Αυτογνωσία απέναντι στην κακοποίηση

 Της Ιουλίας Εξαρχάκου

Με αφορμή το περιστατικό του γάμου της Ηλείας, όπου ο γαμπρός χτύπησε την νύφη γιατί του πάτησε το πόδι, κατατίθενται κάποιες πρώτες σκέψεις για προβληματισμό, επειδή τα επεισόδια της ενδοοικογενειακής βίας παίρνουν διαστάσεις επιδημίας.

Η τήρηση παρωχημένων και "χαζών" εθίμων, σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογεί την εκδήλωση τέτοιων κακοποιητικών συμπεριφορών. 

Για όσους καταλαβαίνουν υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. 

Η τοξικότητα και η κακοποίηση, εκφράσεις κυρίως μιας βαθιάς συντηρητικής - πατριαρχικής κοινωνίας, γεννά εκπροσώπους - θύτες, οι οποίοι διαθέτουν την «ικανότητα» να εντοπίζουν με ευκολία τα θύματά τους, δηλαδή ανθρώπους με ευαισθησία, ενσυναίσθηση, εσωστρεφείς, ίσως απογοητευμένους και πληγωμένους από διάφορα γεγονότα της ζωής τους.

Χρειάζεται σε πρώτη φάση, μακρά και συστηματική ενημέρωση - εκπαίδευση από την παιδική ακόμα ηλικία, ώστε να δημιουργούνται αυτόματα αντανακλαστικά απέναντι σε κάθε μορφή βίας.

Απαιτείται η εισαγωγή της αυτογνωσίας σαν μάθημα στα σχολεία, προκειμένου από μικρή ηλικία να εδραιώνεται η αυτοφροντίδα, η αυτοεκτίμηση, το "στήσιμο" ενός υγιή εαυτού με εσωτερική δύναμη και αυτοπεποίθηση, που θα επιδεικνύει μηδενική ανοχή στην όποια μορφή κακοποίησης.

Η αντιμετώπιση του φαινομένου, προϋποθέτει ανθρώπους εκπαιδευμένους κι ενημερωμένους, που μέσα από μία διαδικασία διαρκούς ενδυνάμωσης, μαθαίνουν να θέτουν σαφή όρια απέναντι σε κάθε μορφής, φανερής ή κεκαλυμμένης, επιβολής και βίας. 

Επειδή οι θύτες, δεν υπάρχει καμία περίπτωση, να αναγνωρίσουν τους εαυτούς τους σαν τέτοιους και να κάνουν την απαιτούμενη εσωτερική δουλειά, αποτελεί αδήριτη ανάγκη να αναγνωρίζονται και να απομονώνονται άμεσα από μία πνευματικά υγιή κοινωνία.

Συνεπώς, επειδή πρόκειται για μια μακρά και αέναη διαδικασία γνώσης, αλλαγής κουλτούρας, παρωχημένων αντιλήψεων και  κοινωνικών καθωσπρεπισμών, σεβασμού του "άλλου" και της διαφορετικότητας, χρειάζεται, εκτός από την αυτονόητη στήριξη της οικογένειας, τη βοήθεια της πολιτείας, των σχολείων και των ειδικών. 

Τότε μπορούμε να ελπίζουμε ότι, κάποια στιγμή, θα ατενίζουμε ένα μέλλον με λιγότερη βία και κακοποίηση, σε μια κοινωνία πιο ανθρωποκεντρική, πολιτισμένη και ασφαλή.