Η Ιωάννα Καρυστιάννη παρουσιάζει τα "Ψιλά Γράμματα".
H Κινηματογραφική Λέσχη Βριλησσίων Cine Δράση και οι Εκδόσεις Καστανιώτη σας προσκαλούν σε παρουσίαση-συζήτηση για το νέο βιβλίο της Ιωάννας Καρυστιάνη «ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ»
Η παρουσίαση θα γίνει από την ίδια τη συγγραφέα η οποία θα συνομιλήσει με το κοινό και θα υπογράψει αντίτυπα του βιβλίου της
Πέμπτη 23 Φεβρουαρίου, 8:00μμ
Στο ΤΥΠΕΤ (Αίθουσα Νίκος Εγγονόπουλος, πάρκο Μίκης Θεοδωράκης,
Π. Μπακογιάννη 38-42 Βριλήσσια)
ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ
Παρουσίαση
Το βρόμικο κόλπο, να ξεχάσεις μόνον τα άσχημα αλλά να θυμάσαι τα ωραία, δεν πετυχαίνει, η μνήμη διεκδικεί τα νόμιμα, δηλαδή όλα ή τίποτε, δηλαδή ας μείνει κάποιος να θυμάται, να θυμάται και τα ψιλά γράμματα. Υπάρχουν κάμποσο που αλίμονο αν τα θάψει κι αυτά ο νους, δεν πρόκειται για φανταχτερά ενσταντανέ και σκατοπασαλειμμένες αναμνήσεις, πρόκειται για άυλα τιμαλφή. Ευτυχώς ο εγκέφαλος του Μιχάλη Τσιούλη τα είχε κλειδώσει και ασφαλίσει.
Δεν είμαι υποχρεωμένος να μην ονειροπολώ, είπε, ούτε ντε και καλά να αισιοδοξώ και να ευτυχώ, αφού όλα πιο ρηχά, ούτε μύχια της ύπαρξης, ούτε γιε μου, σπλάχνο των σπλάχνων μου, ούτε πού έδυ σου το κάλλος.
Δοκίμασα, συνέχισε, να αρκεστώ στο μικρομεσαίο μου μερτικό καθημερινότητας, να μοιάσω με την πλειοψηφία των πιο νορμάλ, να γίνω και λίγο ζαμανφουτίστας, όμως δεν μου είπε πολλά η πραγματικότητα, δεν ήξερα πώς να κινηθώ άνετα σ' αυτήν. Η νύχτα στο θρόνο της, με το αεράκι να περιοδεύει σε όλο το λεκανοπέδιο, σε όλο τον κόλπο του Σαρωνικού και τα άστρα ψηλά να σπιθίζουν ακατάστατα, να κάνουν του κεφαλιού τους. Τύχη αγαθή, ο Τσιούλης είχε ιδεί το φεγγάρι σε πενήντα, μπορεί και παραπάνω, παραλλαγές. Ολόχρυσο. Ασημένιο. Άσπρο, πελώριο και οριζοντιωμένο σαν αιώρα. Χορτάτο μωρό να αποκοιμιέται στην αγκαλιά ενός κοκκινωπού σύννεφου.
Αγέρωχο και ανοξείδωτο να κοντρολάρει την έξαρση της νύχτας. Απόψε δε, μπλαβογκριζοκίτρινο σαν τα μάτια σου, χαζομηχανικέ, κατά τη Σαλονικιά νοσηλεύτρια, κάποτε.
(Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Έγραψαν για το βιβλίο
«Ψιλά γράμματα»: Αναζητώντας τον χαμένο πολιτικό χρόνο
Η Ιωάννα Καρυστιάνη δημιουργεί δύο ήρωες -και ταυτόχρονα αντιήρωες- για να δείξει την αντιφατικότητα της ανθρώπινης ζωής. Δυνατή πλοκή που διανύει έναν μακρύ χρόνο από τη δεκαετία του 1950 μέχρι σήμερα και μια μεγάλη γεωγραφία από την Αθήνα, στο Αγρίνιο, στην Κρήτη. Ένα ντόμινο καταρρεύσεων που δίνεται με ειρωνεία και χιούμορ. ( Νίκος Μπακουνάκης, LIFO)
Ψιλά γράμματα»– Τα άυλα τιμαλφή
Γίνεται ποτέ σε αναμέτρηση με τη μνήμη να διαχωρίσεις μόνο όσα ωραία θέλεις να διατηρηθούν και να απολησμονήσεις όλα τα άσχημα; Η μνήμη, όπως γράφει η Ιωάννα Καρυστιάνη στο νέο της μυθιστόρημα Ψιλά γράμματα, έχει τη δική της δυναμική, τη δική της αυθαιρεσία καλύτερα, και με αυτόνομη δράση εκείνη επιλέγει τι θα ανασύρει στην επιφάνεια και τι θα αφανίσει στη λήθη. Έτσι, όταν ο Μιχάλης Τσιούλης, ο ήρωας της ιστορίας βάζει σε μια σειρά τις αναμνήσεις του για να ανασυνθέσει το παρελθόν του, έρχονται μαζί με τα ωραία και τα άσχημα, στο μερίδιό τους το καθένα, και δίπλα στα πιο φανταχτερά βαδίζουν προς την επιφάνεια της συνείδησης και τα ψιλά γράμματα, τα άυλα τιμαλφή. (Διώνη Δημητριάδου, ΒΟΟΚPRESS)
Ο ήρωας της Καρυστιάνη, με ματιά παρατηρητή, παρίας της ζωής, genius της λεπτομέρειας, σταθερά στην «απέξω», παρακολουθεί όλα τα σημαντικά γεγονότα. Ψάχνω τις λέξεις: βιρτουόζα της γραφής. Μαέστρος ατίθασων λέξεων, λυπητερές μελωδίες σε tempo αργό, grave ή lento. Για αντίδοτο, ψιλά ή ψηλά γράμματα από τον Ψηλορείτη. ΨΙΛΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ, ασήμαντες λεπτομέρειες που ίσως κάνουν τη διαφορά ή ανατρέπουν την αρχική εικόνα, αόρατα τιμαλφή. (Εύη Τζανεττή, Eysyn)
Ο Επιτάφιος του Πολυτεχνείου. Αίτημα ελευθερίας, αδυναμία πτήσης
Τα Ψιλά γράμματα είναι ένα μυθιστόρημα για εκείνους που απογειώνονται νοερά, θέλουν να πετάξουν αλλά δεν έχουν φτερά ούτε σχέδιο πτήσης και μένουν καθηλωμένοι στη γη. Είναι ένα μυθιστόρημα για τα ανολοκλήρωτα της ζωής και τις ουτοπίες που καταλήγουν στο ταμιευτήριο του πένθους. Για το βάρος του παρελθόντος που συνθλίβει το παρόν, για τις διασταυρώσεις με την Ιστορία που νοηματοδοτούν την ύπαρξη, για το πείσμα και το γινάτι της μνήμης. Η συγγραφέας, που σε συνέντευξή της στο βιβλίο του Χανδρινού δήλωνε ότι «στο Πολυτεχνείο νιώσαμε πλήρεις υπάρξεις», αντικρίζει με βλέμμα συμπάθειας και κατανόησης εκείνες τις ανολοκλήρωτες υπάρξεις, τους αδύναμους να πάρουν τη ζωή στα χέρια τους, όχι ακριβώς συμβιβασμένους, αλλά μάλλον παγιδευμένους και ανίκανους για πατροκτονίες, συγκρούσεις και διεκδικήσεις. Η μόνη διεκδίκηση που αξιώνουν είναι αυτή της επιλεκτικής μνήμης που ασφαλίζει τα άυλα τιμαλφή της Ιστορίας. (Κώστας Καραβίδας, ΕΠΟΧΗ)
.jpg)