Ο ΔΙΑΒΑΤΗΣ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ

Χρονογράφημα

 Το αναδημοσιευόμενο άρθρο πρωτοδημοσιεύθηκε στο δεύτερο φύλλο Μαίου 2024 των έντυπων "Βριλησσιώτικων Νέων"

Παρατηρώ, περιδιαβαίνοντας την πόλη, κάποια φαινόμενα που μου προκαλούν, αν μη τι άλλο, ενόχληση. Μου χαλούν, βρε παιδί μου, την ωραία εικόνα που έχω σχηματίσει για τον τόπο μου. 

Παράδειγμα: η στάση επί των οδών Θερμοπυλών και 28ης Οκτωβρίου, η οποία είχε καταντήσει ερείπιο. 

Συνεργεία του Δήμου την επισκεύασαν, την ανακαίνισαν, την έβαψαν, την έκαναν καλαίσθητη. Η όμορφη αυτή εικόνα διατηρήθηκε για πέντε μόνο ημέρες. Διότι την έκτη ημέρα, κάποιοι - δεν έχει καμία σημασία ποιοι - την λέρωσαν με ... «γκράφιτυ» της προτίμησής τους. 

Ο Δήμος και πάλι αντέδρασε και την ξαναέβαψε, αλλά θα διατηρηθεί; Άλλο παράδειγμα: εργάτες του Δήμου τοποθέτησαν σε πολλά σημεία πλαστικά κολωνάκια ώστε να αποτρέπεται η παράνομη στάθμευση. 

Ωστόσο, πολλά από αυτά έχουν στραπατσαριστεί από οχήματα και άλλα έχουν καταστραφεί εντελώς. Βλέπεις αυτοκίνητα να τα «πατάνε»  κυριολεκτικά   και αφού οι   οδηγοί τους το   διαπιστώνουν, δεν τα κάνουν λίγο πίσω ώστε να απελευθερώσουν τα κολωνάκια, αλλά τα αφήνουν επιδεικτικά έτσι... 

Με αυτόν τον τρόπο αναιρούν όλη την κοπιώδη εργασία που κατέβαλλαν οι εργαζόμενοι του Δήμου. Όμως, ούτε κι αυτό είναι το πρόβλημα, αλλά υπάρχει ένα ερώτημα: εάν εμείς ως δημότες  διαθέτουμε την αναγκαία κουλτούρα προστασίας και διαφύλαξης του «δημόσιου χώρου». 

Εάν νιώθουμε ως στοιχειώδη υποχρέωσή μας τη διατήρηση της ωραίας αισθητικής του. 

Εάν αυτά που γίνονται στο δημόσιο χώρο, γίνονται ποτέ και στα σπίτια όσων τα προξενούν... 

Μόνο «εκεί έξω» ο καθένας μπορεί να «απελευθερώνει» διαθέσεις και ενέργειες που ποτέ δεν θα ήθελε να του κάνουν στις ιδιοκτησίες του. 

Εάν εμείς οι ίδιοι δεν νιώθουμε εσωτερική μας ανάγκη τη διαφύλαξη του δημόσιου χώρου, εάν δεν τη μεταλαμπαδεύουμε στα παιδιά μας, τότε κακά τα μαντάτα που έρχονται. Ο σεβασμός ξεκινά από την αισθητική μας για την πόλη αφού πρώτα τον μαθαίνουμε  στα σπίτια μας.