Τὸ ἀηδόνι

Του Κώστα Βάρναλη

Μάννα, ζεστὴ ἀγουροξυπνᾷς μέσα σὲ χίλια ἀρώματα,

φῶτα πολλὰ καὶ χρώματα

καὶ μοναχὰ ἀπ᾿ τὸ γγίμα

τ᾿ ἀγέρα δένουν μέσα σου κόσμοι καὶ κόσμοι χύμα!

Ἐρωτοφύσημα κι᾿ ἐγὼ τὸ λαμπερό σου φλούδι

τὸ σπάω μὲ τὸ τραγούδι,

ποὺ τὴν ἁπλὴ χαρά μου

ὑψώνει στὰ μεσούρανα πλέον ἄξια ἀπ᾿ τὰ φτερά μου.

Μες᾿ στ᾿ ἄνθη τῆς ροδακινιᾶς, στῆς λεύκας τὴν κορφή,

ὅπου ἤσκιωμα βαθὺ

κι᾿ ὅπου κρύες βρυσοῦλες

πάω τῆς καρδιᾶς μου καὶ μετράω λαχτάρες καὶ τρεμοῦλες.

Μ᾿ ἀστροφεγγιὲς ὁλόβαθες, τριανταφυλλιὰ χαράματα,

μὲ φεγγαρομαλάματα

κι᾿ ὅταν σιγὰ κι᾿ ἀγάλι

βρέχει οὐρανὸς σὲ μιὰ μεριὰ κι᾿ ἠλιοφωτάει στὴν ἄλλη,

τοῦ λαρυγγιοῦ δονῶ ἀψηλά τη φουσκωμένη φλέβα

κι᾿ ἀνέβα ὁ ἀχὸς ἀνέβα

ὅλο καὶ πιὸ μεστώνει

καὶ τὸν ἀγέρα, ξέχειλον ἀπὸ ἡδονές, ματώνει.

Κι᾿ ὅταν σωπάσῃ μου ἡ καρδιὰ καὶ τὸ λαρύγγι σπάσῃ,

στὴ μαγεμένη πλάση

καὶ στὴν καρδιά, ποὺ νιώθει,

καιρὸ βαστᾷ ὁ ἀντίλαλος, καιρὸ πονᾶνε οἱ πόθοι.

Ὤ! δὲ θαμπώνει τὴ λαλιά μου θανάτου φοβέρα :

γῆς καὶ νεροῦ κι᾿ ἀγέρα

δὲν ξέρουνε τὰ γένη,

πὼς ὅ,τι ζεῖ καὶ χαίρεται, σύντομ᾿ ἀργὰ πεθαίνει.

Ὁ χορτασμένος ἔρωτας, τῆς ζωῆς οἱ γλυκάδες,

τῆς πλάσης οἱ ὀμορφάδες

ἔτσι βαθιά με ὁρίζουν,

ποὺ τῆς καρδιᾶς τὸ ξέσπασμα λυγμό μου τὸ γυρίζουν!