2η Συνάντηση Σεμιναρίου «Σινεμά και Μουσική»

Τρίτη   15 Οκτωβρίου 2024, 8:30μμ, ζωντανά και διαδικτυακά

Θέμα: «Μιούζικαλ»

 Την Τρίτη 15 Οκτωβρίου στις 8:30΄μμ, θα γίνει η 2η συνάντηση του  σεμιναρίου «Σινεμά και Μουσική»  που οργανώνει το Cine Δράση. Το σεμινάριο πραγματοποιείται ζωντανά στο στέκι της ΔΡΑΣΗΣ (Πάρνηθος 21) και διαδικτυακά μέσω της πλατφόρμας zoom.  Στην 2η  συνάντηση  βλέπουμε και σχολιάζουμε αποσπάσματα από τις ταινίες «An American in Paris», «Singing in the Rain», «Mary Poppins» και «Η Μελωδία της Ευτυχίας». 

Το Μιούζικαλ

Στα μιούζικαλ τα λόγια γίνονται τραγούδια, τα συναισθήματα γίνονται χορός. Οι πρωταγωνιστές αρχίζουν αναπάντεχα να τραγουδούν και να χορεύουν. Στο σπίτι («Μαίρη Πόπινς»), στην εξοχή («Η Μελωδία της Ευτυχίας»), στο δρόμο («Τραγουδώντας στη Βροχή»), στη δουλειά («West Side Story»), σε αεροπλάνα («Funny Lady») και βαπόρια («Funny Girl»). Οι περαστικοί συνεχίζουν αδιάφορα το δρόμο τους. Ούτε ακούν ούτε βλέπουν («Γεντλ»). Άλλες φορές, αντίθετα, συμμετέχουν στο χορό («Hello, Dolly!»).Η πλοκή ακολουθεί ορισμένα απαράβατα πρότυπα. Συνήθως παρακολουθούμε μια «boy meets girl» ιστορία («Ο Πειρατής», «Ο Βασιλιάς και Εγώ», «Pal Joey»). Το χάπι εντ δεν είναι σίγουρο («Funny Girl»), αν και τελικά κυριαρχεί το μήνυμα ότι νικά πάντα η αγάπη. Συχνά το κεντρικό στόρι αναπτύσσεται μέσα στην ίδια ζούγκλα του θεάματος («Love Me or Leave Me», «Ένα Αστέρι Γεννιέται», «Τραγουδώντας στη Βροχή», «Moulin Rouge!», «A Chorus Line», «Πυρετός το Σαββατόβραδο»), όπου οι ήρωες αγωνίζονται για να γίνουν γνωστοί. Η επιτυχία έρχεται κάποια στιγμή, δεν φέρνει όμως μαζί της και την ευτυχία.

Το πιο γοητευτικό σημείο ενός μιούζικαλ είναι η στιγμή που το πρωταγωνιστικό δίδυμο εκφράζει τον έρωτά του. Συνήθως τους συνοδεύει η ομορφότερη μελωδία της ταινίας, την οποία το ζευγάρι σιγοτραγουδά. Άλλες φορές οι πρωταγωνιστές στροβιλίζονται σε έντονους ρυθμούς, φτάνοντας στην καταλυτική κορώνα του αποκορυφώματος του έρωτά τους. Από όλα τα ντουέτα που μας έχουν μαγέψει ξεχωρίζουμε τους Τζιν Κέλι και Τζούντι Γκάρλαντ, ντυμένους κλόουν στον «Πειρατή», τον Φρεντ Αστέρ και την Τζίντζερ Ρότζερς, οι οποίοι χορεύουν μάγουλο με μάγουλο στο «Top Hat», τους «μαζί δεν κάνουμε και χώρια δεν μπορούμε» Τζον Τραβόλτα και Ολίβια Νιούτον στο «Γκριζ», τους γνήσια εκρηκτικούς Τζορτζ Τσακίρις και Ρίτα Μορένο στο «West Side Story» και τις Μέρλιν Μονρόε και Τζέιν Ράσελ, που επιβεβαιώνουν ότι «τα διαμάντια είναι οι καλύτεροι φίλοι της γυναίκας» στο «Οι Άντρες Προτιμούν Τις Ξανθιές».

O αναβαθμισμένος ρόλος της μουσικής στα καρτούν ξεκίνησε από τον Γουόλτ Ντίσνεϊ, ο οποίος πρώτος στήριξε σε τραγούδια τις ιστορίες που αφηγείτο με τα κινούμενα σχέδιά του. Προηγήθηκε το πρώτο ομιλούν καρτούν (Steamboat Willie) και το πρώτο αμερικανικό κινούμενο σχέδιο μεγάλου μήκους (Η Χιονάτη και οι Επτά Νάνοι). Η χλιαρή υποδοχή της «Φαντασίας» το 1940, όμως, τον οδήγησε στη διακοπή του εγχειρήματος. Ακολούθησαν μιούζικαλ με συνδυασμό κινούμενων εικόνων και ανθρώπινων χαρακτήρων (Song of the South, Μαίρη Πόπινς), αλλά και η προσπάθεια αναγέννησης των κλασικών μιούζικαλ- που το Χόλιγουντ είχε πάψει να χρηματοδοτεί- με ταινίες κινουμένων σχεδίων όπως «Η Μικρή Γοργόνα», «Η Παναγία των Παρισίων» και η «Πεντάμορφη και το Τέρας» ή το παραπλήσιο «Χριστουγεννιάτικος Εφιάλτης» του Χένρι Σέλικ. 

Στην Ευρώπη υπήρξαν κάποιες απόπειρες εκ Γαλλίας, όπως το «French Can Can» (1954), το πρωτότυπο για την εποχή του «Οι Ομπρέλες του Χερβούργου» (1964) ή το «Les Demoiselles De Rochefort» (1967), του Ζαν Ντεμί. Η Αγγλία πρωτοπόρησε με τα τρία μιούζικαλ (;) των Beatles (Α Hard Day’s Night το ΄64, Help το ΄65 και The Yellow Submarine το '68), ενώ μας έκανε να βαρεθούμε με το «Doctor Dolittle» του ΄67. Πρτόσφατες εκπλήξεις, το βιογραφικό «Η Παράσταση Μιας Ζωής» του Μάικ Λι και το ανατρεπτικά μελοδραματικό «Χορεύοντας στο Σκοτάδι».

Στη μεγαλύτερη ακμή που γνώρισε το μιούζικαλ τη δεκαετία του '50, δύο ήταν οι σκηνοθέτες που το στήριξαν: ο Βινσέντε Μινέλι και ο Στάνλεϊ Ντόνεν. Πολλές από τις ταινίες που δημιούργησαν για τη MGM παραμένουν αξεπέραστες μέχρι σήμερα. Εντούτοις ο Μινέλι κατηγορήθηκε για τα προσεγμένα στη λεπτομέρεια, αλλά βαριά σκηνικά του και ο Ντόνεν για τις passé ιστορίες του. 

Οι ταινίες

Ένας Αμερικανός στο Παρίσι/An American in Paris (1951)

  ΗΠΑ, Δραματικό Μιούζικαλ, 1951. Διάρκεια: 108’.  Σκηνοθεσία: Vincente Minnelli.  Ηθοποιοί: Gene Kelly, Georges Guétary, Leslie Caron, Nina Foch, Oscar Levant

    Ο Τζέρι Μάλιγκαν είναι ένας Αμερικανός ζωγράφος που ζει στο Παρίσι και παλεύει να τα βγάλει πέρα. Θα βρει ανέλπιστη βοήθεια από μια χήρα, αλλά αυτή επιδιώκει περισσότερα από μια απλή χορηγία. Η καρδιά, όμως, του Τζέρι χαρίζεται στην νεαρή Λιζ, η οποία είναι ήδη αρραβωνιασμένη.

Η ταινία απέσπασε  6 Βραβεία Όσκαρ (1952):    Καλύτερης Ταινίας (Arthur Freed),    Σεναρίου (Alan Jay Lerner),    Φωτογραφίας (Alfred Gilks, John Alton),    Καλλιτεχνικής Διεύθυνσης,    Ενδυματολογίας,     Μουσικής. Τιμήθηκε επίσης  με Χρυσή Σφαίρα Καλύτερης Ταινίας.  

 Τραγουδώντας στη Βροχή/Singing in the Rain

ΗΠΑ, Μιούζικαλ, Αισθηματική Κωμωδία, 1952. Διάρκεια: 103’. Σκηνοθεσία: Stanley Donen Gene Kelly. Πρωταγωνιστούν:    Gene Kelly, Donald O'Connor, Debbie Reynolds, Jean Hagen, Millard Mitchell,  Cyd Charisse, Douglas Fowley, Rita Moreno 

Πρωταγωνιστικό ζευγάρι του βωβού κινηματογράφου καλείται να περάσει με επιτυχία στον ομιλούντα. Πρώτος και καλύτερος ο μεγάλος σταρ Ντον Λόκγουντ ( Τζιν Κέλι, ), ο οποίος μετατρέπει την τελευταία του βουβή ταινία σε ομιλούσα με μεγάλη επιτυχία εν αντιθέσει με τη συμπρωταγωνίστριά του Λίνα Λαμόντ (Τζιν Χάγκεν ), η οποία έχει απαίσια φωνή και χρειάζεται ντουμπλάρισμα. Αυτόν τον ρόλο αναλαμβάνει η καλλίφωνη Κάθι Σέλντεν, την οποία ερμήνευσε στο πλευρό του Τζιν Κέλι η 19χρονη τότε Ντέμπι Ρέινολντς. Η Κάθι, και στο σινεμά, και στη σκηνή, ανατρέπει τη συναισθηματική ισορροπία των πρωταγωνιστών, κοινώς κάνει τη Λίνα να καταλάβει ότι δεν είναι ερωτευμένη με τον Ντον, και τον Ντον να καταλάβει ότι είναι ερωτευμένος με την Κάθι.

Μαίρη Πόπινς/Mary Poppins

ΗΠΑ, Μιούζικαλ, Κινούμενα Σχέδια, Φαντασίας, 1964. Διάρκεια: 139’.  Σκηνοθεσία: Robert Stevenson. Πρωταγωνιστούν: Julie Andrew, Dick Van Dyke, David Tomlinson, Glynis Johns, Karen Dotrice, Matthew Garber, Hermione Baddeley, Reta Shaw.

Η Μαίρη Πόπινς είναι μια άψογη σε όλα της γκουβερνάντα, που τη φέρνει κυριολεκτικά ο άνεμος στο σπίτι των Μπανκς για να αναλάβει τη φύλαξη και τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών της οικογένειας. Η οικογένεια -μια τυπική εγγλέζικη οικογένεια των 1910- αποτελείται από έναν αυταρχικό κι αδιάφορο πάτερα, μια γλυκιά και χωρίς θέληση μητέρα που προσπαθεί να ανακτήσει τη χαμένη της αυτοπεποίθηση μέσα από την εμπλοκή της με τις περίφημες σουφραζέτες, και δυο παιδιά, τον Μάικλ και την Τζέιν, διψασμένα για στοργή και κυρίως για ενδιαφέρον. Φυσικά, απαραίτητη η παρουσία του υπηρετικού προσωπικού. Η Μαίρη Πόπινς συστήνει στα παιδιά κόσμους μαγικούς και τα οδηγεί σε ανακαλύψεις συγκλονιστικές που θα διαμορφώσουν τον τρόπο σκέψης τους καθοριστικά.

Η Μελωδία της Ευτυχίας/ The Sound of Music

ΗΠΑ, Αισθηματικό Μιούζικαλ, 1965. Διάρκεια: 172΄. Σκηνοθεσία: Robert Wise. Σενάριο: Ernest Lehman. Πρωταγωνιστούν: Julie Andrews,  Christopher Plummer,  Eleanor Parker,  Richard Haydn,  Peggy Wood,  Charmian Carr,  Nicholas Hammond,  

Η Μαρία είναι μια νεαρή Αυστριακή που σπουδάζει σε μοναστήρι με σκοπό να γίνει καλόγρια. Η ηγουμένη όμως βλέπει ότι η ζωή της θα ήταν καλύτερη έξω απ’ το μοναστήρι, και κανονίζει να τη στείλει γκουβερνάντα των παιδιών ενός αριστοκράτη χήρου, του πλοίαρχου Φον Τραπ. Η ζεστασιά και η μουσική που φέρνει η Μαρία στο αυστηρό σπίτι του βαρόνου την κάνουν να κερδίσει τις καρδιές των παιδιών, αλλά και του ίδιου. Αλλά τα σύννεφα του πολέμου απλώνονται. Η Γερμανία κατακτά την Αυστρία. Ο Φον Τραπ αρνείται να υπηρετήσει το ναζιστικό καθεστώς, και το μόνο που τους μένει είναι η απόδραση.

Η συνάντηση θα γίνει ζωντανά στο στέκι της Δράσης (Πάρνηθος 21, Βριλήσσια)  την Τρίτη 15 Οκτωβρίου  στις 8:30μμ μέσω της πλατφόρμας zoom  στην διεύθυνση:

 https://us06web.zoom.us/j/82167740508?pwd=NwhpHHb6ZY7pueaVQatTaBpGP8PAnU.1