Για πάντα Κοντά σου

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2024, 9:00μμ, στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Βριλησσίων 

(25ης Μαρτίου & Μακεδονίας) από το CineΔράση

Για πάντα Κοντά σου/Nowhere Special

Ηνωμένο Βασίλειο, Ιταλία, Ρουμανία, Κοινωνική, 2020. Διάρκεια: 96’. Σενάριο- Σκηνοθεσία: Uberto Pasolini. Πρωταγωνιτούν: James Norton, Daniel Lamont, Eileen O’Higgins, Valene Kane, Roisin Gallagher.

To Cine Δράση συνεχίζει τις προβολές του, μετά την αναβολή λόγω κακοκαιρίας, την Πέμπτη 11 Ιουλίου στο 3ο Δημοτικό Σχολείο Βριλησσίων με την ταινία του Uberto Pazolini «Για Πάντα Κοντά σου». 

Μια υπέροχη ταινία που σε ταξιδεύει πέρα από τα συνηθισμένα.    

Μελαγχολική, αισιόδοξη, μαγευτική με τον τρόπο που μόνον Ιρλανδοί μπορούν, ασχολείται ταπεινά, διακριτικά και ανθρώπινα, αποφεύγοντας σταθερά κάθε ροπή προς το μελόδραμα, με την απώλεια, κυρίως όμως με την αγωνία ενός γονιού που αναχωρεί για πάντα να εξασφαλίσει το καλύτερο δυνατό μέλλον για το μικρό παιδί που αφήνει πίσω του. Η σχέση πατέρα-γιου που αποτυπώνει είναι μία από τις πλέον ανεπιτήδευτες και τρυφερές  που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια στη μεγάλη οθόνη.  Το πρωταγωνιστικό δίδυμο από τους James Norton και Daniel Lamont, απογειώνει  το αποτέλεσμα,   τόσο που το  φιλμ δικαίως  κερδίζει τα Βραβεία Κοινού στα Φεστιβάλ όλου του κόσμου. Είναι μόλις η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία που σκηνοθετεί ο Pasolini και  έκανε την παγκόσμια πρεμιέρα της στο διαγωνιστικό τμήμα, «Orizzonti» του Φεστιβάλ Βενετίας (2020).

Βόρεια Ιρλανδία. Ο 35χρονος Τζον ζει την καθημερινότητα του κοιτώντας τις ζωές των άλλων, μέσα από παράθυρα. Αυτή είναι η δουλειά του: καθαρίζει παράθυρα σπιτιών. Και κοντοστέκεται με θλίψη στα παιδικά δωμάτια, ιδίως όταν τα βλέπει με εκατοντάδες παιχνίδια, κάστρα και δράκους. Όταν επιστρέφει στο δικό του σπίτι, τον περιμένει ο 4χρονος γιος του Μάικλ και η εκάστοτε κυρία που έχει στείλει η πρόνοια για να τον προσέχει. Γιατί,  ο καλυμμένος με tattoo Τζον, είναι φτωχός αλλά όχι περιθωριακός. Το λιτά επιπλωμένο διαμέρισμά του είναι εμφανώς στερημένο  από γυναικεία φροντίδα, καθώς η μητέρα του Μάικλ τούς εγκατέλειψε. Αλλά αυτός είναι  ένας αφοσιωμένος πατέρας που λατρεύει το γιο του. Όσο κουρασμένος και αν είναι  έχει πάντα μια ζεστή ανοιχτή αγκαλιά για το παιδί. Το αντιμετωπίζει  με ευγενική  υπομονή και  λαμπερή  αγάπη. Και αν κοιτάξει κανείς προσεχτικά, ο Μάικλ είναι πάντα καλοντυμένος, ενώ Τζον έχει μόνο δυο αλλαξιές.  Δεν είναι η φτώχεια που τον βασανίζει, αλλά το ερώτημα τι θα αφήσει ο ίδιος στο γιο του; Τι μέλλον μπορεί να προσφέρει στο παιδί του; Ερώτηση καθόλου θεωρητική. Ο Τζον έχει λίγους μήνες ζωής και πρέπει να διαλέξει παράθυρο για τον Μάικλ. Αυτός είναι ο λόγος που επισκέπτεται μαζί του ανάδοχες οικογένειες. Ταυτόχρονα  πρέπει να βρει τρόπο να του εξηγήσει την κατάσταση ώστε ο Μάικλ να καταλάβει και να ταυτόχρονα  να νοιώσει ασφάλεια, αγάπη και όχι συντριβή από τα γεγονότα. Είναι ο δικός του αγώνας να του εξασφαλίζει το τέλειο σπιτικό, μια οικογένεια που να τον αγαπά και να τον φροντίζει όσο ο ίδιος.  Και θα τα καταφέρει. Γιατί ξέρει να ξεχωρίζει τον κρυφοκομπλεξικό νεόπλουτο υποψήφιο ανάδοχο, τον καλοσυνάτο αν και άξεστο μικρομεσαίο, τον τσιγγούνη στα συναισθήματα, την πλούσια καρδιά μιας single μεροκαματιάρας, τη φτωχή οικογένεια που μαζεύει ορφανά για να εισπράττει τα κρατικά επιδόματα. Το κοινωνικό σύστημα είναι γεμάτο τρύπες και δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά για αυτό. Εκτός από το να καθαρίζουμε τα τζάμια και να  κοιτάμε την πραγματικότητα κατάματα. 

Όλα τα παραπάνω θα ήταν αρκετά για ένα καλογραμμένο και καλοστημένο δράμα. Η βαθιά συγκίνηση όμως προκύπτει από το κοινωνικό πλαίσιο που, ο Pasolini  δίνει στην ταινία του. Ο ήρωας ανήκει στην εργατική τάξη, είναι καλυμμένος με tattoo, οδηγεί μια σακαράκα. Ο σκηνοθέτης δίνει με αυτή του την επιλογή ορατότητα και φωνή σε έναν τέτοιο άνθρωπο να διηγηθεί την ιστορία του με αξιοπρέπεια και ταπεινότητα. Έναν άνθρωπο που μπορεί ο μέσος Βρετανός να μην προσέχει καν όταν τον βλέπει να καθαρίζει τα παράθυρά του ή να αδιαφορεί για όσους ανήκουν στην ίδια με αυτόν κοινωνική κατηγορία, εκείνος όμως κοιτά με διαύγεια μέσα στα σπίτια του μέσου Βρετανού. 

 Ο James Norton, (που οι φήμες τον θέλουν να είναι ο επικρατέστερος για το ρόλο του Τζέιμς Μποντ στις επόμενες ταινίες της σειράς) δίνει την καλύτερη ερμηνεία της καριέρας του, ακολουθώντας την απέριττη γραμμή του σκηνοθέτη του. Δεν ερμηνεύει ένα μελλοθάνατο. Ελάχιστα μόνον.  Δυο τρεις μικρές σκηνές, δυο τρεις μορφασμοί πόνου. Ένα πρόσωπο που σταδιακά χλομιάζει, ένα σώμα που αθόρυβα αδυνατίζει. Ερμηνεύει έναν πατέρα. Με υπέροχο, ζεστό ρεαλισμό δίνει ένα από τα καλύτερα μοντέλα πατέρα. Με ένα χαμόγελο ευγνωμοσύνης για ένα πλασματάκι και δυο μάτια μόνιμης ανησυχίας. Καθοδηγεί το ύφος του φιλμ, με  μια σπάνια απλότητα που δείχνει να  ξεπήδησε  από κάποιο φτωχικό σπιτικό του Μπέλφαστ, την Αθήνα, ή κάποια άλλη πόλη του κόσμου. Το ίδιο είναι. Ενώνει αγωνία, οργή, ευγένεια και λαϊκή σοφία σε ένα μείγμα τόσο αληθοφανές που καθιστά αόρατη  την όποια προσποίηση. Βοηθάει και ο ταλαντούχος Daniel Lamont, που ερμηνεύει τον 4χρονο Μάικλ με αβίαστη αθωότητα δημιουργώντας  ένα πορτρέτο ακατέργαστο αλλά αληθινό και απροσποίητο, επιδεικνύοντας μια αφοπλιστική φυσικότητα. Με την ανάλογη σκηνοθετική καθοδήγηση, αποφεύγει επιδέξια την παγίδα της μανιέρας του μικρομέγαλου στην οποία πέφτουν πολλοί ανήλικοι ηθοποιοί. H λατρεία για τον πατέρα του φαίνεται στη μίμηση των κινήσεων, των βημάτων, των εκφράσεων. Στο μαρκαδόρο που επιλέγει για να ζωγραφίσει και εκείνος tattoo στα μικρά του μπράτσα για να του μοιάσει. Στα σιωπηλά, τρυφερά και πονεμένα βλέμματά του. Γιατί τα παιδιά καταλαβαίνουν τα πάντα, και ας τους τα κρύβουμε. Κάθε φορά που τα μάτια του μικρού συναντούν αυτά του πατέρα, μία μελαγχολική συμμαχία πλημμυρίζει την οθόνη. Χιλιάδες λέξεις αγάπης και φόβου εγκατάλειψης που δεν θα ειπωθούν ποτέ. 

Εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=DjpTAZ4ruqY το trailer