. 

Αυτό μπορεί να γίνει σύμφωνα με τους όρους της Σύμβασης της Βιέννης για το Δίκαιο των Συνθηκών (1969) και πιο ειδικά με τη χρήση των  άρθρων 61 και 62 της Συνθήκης.

Αν κάποιος μελετήσει το ad hoc άρθρο 28 του Ελληνικού Συντάγματος θα διαπιστώσει ότι η Διεθνής Συμφωνία κατισχύει του Ελληνικού Δικαίου. 

Άρα οι Ευρωπαϊκές Συνθήκες και το Παράγωγο ή Δευτερογενές Ευρωπαϊκό Δίκαιο συμπεριλαμβανομένης της  Νομολογίας του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου υπερισχύουν και πρέπει να εφαρμόζονται κατά το «It΄s the implementation, stupid» με το οποίο το 2016 στην Ετήσια Διάσκεψη του World Economic Forum στο Davos της Ελβετίας ο πάλαι ποτέ Τσάρος της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κανονικότητας και Πειθαρχίας μακαρίτης Wolfgang Schäuble πρόσβαλε δημόσια ενώπιον ενός διεθνούς ακροατηρίου  και tête-à-tête τον πρωθυπουργό κ. Αλέξη Τσίπρα (άρα όλη την Ελλάδα) λέγοντας «Είναι η εφαρμογή (τήρηση, υλοποίηση, πραγμάτωση), ανόητε».

Φράση αγενής, χοντροκομμένη, λαϊκίστικη, λίαν ρατσιστική και χυδαία  που παρέπεμπε στις δεσμεύσεις της χώρας από την Συνθήκη του Maastricht μέχρι τα Μνημόνια και επέκεινα σύμφωνα με τα ΠΟΠ (Προγράμματα Οικονομικής Προσαρμογής) που ισχύουν μέχρι σήμερα και θα ισχύουν μέχρι την έλευση της Δευτέρας Παρουσίας (όπως θα τεκμηριωθεί σε επόμενο άρθρο).

{2} Υπενθυμίζεται ότι η σύνδεση δε σημαίνει ένταξη, προσχώρηση, συσσωμάτωση, ενσωμάτωση και όσμωση. Είναι μια χαλαρή και πρωτόλεια συμφωνία τελούσα υπό τους άνωθεν επιβληθέντες όρους και τις έξωθεν επιβληθείσες δεσμεύσεις οι οποίες αν αργότερα αξιολογούνταν και κρίνονταν ότι εφαρμόστηκαν (τόσο θεσμικά όσο και στην πράξη) επιτυχώς, τότε θα οδηγούσαν κάποτε στην πλήρη ένταξη της  Ελλάδας (ως «ισοτίμου μέλους») στην ομάδα των χωρών της μικρής, mini και petite Ευρωπαϊκής Κοινοπραξίας ή Κοινότητας.

{3} Η ΕΡΕ ιδρύθηκε στις 4/1/1956. Κέρδισε τις εν σειρά τρεις εκλογικές αναμετρήσεις 19/2/1956, 11/5/1958 και 29/10/1961. 

Οι δεύτερες δημιούργησαν σοκ στο κατεστημένο της εποχής γιατί ως δεύτερο κόμμα και αξιωματική αντιπολίτευση αναδείχθηκε η ΕΔΑ με πρόεδρο τον γυναικολόγο ιατρό και πολιτικό Ιωάννη Πασαλίδη. 

Οι τρίτες χαρακτηρίστηκαν ως «εκλογές βίας και νοθείας» προκαλώντας τον «Ανένδοτο Αγώνα» εκ μέρους της αντιπολίτευσης της οποίας ηγείτο ο Γεώργιος Παπανδρέου (Γέρος της Δημοκρατίας) ο οποίος ήταν πρόεδρος της Ενώσεως Κέντρου (σσ: η οποία αργότερα έπεσε θύμα της «κυβίστησης ή κωλοτούμπας» των urbi et orbi γνωστών «αποστατών»). 

{4} Στα επόμενα θα γίνει μια σύντομη αναφορά στην πολιτειακή και στην πολιτική κατάσταση που επικρατούσε στο Βασίλειο της Ελλάδας  εκείνη την εποχή.

{5} Επιθετικοί προσδιορισμοί που χρησιμοποιούνται για να επισημανθεί ότι από ολόκληρη την εδαφικά εκτεταμένη και την πολυπληθή Ευρωπαϊκή Ήπειρο ή Γηραιά Ήπειρο ή Πανευρώπη μόνον 6 κράτη εντάχθηκαν στο Κοινοτικό ή Κοινοπρακτικό Κατασκεύασμα.

Σήμερα η ούτως ειπείν Ευρωπαϊκή Ένωση θα μπορούσε να ονομαστεί «demi = μισή» Ευρώπη από πλευράς έκτασης, αριθμού κρατών και πληθυσμού της Πανευρώπης.

Συλλογικά, συναθροιστικά και σωρευτικά η σημερινή demi Ευρώπη έχει μεγαλύτερο ΑΕΠ και Πλούτο (από την εποχή της εγκληματικής Αποικιοκρατίας και του Σκλαβοπάζαρου μέχρι σήμερα) απ΄ ότι έχει το άλλο μισό της Πανευρώπης με τη διαφορά ότι είναι κατανεμημένος άνισα, ανισομερώς και ασύμμετρα μεταξύ των 27 κ-μ κατά τρόπο που θυμίζει τις ταξικές διαφορές στην κοινωνία (από τον προλετάριο μέχρι τον κεφαλαιοκράτη) και σε μεγάλο βαθμό φέρνει στο νου το άνισο τρίπτυχο των Ρωμαϊκών κοινωνικών τάξεων των πληβείων (plebeii), των ιππέων (eques) και των πατρικίων (patricii).

Για να μην αναφερθούμε στο γεγονός (βλ. Μέρος 1) ότι η σημερινή demi Ευρώπη είναι περίγελως ως ένας Γεωπολιτικός, Γεωστρατηγικός, Γεωστρατιωτικός, κ.λπ. Νάνος, δηλαδή από πλευράς «σκληράς ισχύος» όπως συνηθίζεται να λέγεται στην comme ils faut διάλεκτο της Διεθνούς Πολιτικής Επιστήμης. 

{6} Κοινοπραξία = κοινώς πράττειν για την εξυπηρέτηση κάποιου σκοπό (σύμπραξη). Το τι είναι αυτός ο σκοπός, το γιατί συστήνεται η Κοινοπραξία, το τι επιδιώκει, το πόσο ετεροβαρής ή αμφοτεροβαρής είναι η σχέση μεταξύ των συμπραττόντων, κ.λπ. είναι ένα άλλο θέμα προς περαιτέρω συζήτηση. 

Παλαιότερα όταν άρχισε να συζητείται το Κοινοτικό εγχείρημα, ο όρος Community (αγγλιστί), Communauté (γαλλιστί) και Gemeinschaft (γερμανιστί) μεταφράζονταν στην Ελλάδα ως Κοινοπραξία. 

Αργότερα επικράτησε ο περισσότερο εξαγνισμένος, ενάρετος, comme ils faut και διπλωματικός όρος Κοινότητα. 

Αμφότεροι οι όροι έχουν κοινά χαρακτηριστικά και μπορούν να προσεγγιστούν από πολλές γωνίες θέασης της Πολιτικής και ακόμη περισσότερο της Οικονομικής Επιστήμης.

Με άλλα λόγια η ερμηνεία των όρων είναι αμφίσημη και επιτρέπει υποκειμενικές προσεγγίσεις κατά το δοκούν, ανάλογα με τα παραδείγματα και τις περιστάσεις και με βάση το «target group (ομάδα στόχου)» των πιθανών αποδεκτών του μηνύματος όπως ακριβώς συμβαίνει lato sensu στην Προπαγάνδα, στο Μάρκετινγκ, στη Διαφήμιση και στις Δημόσιες Σχέσεις και stricto sensu στην Επικοινωνία που ασκείται  στην Αγορά της Πολιτικής και των Θεσμών. 

{7} Ibid {5}.  (Το  Ibid. σημαίνει βιβλιογραφική παραπομπή και αναφορά σε άλλη υποσημείωση ή σε άλλο θέμα που έχουν προαναφερθεί. Είναι Λατινική λέξη προερχόμενη από το Ibidem = στο ίδιο μέρος. Ενίοτε χρησιμοποιούνται το ibem και το id.). Εδώ παραπέμπει στην υποσημείωση {5}.

{8} Μετά από Δημοψήφισμα (23/6/2016) ο Βρετανικός λαός αποφάσισε να εγκαταλείψει την ΕΕ. Ξεκίνησαν οι διαδικασίες και οι  διαπραγματεύσεις για την εύτακτη αποχώρηση του ΗΒ από την ΕΕ σύμφωνα με το άρθρο 50 της Συνθήκης για την ΕΕ. 

Η αποχώρηση επιτελέστηκε με ημερομηνία έναρξης της ισχύος του Brexit από την 1η Φεβρουαρίου 2020. 

{9} Μετά τη συντριπτική ήττα και την ταπεινωτική άνευ όρων συνθηκολόγηση της Ναζιστικής Γερμανίας, οι Σύμμαχοι έθεσαν τη χώρα υπό κατοχή και την διαίρεσαν σε δυο τμήματα. 

Οι ΗΠΑ, το ΗΒ και η Γαλλία ίδρυσαν στις 23/5/1949 τη Δυτική Γερμανία που την βάπτισαν με όνομα  Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. 

Οι Σοβιετικοί ίδρυσαν μερικούς μήνες αργότερα τη Λαοκρατική Δημοκρατία της Γερμανίας (ανεπίσημα γνωστή ως Ανατολική Γερμανία) στις 7/10/1949 συμπεριλαμβανομένου και ενός τμήματος του Βερολίνου. 

{10} Τα γνωστά εγκλήματα και οι ληστείες των Γερμανοναζί επιβάλλουν την καταβολή των Γερμανικών Αποζημιώσεων στο Ελληνικό Κράτος και στους συγγενείς των θυμάτων (δολοφονηθέντες, εκτελεσθέντες, ανάπηροι, καταναγκαστική εργασία στην Ελλάδα και στο εξωτερικό σε εργοστάσια και σε Γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης). Και τούτο γιατί η σημερινή Γερμανία είναι «καθολικός διάδοχος» της Ναζιστικής Γερμανίας.

Περιλαμβάνουν αθροιστικά και εντόκως: Πολεμικές Επανορθώσεις, Αναγκαστικό Κατοχικό Δάνειο, Αποζημιώσεις των συγγενών των Θυμάτων, Κλοπές, κ.λπ. 

Μόνον οι οφειλές της Γερμανίας προς το Ελληνικό Κράτος (όχι το χρέος προς τους Έλληνες ιδιώτες) ξεπερνούν τα 300 δισεκατομμύρια ευρώ. 

Ευτυχώς το θέμα παραμένει ανοικτό από το 1995 (επίσημη ρηματική διακοίνωση της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Ανδρέα Παπανδρέου και Υπουργό Εξωτερικών τον Κάρολο Παπούλια). 

Προς τούτο υπάρχει η μεταγενέστερη σχετική Έκθεση της αρμόδιας διακοινοβουλευτικής επιτροπής (17/4/2019). 

Στις 4/6/2019 η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ et al (και άλλοι) έκανε ρηματική διακοίνωση καλώντας τη Γερμανία σε ad hoc διαπραγματεύσεις. 

H Γερμανία απάντησε αρνητικά στις 18/10/2019 (κυβέρνηση ΝΔ). Η αρνητική τακτική της Γερμανίας στηρίζεται σε «naïf, stupide και à la turca batakçi δικολαβίστικους τσαρλατανισμούς (légale charlatanisme)» που έχουν τόση σχέση με το Διεθνές Δίκαιο όση σχέση έχει το «άϋλον με το νάιλον». 

Κατά συνέπεια και μέχρι νεωτέρας το slogan «Δε ξεχνώ» (Νίκος Δήμου, 1974) για την Κύπρο και το slogan «Θυμόμαστε» για το ολοκαύτωμα και τις γενοκτονίες των Γερμανοναζί παραμένουν mutatis mutandis αδιάλειπτα σε ισχύ από Ελληνικής πλευράς.

{11} Ο ΟΗΕ ιδρύθηκε από 51 χώρες στις 26/6/1945 (με έναρξη ισχύος από 24/10/1945) σύμφωνα με τις αρχές και τα ιδεώδη που περιγράφονται στον Καταστατικό Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (ΗΕ) τα οποία ως γνωστόν σπάνια τηρούνται ή τηρούνται αποσπασματικά και a la carte. 

Η ίδρυση έγινε  αμέσως μετά τη λήξη του Β΄ ΠΠ στην Ευρώπη  αφού προηγήθηκε η συντριπτική ήττα και η ταπεινωτική άνευ όρων συνθηκολόγηση στο Βερολίνο της Ναζιστικής Γερμανίας (9/5/1945). 

Υπενθυμίζεται ότι μετά από λίγους μήνες επήλθε η λήξη του Β΄ ΠΠ στον κόσμο (2/9/1945) με την ήττα και τη συνθηκολόγηση της Ιαπωνίας μετά  τις ρίψεις των Ατομικών Βομβών από τους Αμερικανούς στη Χιροσίμα (6/8/1945) και στο Ναγκασάκι (9/8/1945).

Ο ΟΗΕ σήμερα περιλαμβάνει 193 χώρες μέλη με Γενικό Γραμματέα τον Πορτογάλο António Guterres (από 1/1/2017).

Η Ελλάδα έγινε μέλος του ΟΗΕ στις 25/10/1945.

Υπενθυμίζεται ότι ο ΟΗΕ είναι η συνέχεια της καταργημένης και αποτυχημένης Κοινωνίας των Εθνών η οποία είχε ιδρυθεί στις 10/1/1920  με πρωτοβουλία του Αμερικανού Προέδρου Thomas Woodrow Wilson μετά τη λήξη του Α΄ ΠΠ  (έναρξη 28/7/1914 , λήξη 11/11/1918) και μετά τη Συνθήκη των Βερσαλλιών (28/6/1919).

Μια γρήγορη ματιά στην ιστορία δείχνει ότι η τότε Γερμανική Αυτοκρατορία με τα διάφορα δουκάτα και βασίλεια που είχε, μαζί με την Αυστροουγγαρία και την Οθωμανική Αυτοκρατορία ήταν οι πρωταγωνιστές του διεθνούς αποτρόπαιου εγκλήματος του Α΄ ΠΠ.

Αντίθετα η Ελλάδα ήταν με την πλευρά των Συμμάχων (Entente Cordiale=Εγκάρδια Συνεννόηση) όπου για ακόμη φορά (όπως και στον Β΄ ΠΠ) έλαμψε «η Ηρωική και η Πολεμική Αρετή των Ελλήνων».

Η Ελλάδα έχει θέσει υποψηφιότητα για τη θέση του εκλεγμένου μη μέλους του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για την περίοδο 2025-2026. Οι εκλογές θα πραγματοποιηθούν σε Γενική Συνέλευση του Οργανισμού τον Ιούνιο 2024.

Αν εκλεγεί θα είναι η τρίτη φορά που η Ελλάδα θα καταλάβει τη θέση. Η πρώτη φορά ήταν η διετία 1952-1953 και η δεύτερη τη διετία 2005-2006

{12} Το ΝΑΤΟ ιδρύθηκε στις 4/4/1949 ως Στρατιωτική και Πολιτική Συμμαχία από τα πρώτα 12 ιδρυτικά κ-μ μεταξύ των οποίων ήταν: η Γαλλία,  η Ιταλία,  το  Βέλγιο,  οι Κάτω Χώρες και το Λουξεμβούργο. 

Η Ελλάδα μαζί με την Τουρκία προσχώρησαν στις 19/10/1951 (Πρωτόκολλο σύνδεσης, κυβέρνηση Νικολάου Πλαστήρα, Βασιλεύς Παύλος, επικύρωση στη Βουλή 18/2/1952). 

Η μετα-Ναζιστική Δυτική Γερμανία (Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) η οποία είχε ιδρυθεί από τις ΗΠΑ, το ΗΒ και τη Γαλλία στις 23/5/1949, εντάχθηκε στον ΟΗΕ στις 9/5/1955.

Με τη λογική του «ποιος ήρξατο χειρών αδίκων;» καθώς και σίγουρα με τη λογική που απορρέει από τον 3ο Νόμο του Νεύτωνα (δράση – αντίδραση), η δημιουργία του ΝΑΤΟ ήταν το γενεσιουργό αίτιο της ανάγκης της σύστασης του Συμφώνου της Βαρσοβίας από την ΕΣΣΔ.

Υπενθυμίζεται ότι το Σύμφωνο της Βαρσοβίας επίσημα ονομάζεται «Συνθήκη της Φιλίας, Συνεργασίας και Αμοιβαίας Βοήθειας» της ΕΣΣΔ με άλλα κράτη του ιδίου ιδεολογικοπολιτικού χρώματος που ιδρύθηκε στις 14/5/1955 και υπεγράφη στη Βαρσοβία ένα μήνα μετά στις 14/6/1955.   

Το ΝΑΤΟ σήμερα έχει 31 κ-μ με τελευταία την Φιλανδία η οποία ενσωματώθηκε  ελέω Recep Tayyip Erdoğan στη συμμαχία στις 4/4/2023.

Για δυο λόγους εκκρεμεί η προσχώρηση και της Σουηδίας. 

Πρόσφατα στις 23/1/2024 το Τουρκικό Κοινοβούλιο ψήφισε υπέρ της ένταξης της Σουηδίας στο ΝΑΤΟ. Αναμένεται η έγκριση από τον Πρόεδρο της Τουρκίας  Erdoğan και η δημοσίευση στο Φύλλο Εφημερίδας της Κυβερνήσεως της Τουρκίας. Η υπόθεση έχει πολλά dessous αφού εξαρτάται  από την έγκριση της πώλησης των μαχητικών F-16 από τον Πρόεδρο των ΗΠΑ joe Biden και την εισήγηση αυτού προς το Κογκρέσο για την τελική έγκριση. Όλα ουσιαστικά εξαρτώνται από τις «μυστικές συμφωνίες» Erdoğan και Biden.

Υπάρχει ακόμη η εκκρεμότητα της έγκρισης της ένταξης της Σουηδίας από την Ουγγαρία, δηλαδή από τον πρωθυπουργό Viktor Orbán.

{13} Πήρε το όνομα του από τον Υπουργό Εξωτερικών George Marshall Jr. των ΗΠΑ επί προεδρίας Harry S. Truman ο οποίος ήταν αντιπρόεδρος των ΗΠΑ επί προεδρίας Franklin Roosevelt μετά τον αιφνίδιο θάνατο του οποίου (12/4/1945), ο Truman ανέλαβε την προεδρία των ΗΠΑ.

Με το Σχέδιο Μάρσαλ χορηγήθηκε οικονομική βοήθεια σε φίλιες χώρες της Ευρωπαϊκής Ηπείρου με σκοπό την ανασυγκρότηση πλην όμως υπό τον όρο της καταστολής της εξάπλωσης του κομμουνισμού και της αποσόβησης του κινδύνου να περιέλθουν στη σφαίρα επιρροής της ΕΣΣΔ.

Για τη Διαχείριση των Πόρων του Σχεδίου Μάρσαλ  ιδρύθηκε η «Επιτροπή για την Ευρωπαϊκή Οικονομική Συνεργασία» (OEEC) που αργότερα μετασχηματίστηκε σε ΟΟΣΑ.

Σε επόμενο άρθρο θα γίνει μια ολοκληρωμένη ανάλυση του θέματος.

Ειδικά για την Ελλάδα η οποία έλαβε σημαντική οικονομική βοήθεια  θα πρέπει να επισημανθεί ένα δυσάρεστο γεγονός που στιγματίζει τον «κλεπτοκρατισμό» που επικράτησε στη χώρα εξαιτίας της «μη χρηστής διαχείρισης» των πόρων του Σχεδίου Μάρσαλ από την Πολιτική Ελίτ της Εξουσίας και τους «διαπλεκόμενους κεφαλαιοκράτες και αρμοδίους» με αυτήν.

Αυτός ο αφόρητος «κλεπτοκρατισμός» αποκαλύπτεται επίσημα στην ad hoc  Έκθεση του Paul Porter (14/2/1947) ο οποίος είχε διοριστεί από τον πρόεδρο Truman επικεφαλής της Αμερικανικής Οικονομικής Αποστολής στην Ελλάδα με το βαθμό του πρέσβη.

Το τι ακριβώς έγραφε η Έκθεση Porter θα παρουσιαστεί σε ειδικό άρθρο.

Αξίζει να επισημανθεί ότι η Έκθεση Porter μπορεί πολύ εύκολα να βρεθεί στο ομώνυμο φάκελο της Προεδρικής Βιβλιοθήκης Truman των ΗΠΑ επειδή δεν είναι απόρρητος και έχει αποχαρακτηριστεί από τις ΗΠΑ οπότε είναι προσβάσιμος τοις πάσιν και ειδικότερα των κάθε λογής «ηθικολόγων, αναμάρτητων και ενάρετων» του νομικο-πολιτικού συστήματος της χώρας. 

{14} Ατλαντισμός:  Η πολιτική φιλοσοφία της συνεργασίας της Δυτικής Ευρώπης με τις ΗΠΑ στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και στο πεδίο του τότε Διπολικού Ψυχρού Πολέμου μεταξύ των ΗΠΑ και της ΕΣΣΔ που οφείλονταν στη διαίρεση της Γηραιάς Ηπείρου στα δυο αντιμαχόμενα ιδεολογικοπολιτικά Μπλοκ της Δυτικής και της Ανατολικής Ευρώπης.

Σήμερα ο ατλαντισμός δεν περιορίζεται μόνον στην Εσπερία  γιατί τόσο στο ΝΑΤΟ όσο και στο Ευρωπαϊκό Μόρφωμα έχουν ενταχθεί και πολλά άλλα κράτη από την Κεντρική και την Ανατολική Ευρώπη μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ και του Ανατολικού Μπλοκ (Σύμφωνο Βαρσοβίας). 

Υπενθυμίζεται ότι η ΕΣΣΔ διαλύθηκε στις 26 Δεκεμβρίου 1991 από τον Mikhail Gorbachev. Το Σύμφωνο της Βαρσοβίας έπαυσε να υπάρχει στις 31/3/1991.

Ο όρος συνεργασία επί τοις ουσίας δεν είναι τόσο αθώος όσο θέλει να δείχνει. Και αυτό γιατί υποκρύπτει την ετεροβαρή σχέση υπέρ των ΗΠΑ και όχι μια αμφοτεροβαρή σχέση όπως θα έπρεπε. Μια σχέση που θα μπορούσε «αναλογικά» να ήταν αμοιβαία ωφέλιμη, win-win αγγλιστί, gagnant-gagnant γαλλιστί και à la turca kazan-kazan όπως συνηθίζει να λέει ο Recep Tayyip Erdoğan.

Άλλωστε είναι urbi et orbi γνωστόν ότι οι ΗΠΑ είναι ο Big Boss (το μεγάλο αφεντικό) ενώ όλα τα άλλα μέλη του ΝΑΤΟ και ακόμη περισσότερο όλα τα άλλα κ-μ της ΕΕ που έχουν ενταχθεί στο ΝΑΤΟ διαδραματίζουν το ρόλο του Βusboy (βοηθός σερβιτόρου) ως υποχείρια των ΗΠΑ.

Πρόκειται για μια πραγματικότητα η οποία επιβεβαιώνεται από τη φράση του Αμερικανού στρατηγού και προέδρου Dwight Eisenhower «Μόνο η δύναμη μπορεί να συνεργαστεί. Η αδυναμία μπορεί μόνο να ικετεύσει».

Το ΗΒ έχει ιστορικά μια προνομιακή σχέση με τις ΗΠΑ ενώ μόνον η Γαλλία από την εποχή του Στρατηγού και Προέδρου Charles de Gaul και σε σημαντικό βαθμό με τον νυν Πρόεδρο Emmanuel Macron έχουν διατυπώσει αντιρρήσεις και προβληματισμούς  για την «λίαν προσβλητική» ετεροβαρή σχέση των δυο πλευρών η οποία καταρρακώνει το εννοιολογικό περιεχόμενο του «κυρίαρχου έθνους-κράτους» στο πλαίσιο της Διακυβερνητικής Συνεργασίας των χωρών μελών.