Πάμε σαν άλλοτε

ΟΙ ΒΡΙΛΗΣΣΙΩΤΕΣ ΥΠΟΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΛΕΩΦΟΡΕΙΑ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ 28ΗΣ ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ

Αναδημοσίευση από τα έντυπα "Βριλησσιώτικα Νέα (έκδοση Χειμώνα 2024)

    Ήταν 17 Μαρτίου 1966, εγώ δεν είχα κλείσει ούτε καν τον πρώτο χρόνο της ζωής μου (ήθελα ένα μήνα ακόμα) και οι Βριλησσιώτες υποδέχονταν στην Πλατεία της 28ης Οκτωβρίου τα πρώτα λεωφορεία τους. 

    Την ημέρα εκείνη, μια Κυριακή, βροχερή και κρύα, οι άνθρωποι της πόλης μας ένιωθαν πολύ χαρούμενοι. Άλλαζε η ζωή τους, αφού πλέον  μπορούσαν να μετακινούνται ευκολότερα προς την πρωτεύουσα αλλά και προς κεντρικότερες  περιοχές όπως το Χαλάνδρι. 

    Σ’ αυτή την εποχή όσοι είχαν αυτοκίνητα στην πόλη ήταν ελάχιστοι και συνεπώς τα λεωφορεία ήταν η μόνη λύση. Γιατί διασφάλιζαν κάθε απαραίτητη μετακίνηση. Ήταν «το νέο μέσο», ο «εκσυγχρονισμός», μια σημαντική πρόοδος.  

    Φαντάζομαι τους τότε Βριλησσιώτες να θωρούν το νέο μέσο μαζικής μεταφοράς που ήρθε στην πόλη τους, με τη λαχτάρα να «κατακτήσουν» το κέντρο και τις γειτονικές πόλεις. Και πράγματι αυτό έγινε, καθώς από τότε με μεγάλη άνεση μετακινούνταν στο Χαλάνδρι το οποίο και κατέστησαν την κύρια αγορά στην περιοχή μας. 

    Στο διάβα του χρόνου, πύκνωναν ολοένα και περισσότερο τα δρομολόγια «της συγκοινωνίας». Δεν τους ένοιαζε ούτε η βροχή, ούτε το κρύο και η ζέστη, γιατί οι άνθρωποι του 1966 ήταν πιο σκληραγωγημένοι και πιο ανθεκτικοί στις δυσκολίες, απ’ ότι εμείς. Και δεν ήταν όπως σήμερα, που απαξιώνουμε τα λεωφορεία και τη δημόσια συγκοινωνία μας. 

    Τότε, περπατούσαν χιλιόμετρα για να φτάσουν στην αφετηρία – τέρμα της Πλατείας 28ης Οκτωβρίου. Δεν υπήρχαν στάσεις από την Πλατεία της 28ης Οκτωβρίου και πάνω και χρόνια αργότερα δημιουργήθηκε το Νέο Τέρμα στη σημερινή διασταύρωση Κύπρου και Θερμοπυλών καθώς και άλλες στάσεις. Το πρώτο μας λεωφορείο είχε τον αριθμό «48». 

    Από τότε και για πολλές δεκαετίες, το «48» ήταν ο «μαγικός» μας αριθμός. Γιατί μεγαλώναμε κι εμείς και με το «48» μετακινούμασταν, όπως και οι γονείς μας. Πρέπει να σας πω, ότι από εκεί προέρχεται και το σημερινό «448». 

    Όλα αυτά θυμήθηκα σήμερα, ξεφυλλίζοντας το υπέροχο, μοναδικό και ανεπανάληπτο λεύκωμα που εξέδωσε ο Δήμος Βριλησσίων επί Σταμάτη Λώλα, για τα «50 χρόνια Βριλήσσια».